Χτες τη νύχτα, η δομή της Μόριας παραδόθηκε στις φλόγες και ένα μεγάλο μέρος της καταστράφηκε ολοσχερώς. Οι 12 χιλιάδες πρόσφυγες που φιλοξενούνται στη δομή πέρασαν μια άγρια νύχτα τρόμου και μαρτυρίες λένε ότι “προσπάθησαν να σωθούν όπως-όπως καταφεύγοντας στα χωράφια γύρω από τη δομή, ενώ αρχικά υπήρχε φόβος και για νεκρούς“.
Είναι απορίας άξιον πώς όλη αυτή η καταστροφή που έγινε χτες, δεν είχε γίνει νωρίτερα. Εδώ και τόσα χρόνια έχουμε δημοσιεύσει εικόνες, αιτήματα, διεκδικήσεις των ανθρώπων και των φορέων που εργάζονται στη Μόρια αλλά και των ανθρώπων που μένουν εκεί, περιμένοντας τη στιγμή που το αίτημά τους θα εξεταστεί από τις ελληνικές ή ευρωπαϊκές αρχές ασύλου. Μιλήσαμε για το πώς στοιβάζονται, κακοσιτίζονται, πεθαίνουν ή διαμένουν χωρίς θέρμανση, ο ένας πάνω στον άλλον, ακόμα και σε συνθήκες πανδημίας που υποτίθεται ότι αυτό απαγορεύεται, με ανύπαρκτες συνθήκες υγιεινής. Παρόλα αυτά η ελληνική Πολιτεία το μόνο που βρήκε να κάνει πριν εκδηλωθεί κρούσμα κορωνοϊού, ήταν να βγάζει διαρκώς εντολές για περιορισμό των ανθρώπων που ζουν στο καμπ, σε αντίθεση με τις συστάσεις των ευρωπαϊκών οργάνων δημόσιας υγείας και του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας.
Ούτε ένας/μία δεν βγήκε από την επιτροπή των εμπειρογνωμόνων να το καταγγείλει δημόσια αυτό. Οι πολιτικές ευθύνες αλλά και οι ευθύνες όσων εισηγούνται και δεν εισακούονται είναι μεγάλες. Εξίσου ευθύνες πρέπει να αποδοθούν στους διεθνείς Οργανισμούς που δεν πίεσαν ακόμα περισσότερο την ελληνική Πολιτεία, επί σειρά ετών, για να δοθούν λύσεις που να υπηρετούν την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και τη ζωή. Τα δε μέλη των επίσημων οργάνων της Ευρωπαϊκή Ένωσης, αναρωτιόμαστε τώρα που βλέπουν τα αποτελέσματα της πολιτικής τους, αν πραγματικά ντρέπονται έστω και μια σταλιά.
