Τα τελευταία χρόνια όλο και περισσότερο στα ταξίδια μου σε λιμάνια ή γενικά σε μέρη που τα βρέχει η θάλασσα κάτι με τραβά να περπατήσω μέχρι να βρεθώ κοντά στους φάρους. Κι έρχεται έτσι η ζωή που αυτή η προσέγγιση γίνεται συνήθως με παρέα. Νομίζω ότι στο γενικό αποπροσανατολισμό που επικρατεί κοινωνικά, η επαφή μου με τους φάρους σα να ξυπνά τις σημαντικές αναφορές εντός μου. Πιο πρόσφατη επίσκεψη ήταν αυτή στο ακρωτήριο Ταίναρο, στην Πελοπόννησο, αρχές αυτής της άνοιξης, ένας μαγευτικός περίπατος, γεμάτος ήλιο, αλμύρα, μπλε και μυρωδιές, λίγο πριν το γενικό lock down εξαιτίας της πανδημίας.
Οι φάροι έχουν γίνει βιβλία, ντοκιμαντέρ, τηλεκάρτες, γραμματόσημα, φωτογραφικά άλμπουμ, ιστορίες των φαροφυλάκων, χώροι ανάγνωσης, τραγούδια, μύθοι..
Με αφορμή την αυριανή παγκόσμια ημέρα, που γιορτάζεται κάθε τρίτη Κυριακή του Αυγούστου, ρώτησα φίλες και φίλους αλλά και μέλη της ελληνικής συντακτικής ομάδας του πρακτορείου να μοιραστούν αυτό που για την καθεμία και τον καθέναν σηματοδοτεί ο φάρος.
Πόρτο – Ευρώπη – Ατλαντικός, φωτογραφία Μαριανέλλα Κλώκα.
Φάρος σημαίνει ελπίδα, κυριολεκτικά και μεταφορικά το φως, κατεύθυνση, ζωή, ασφάλεια, αναφορά, γνώση, προορισμός, πυξίδα, οδοδείκτης, οδηγός, καταφύγιο, σταθερή και φωτεινή αλήθεια.
Οι στιγμές που έχω εστιάσει σε κάτι σημαντικό.
Η υπομονή αλλά και η μοναξιά του φαροφύλακα.
Τα καλύτερα κομμάτια μας που δείχνουν το δρόμο προς το φως.
Οι άλλοι άνθρωποι: όταν συγκλίνουν, όταν ο ένας αναγνωρίζει τους άλλους μέσα του και στους άλλους τον εαυτό του και όταν καταφέρνουν να κατασκευάσουν όλοι προς μια κοινή κατεύθυνση συνεισφέροντας καθένας και καθεμιά το ιδιαίτερο ταλέντο του.
Ως λάμψη στο σκοτάδι, συμβολίζει για μένα το πνεύμα, τη φώτιση, σύμβολο του κέντρου ως δύναμη της σύνδεσης των αντιθέτων από τα οποία διχάζεται η ζωή του ανθρώπου…του φωτός με το σκοτάδι, της μέρας με τη νύχτα, της γέννησης και του θανάτου, της ευτυχίας και του πόνου, του καλού και του κακού. Ως φωτεινό σημείο αναφοράς παραπέμπει στην άνοδο του Εγώ στη συνειδητή δράση. Είναι το σημείο όπου συναντώνται η διάθεση για περιπέτεια και η πρόθεση συνειδητής πορείας, η απελευθέρωση και ο πειθαναγκασμός. Η επίγνωση επίσης έρχεται στον άνθρωπο με έναν τέτοιο τρόπο ως στιγμή μιας φώτισης στιγμιαίας, ενός ανοίγματος φωτός που κλείνει και ό,τι είδες, είδες.. χαμογελώ..αλλά όταν συμβαίνει, η εγγραφή είναι για πάντα και είναι αυτή που σε οδηγεί στο ταξίδι…
Μια αχτίδα σιγουριάς μέσα στην αβεβαιότητα της απεραντοσύνης.
