Γράφει ο David Swanson.
Στις 21 Σεπτεμβρίου, Παγκόσμια Ημέρα της Ειρήνης, θα μπορείτε – και πρέπει – να παρακολουθήσετε στο διαδίκτυο τη νέα ταινία “We Are Many” [σ.τ.μ. “Είμαστε πολλοί/ές]. Το θέμα της αφορά τη μεγαλύτερη μέρα ακτιβισμού στη γη μέχρι και σήμερα: 15 Φεβρουαρίου 2003 – μια άνευ προηγουμένου διαδήλωση κατά του πολέμου, πολύ συχνά ξεχασμένη και πολύ συχνά παρεξηγημένη.
Σε κάθε ήπειρο (ναι, περιλαμβάνεται και η Ανταρκτική) σε 72 χώρες και 789 πόλεις κινητοποιήθηκαν δεκάδες εκατομμύρια. Σε αρκετές περιπτώσεις, αυτή ήταν μακράν η μεγαλύτερη κινητοποίηση που παρατηρήθηκε ποτέ σε συγκεκριμένες πόλεις και χώρες, στον πλανήτη. Το μήνυμά του ήταν ξεκάθαρο: Όχι στον πόλεμο. Όχι στον πόλεμο των ΗΠΑ στο Ιράκ.
Όλα όσα ακτιβιστές της ειρήνης είπαμε τα επόμενα χρόνια για την ανάγκη να απευθυνθούμε έστω στο αίσθημα αυτοσυντήρησης των ανθρώπων αντί για τη σύνδεση με τα δολάρια ή τις απόψεις των βετεράνων, ώστε να μην ακούγονται οι δράσεις για την ειρήνη πολύ ηθικολογικές δεν είχε συζητηθεί πριν άνθρωποι και οικογένειες να πλημμυρίσουν τους δρόμους εκείνη την ημέρα. Όπως και οι φωτεινότερες ακτιβιστικές δράσεις, ήταν και αυτή μια παθιασμένη στάση εκ μέρους άγνωστων ανθρώπινων ομάδων που βρίσκονταν εκατοντάδες ή χιλιάδες μίλια μακριά η μια της άλλης, που δεν γνωρίζονταν και ίσως δεν θα συναντιόντουσαν ξανά ποτέ ή θα επιδίωκαν να μάθουν τι σημαίνει «εξανθρωπισμός». Επρόκειτο για την ηχηρή απόρριψη μιας μαζικής δολοφονίας. Γιατί αυτό κάνουν οι αξιοπρεπείς άνθρωποι.
Υπάρχουν πρόσωπα και φωνές σε αυτήν την ταινία από μερικούς από τους πιο αξιοπρεπείς ανθρώπους που θα μπορούσε κανείς να ελπίζει να γνωρίζει. Αισθάνομαι προνομιούχος που γνωρίζω κάποιους/ες από αυτούς/ές. Αναρίθμητοι και καταπληκτικές ακτιβιστές και ακτιβίστριες λείπουν, πολλοί όμως καταγράφονται σε αυτήν την ταινία, συμπεριλαμβανομένων ορισμένων που δεν είναι πλέον μαζί μας. Μιλούν χρόνια αργότερα κοιτώντας πίσω, υπάρχουν όμως και πλάνα από εκείνη την εποχή. Όμορφα πλάνα βίντεο από εκείνη την εποχή. Ζωντανές προειδοποιήσεις για καταστροφές, με ακριβή λεπτομέρεια, που είδαμε μετά να γίνονται πραγματικότητα.
