Του Lucas Bustamante (κείμενο και φωτογραφίες)
Βιολόγος, φωτορεπόρτερ και συνιδρυτής του Tropical Herping.
Τις τελευταίες ημέρες, οι αρχές του Εκουαδόρ εντόπισαν τουλάχιστον 260 τεράστια πλοία, κυρίως από την Κίνα, που αλίευαν γύρω από το θαλάσσιο καταφύγιο των Γκαλαπάγκος και τις θάλασσες του Εκουαδόρ για αρκετές ημέρες. Παρόλο που η κυβέρνηση του Εκουαδόρ υποστηρίζει ότι πρόκειται για «νόμιμη αλιεία», επειδή δεν βρίσκονταν μέσα στο θαλάσσιο καταφύγιο των Γκαλαπάγκος ή στις θάλασσες του Εκουαδόρ, πρέπει να καταλάβουμε ότι αυτή είναι μια σαφής απειλή για τη φυσική και τουριστική μας κληρονομιά και για ολόκληρη την περιοχή! Τα μεγάλα θαλάσσια είδη έχουν πολύ μεγάλες μεταναστευτικές διαδρομές, μερικές φορές κολυμπούν χιλιάδες μίλια σε όλους τους ωκεανούς, ανεξάρτητα από το αν βρίσκονται εντός ή εκτός των θαλάσσιων προστατευόμενων περιοχών, που έχουν οριοθετήσει οι άνθρωποι.
Ήδη το 2017, το Εκουαδόρ εντόπισε έναν μεγάλο αλιευτικό στόλο κοντά στο Θαλάσσιο Καταφύγιο των Γκαλαπάγκος με 297 σκάφη, ένα από αυτά το Fu Yuan Yu Leng 999. Το πλοίο είχε εισέλθει στα ύδατα του Θαλάσσιου Καταφυγίου των Γκαλαπάγκος και συνελήφθη με 300 τόνους ψάρια στις δεξαμενές τους, συμπεριλαμβανομένου ενός μεγάλου αριθμού προστατευόμενων και απειλούμενων ειδών, όπως σφυροκέφαλους καρχαρίες. Χρειάζεται να συμβεί κάτι τέτοιο ξανά; Στην πραγματικότητα συμβαίνει ήδη, αλλά μου φαίνεται τόσο παράλογο ότι, πρέπει να βρίσκονται μέσα σε ένα καταφύγιο ή μια προστατευόμενη περιοχή, ώστε να μπορούμε να κάνουμε κάτι γι’ αυτό.
Δεκαετίες και εκατομμύρια δολάρια που επενδύονται στην επιστήμη, τη συντήρηση, την εκπαίδευση και την τοπική ευαισθητοποίηση πάνε στράφι μέσα σε ένα δευτερόλεπτο. Τα αλιευτικά σκάφη μπορούν απλά να περιμένουν στα σύνορα των προστατευόμενων περιοχών μας και μεγάλα είδη θα κολυμπήσουν προς αυτά (όπως κάνουν κανονικά!).
Επομένως, αυτό δεν είναι «το πρόβλημα των Γκαλαπάγκος» ή «το πρόβλημα του Εκουαδόρ». Επηρεάζει όλες τις χώρες που φροντίζουν και εξαρτώνται οικονομικά από τα θαλάσσια είδη με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, κάτι που όλοι μας έχουμε κοινό. Πριν από λίγα χρόνια, το Αυστραλιανό Ινστιτούτο Θαλάσσιων Επιστημών δημοσίευσε μια μελέτη που δείχνει ότι οι καρχαρίες έχουν μεγαλύτερη αξία ζωντανοί απ’ ότι νεκροί, υπολογίζοντας εισόδημα έως και 1,9 εκατομμύρια δολάρια για κάθε καρχαρία σε μια τοπική κοινότητα (αν και αυτό μπορεί να μας φαίνεται προφανές, είναι λυπηρό ότι πρέπει να κάνουμε αυτού του είδους τη μελέτη ώστε να ζητήσουμε από τις κυβερνήσεις να ενεργήσουν).
Αυτή είναι η πραγματική οικονομική κατάσταση όλων των παράκτιων θαλάσσιων κοινοτήτων που εξαρτώνται από τον τουρισμό έχοντας μια φυσική κληρονομιά, όπως τα νησιά Γκαλαπάγκος στο Εκουαδόρ, η νήσος Κόκος στην Κόστα Ρίκα, το νησί Μαλπέλο στην Κολομβία, για να αναφέρουμε μόνο μερικές στην περιοχή. Παρά το γεγονός ότι αυτό επηρεάζει άμεσα ολόκληρη την τροπική ζώνη, και φυσικά τους επισκέπτες από όλο τον κόσμο που πηγαίνουν να δουν αυτά τα είδη, στηρίζοντας τις τοπικές κοινότητες. Όλα αυτά καταστρέφονται και απειλούνται σε πραγματικό χρόνο. Κυριολεκτικά…
Πρέπει να απαιτήσουμε από τις κυβερνήσεις και τους διεθνείς οργανισμούς μας να ενισχύσουν τις διεθνείς αλιευτικές συνθήκες και να ρυθμίσουν αυστηρότερα την υπεραλίευση στα διεθνή ύδατα. Έχουμε ήδη καθυστερήσει, αλλά αν δεν ξεκινήσουμε αμέσως, τους καρχαρίες, τις φάλαινες, τα σαλάχια και πολλά άλλα μεγάλα θαλάσσια είδη θα τα θυμόμαστε παγκοσμίως μόνο μέσω φωτογραφιών και ιστοριών που θα λένε οι παππούδες και οι γιαγιάδες στο μέλλον…
Μετάφραση από τα ισπανικά: Pressenza Athens