Δε θα μπορούσα να μείνω ποτέ σε ένα φάρο. Γιατί είναι ολοστρόγγυλος και η σκέψη ότι θα εμένα σε ένα δωμάτιο χωρίς γωνίες και πλευρές, θα προκαλούσε χάος στην ευθυγραμμισμένη μου ζωή. Πολλές φορές όμως τα κλειστοφοβικά και στενάχωρα της ύπαρξής μας μπορούν να οδηγήσουν τους άλλους ή τους εαυτούς μας να βρουν το δρόμο τους. Όπως το φως ενός φάρου στην άκρη ενός βράχου, μια νύχτα χωρίς φεγγάρι.
Φάρος σημαίνει άκρη, το τελευταίο ή τελικό σημείο ενός κόσμου, μιας πόλης, μιας εποχής, ενός χρόνου… Ίσως η αρχή κάτι άλλου!
Ο φάρος είναι μια εκκλησία για διαφωτιστές και οδοιπόρους. Ένας άνθρωπος θυσιάζεται για να καθοδηγεί. Ο φάρος μια μονολειτουργική παραδοξότητα στην εποχή του multitasking.
Φάρος όπως λέμε ηλεκτρική ιδιότητα της προσμονής. Μια σπάνια ασφάλεια που κατάγεται απ’ το περιοδικό. Ή πιο απλά ακόμα η νίκη ενός κεριού στον άνεμο.
Αβάνα, Κούβα, Κόλπος του Μεξικού, φωτογραφία Μαριανέλλα Κλώκα.
Φάροι είναι κάτι μοναχικοί “βράχοι” που βοηθούν αυτούς που χάνουν την πυξίδα να μην τσακιστούν.
Φάρος είναι το φως που σου κρατά πορεία όταν η φουρτούνα σε παρασέρνει αλλού, είναι το Φως της εσωτερικής σου κατεύθυνσης που σε κρατά στο Κέντρο σου. Είναι η μόνη επιλογή που έχουμε στην πραγματικότητα δυνατότητα να κάνουμε στη ζωή. Να στραφούμε ή όχι προς το Φως. Για όλα τ’ άλλα μας παίρνει η θάλασσα…
Φάρος είναι σήμα φωτός, προσανατολισμού και Πολιτισμού, αποφυγή κινδύνου και ρομαντικές εμπειρίες.
Ευχαριστώ με αλφαβητική σειρά: Μάγδα Γοδόσση, Νάσσο Θεοδωρίδη, Απόστολο Καλογιάννη, Ελένη Καπετανάκη, Κώστα Κλώκα, Γιάννη Κίσσα, Ειρήνη Κοκκορού, Ελβίρα Κριαρά, Ναταλία Λουράντου, Ρένα Ξηροφώτου, Ανδρέα Παπαγγελόπουλο, Θάνο Παπαγιαννόπουλο, Εβίτα Παρασκευοπούλου, Έφη Παυλογεωργάτου, Χρήστο Πετρόπουλο, Μάρα Ρέπα, Τάσσο Σμετόπουλο, Βασίλη Στάμο, Κωνσταντίνο Τρουπάκη, Δήμητρα Χατζημαγιόγλου, Χριστίνα Χριστοφόρου – Λιβάνη.
Οι φωτογραφίες που ακολουθούν είναι της Ρένας Ξηροφώτου:
Ο Φάρος στη Γαύδο, το τελευταίο άκρο εν γένει της Ευρώπης.
Ο Φάρος στο παλιό ενετικό λιμάνι των Χανίων, η άκρη της καταιγίδας.
Ο Φάρος στο λιμάνι του Ρεθύμνου, η άκρη του φθινοπώρου.
Ο Φάρος στο Άκρον Ταίναρο, η τελευταία ηπειρωτική άκρη της Ευρώπης.
Ο Φάρος Βρυσάκι στο Λαύριο, η άκρη της ματιάς στην Μακρόνησο.