Ο πόλεμος του Ιράκ κινήθηκε εκεί που κάθε τυπικός πόλεμος κινείται: στην ανεντιμότητα και το δόλο. Αλλά ήταν πρωτοφανής στα όσα δεν είπαν πριν την επέμβαση. Η αμερικανική κυβέρνηση πέρασε πολλούς μήνες κλιμακώνοντας τους βομβαρδισμούς στο Ιράκ, επιδιώκοντας να ξεκινήσει έναν πόλεμο, να υψώσει το φιλελεύθερο συναίσθημα, να προσποιείται ότι προσπαθεί να αποφύγει τον πόλεμο και να πει σειρά από ψέματα που δεν θα δικαιολογούσαν τίποτα, ακόμη και αν ήταν αλήθειες. Κανείς δεν το αναφέρει ποτέ, αλλά νομίζω ότι μεγάλο μέρος του κοινού αναγνώρισε ότι τα ψέματα σχετικά με τα όπλα και οι συνδέσεις με την 11η Σεπτεμβρίου ήταν “εκτός θέματος”. Οι κυβερνήσεις που απειλούν για πόλεμο εναντίον κρατών που έχουν όπλα μαζικής καταστροφής, είναι οι ίδιες που ανοιχτά διαθέτουν και κάνουν χρήση αυτών των όπλων. Η συμμετοχή σε ένα έγκλημα δεν είναι συνήθως λόγος για διάπραξη μεγαλύτερου εγκλήματος, αλλά για ποινική δίωξη. Έτσι, οι άνθρωποι διαδήλωσαν μαζικά, όχι μόνο για να πουν ότι μας λέτε «ψέματα», αλλά ουσιαστικά για να υψώσουν τη φωνή τους που ζητούσε να μην γίνει πόλεμος.
Όμως ο πόλεμος στο Ιράκ ξεκίνησε και ήταν τρομερός. Αυτή η ταινία δείχνει αυτόν τον τρόμο. Δεν μπορεί να το αρνηθεί κανείς. Αλλά δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο πόλεμος θα ήταν ακόμη χειρότερος χωρίς την προβολή της τόσο μαζικής αντίστασης. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι θα συμμετείχαν πολύ περισσότερα κράτη. Τα Ηνωμένα Έθνη αρνήθηκαν να δώσουν τη συγκατάθεσή τους, εξαιτίας της δημόσιας πίεσης που ασκήθηκε σε διάφορα κράτη-μέλη τους. Το “We Are Many” περιλαμβάνει το δράμα του 2013 στο οποίο οι ΗΠΑ και οι βρετανικές κυβερνήσεις προωθούσαν και πάλι προπαγάνδα για παρόμοιο έγκλημα, όπως στον πόλεμο στη Συρία. Το Κοινοβούλιο και το Κογκρέσο απέρριψαν αυτόν τον πόλεμο, κυρίως λόγω της δημόσιας πίεσης, της φρέσκιας μνήμης και της έλλειψης λογοδοσίας για τον πόλεμο στο Ιράκ. Είχαν περάσει 231 χρόνια από τότε που ένα βρετανικό κοινοβούλιο είχε πει όχι σε έναν πόλεμο και αυτό ξανασυνέβη όταν απορρίφθηκε ο πόλεμος στη Συρία. Επίσης από την επέμβαση στο Ιράκ και μετά έχουν σταματήσει αρκετές φορές τα σχέδια για εκ νέου επέμβαση στο Ιράν.
Αμέτρητες άλλες θετικές εξελίξεις έχουν προκύψει από τον ακτιβισμό που παρουσιάζεται σε αυτή την ταινία. Η 15η Φεβρουαρίου ενέπνευσε τους ανθρώπους στην Αίγυπτο που πραγματοποίησαν μια άνευ προηγουμένου δημόσια διαδήλωση την επόμενη ημέρα μετά τον πόλεμο και άρχισαν να χτίζουν από αυτήν τη νέα δύναμη μέχρι την ανατροπή του Μουμπάρακ το 2011. Ο αγώνας για δικαιοσύνη στην Αίγυπτο, όπως και παντού, συνεχίζεται. Γίνεται σιγά σιγά συνείδηση αυτό που δεν θα σας ειπωθεί όμως ποτέ από κανένα μεγάλο μέσον επικοινωνίας: παρακολουθούμε το απόσπασμα ενός παγκόσμιου κινήματος που ενδιαφέρεται για την πρόληψη των πολέμων.
Ένα βασικό μάθημα που προσφέρει το “We Are Many” είναι αυτό: Αν εκατομμύρια άνθρωποι ξανασυναντηθούν στους δρόμους και τις πλατείες του κόσμου για να πουν όχι στον πόλεμο, θα είναι δύσκολο να αγνοηθεί το γεγονός ότι την πρώτη φορά που το έκαναν, ταρακούνησαν το πολιτικό κατεστημένο έχοντας 100% αναμφισβήτητα και αναμφίβολα το δίκιο μαζί τους.
Μετάφραση και προσαρμογή μέρους του πρωτότυπου κειμένου στα ελληνικά: Pressenza Athens.
