Δουλεύω καθημερινές πρακτικές αυτοαπελευθέρωσης και βελτίωσης της συμπεριφοράς μου από το 1991. Τότε για πρώτη φορά, σε μια γλώσσα που δεν ήξερα αλλά μέσα σε ένα κλίμα εργασίας που τα έκανε όλα δυνατά και σε ένα αλπικό περιβάλλον στο Μιλάνο, ήρθα σε επαφή με τεχνικές χαλάρωσης, κινητοποίησης εικόνων, σχέσεις μεταξύ σωματικής στάσης και διανοητικής κατάστασης, κέντρα απάντησης ψυχισμού και απρόσκοπτη κυκλοφορία της ενέργειας, ασκήσεις προσοχής. Έμαθα να μελετώ τις εντάσεις και τα κλίματα του ψυχισμού μου, τους ρόλους που αναπτύσσω στα διάφορα περιβάλλοντα της ζωής μου, εντόπισα τον πυρήνα του πόνου και της αντίφασής μου, κατηγοριοποίησα τα σημαντικά γεγονότα της ζωής μου. Όλα αυτά για ένα διάστημα περίπου μιας δεκαετίας.
Μετά βούτηξα σε πιο βαθειά θέματα τεχνικών αποφόρτισης καθημερινών εντάσεων ή και βαθύτερων εντάσεων της ζωής μου και ζητήματα ενσωμάτωσης περιεχομένων που η μνήμη επαναφέρει και η συνείδηση βαριέται όλη την ώρα να ταξινομεί. Πρόκειται για πρακτικές που τις χαρακτηρίζει η εργασία σε ένα επίπεδο συνείδησης πριν την αφύπνιση, εκεί που συνήθως οι αντιστάσεις του ψυχισμού να ασχοληθεί με αυτά τα θέματα, μειώνονται. Προστέθηκαν και άλλοι σημαντικοί άξονες μελέτης: η ύπαρξη ενός είδους “νοητικής οθόνης” που ονομάζεται πεδίο αναπαράστασης και που εκεί προβάλλονται περιεχόμενα. Η μελέτη της γλώσσας των συμβολισμών και των αλληγοριών, που με βοήθησαν πολύ στην ερμηνεία των ονείρων, που ξεκίνησα στη συνέχεια. Στο τέλος αυτού του δεύτερου κύκλου, ήρθε ένας επίλογος που έδινε μια πιο διανοητική προσέγγιση στα προηγούμενα θέματα: η επιρροή των ευρύτερων κοινωνικών γεγονότων στη μικρή και ταπεινή ζωή μας, τα διαφορετικά σημεία οπτικής που υπάρχουν γύρω από ένα θέμα, ακόμα και από μια στιγμή της βιογραφίας που έχουμε κοινή με ένα άλλο πρόσωπο ή με μια ομάδα κόσμου. Και τελικώς ένα σημαντικό λεξιλόγιο ορισμών.
Όλα αυτά τα έκανα εξαιτίας του βιβλίου “Απελευθέρωση” του Λούις Άμαν, ενός σημαντικού ανθρώπου, με μεγάλη προσφορά στο ρεύμα του Νέου Ανθρωπισμού και του Σιλοϊσμού, που έφυγε χτες. Και τα δούλεψα χάριν μιας μεγάλης ομάδας ανθρώπων που κατάφερναν να διοργανώνουν κατά καιρούς εργαστήρια μελέτης σε διάφορα σημεία του πλανήτη: στο Μιλάνο, στην Ταντίλ, στη Ρώμη, στην Αθήνα, στην Πλατάνα Ευβοίας… Μιλώ για μερικές από τις πιο σημαντικές στιγμές της ζωής μου.
Το παρόν αρθράκι, που διατρέχει αυτή τη συνεισφορά του Άμαν, πέραν από ένδειξη ευγνωμοσύνης, απευθύνεται σε εκείνους και εκείνες που έχουν το βιβλίο στα ράφια της βιβλιοθήκης τους ή στα κομοδίνα και τα γραφεία τους, στα εξοχικά τους και στα Πάρκα Μελέτης και Περισυλλογής ανά τον κόσμο. Είναι ένα κάλεσμα προς όλους και όλες που την μελετούν κατά καιρούς και μια υπενθύμιση προς εμένα: να μην εγκαταλείψουμε ποτέ την τόσο συναρπαστική ενασχόληση με το εσωτερικό και το πνευματικό μας κομμάτι. Αυτή που στο μέτρο που στεκόμαστε με γενναιότητα απέναντί της, μας απελευθερώνει.
