Χτες η συζήτηση στη δημόσια σφαίρα άναψε για το θέμα της κατάργησης καλλιτεχνικών και μουσικής από την δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Μετά βγήκαν τα ellinika hoaxes λέγοντας ότι δεν τίθεται θέμα κατάργησης, είναι fake news. Επρόκειτο κατά τα ellinika hoaxes, για παλαιότερο άρθρο που αναδημοσιεύθηκε με προχτεσινή ημερομηνία και ήταν αυτό που πυροδότησε τη συζήτηση. Σήμερα βέβαια το πήραν πίσω με αυτή τη διόρθωση στην χτεσινή τους ανάρτηση:
Διόρθωση άρθρου (17-06-2020, ώρα 9:20 μ.μ.):
Στην αρχική μορφή του άρθρου, σημειώσαμε εσφαλμένα ότι στην πρόσφατη νομοθεσία δεν επέρχονται αλλαγές στη διδασκαλία μαθημάτων σχετικών με την τέχνη συνολικά. Πράγματι, ωστόσο, σε επίπεδο Λυκείου, με τον Ν.4692/2020 και την ΥΑ υπ’ αριθμ. 74181/Δ2 “Ωρολόγιο πρόγραμμα των μαθημάτων των Α΄, Β΄ και Γ΄ τάξεων του Γενικού Λυκείου” (ΦΕΚ Β΄ 2338/15-06-2020), καταργείται η διδασκαλία των μαθημάτων επιλογής “Καλλιτεχνική Παιδεία” (Α΄ τάξη), “Γραμμικό Σχέδιο” και “Ελεύθερο Σχέδιο” (Γ΄ Λυκείου). Στο πλαίσιο διαβούλευσης πριν την ψήφιση του ανωτέρω νόμου, είχε αντιδράσει για τις σχεδιαζόμενες καταργήσεις η Ένωση Εκπαιδευτικών Εικαστικών Μαθημάτων (http://archive.vn/3nvAr). Δηλαδή, ενώ στο επίπεδο του Γυμνασίου ουδέποτε συντελέστηκε κατάργηση μαθήματος Καλλιτεχνικών/Μουσικής, στο επίπεδο του Λυκείου όντως επήλθαν καταργήσεις μαθημάτων σχετικών με την τέχνη.
Από μόνο του αυτό αναδεικνύει την ανάγκη να υπάρχουν περισσότεροι φορείς που να ασχολούνται σχολαστικά και υπεύθυνα με το τι είναι τελικά fake news και τι όχι. Κάθε σοβαρή πρωτοβουλία προς αυτή την κατεύθυνση είναι πάνω από επιθυμητή, είναι αναγκαία.
Για την ουσία του θέματος
Σε ό,τι αφορά την ουσία του θέματος, την κατάργηση δηλαδή της καλλιτεχνίας και της μουσικής από τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση, επιλέγουμε να κοινοποιήσουμε το κείμενο του Σαμψών Ρακά από το Ρομαντικό Πανεπιστήμιο Αθηνών:
“Στον δικό μας κόσμο υπάρχει μόνο το μάθημα των καλλιτεχνικών. Ως μήτρα κάθε άλλου μαθήματος. Και όσο γίνεται, όσο μας επιτρέπουν οι δυνάμεις μας το προσπαθούμε: Να μελετούμε τους ζωγράφους μας όταν θέλουμε να εντοπίσουμε τη γεωγραφία της ελληνικότητας. Αλλά την άδολη. Ακούμε τους μουσικούς μας αν θέλουμε να έρθουμε σε επαφή με την θεολογία του ανθρώπου. Ενός ανεξίθρησκου θεού. Αν θέλουμε να σπουδάσουμε πραγματικά κοινωνικό δίκαιο τότε διαβάζουμε τους λησμονημένους μας θεατρικούς συγγραφείς. Μελετούμε τους χαράκτες μας για να διδαχτούμε τον μόχθο του ανθρώπου. Για αληθινή ζωή. Σπουδάζουμε τους αρχιτέκτονές μας αν θέλουμε να αντιληφθούμε τη μικρασιατική καταστροφή. Μελετούμε τους γλύπτες του νεκροταφείου όταν θέλουμε να κατανοήσουμε τον κόσμο που μας περιβάλλει. Τον ουσιαστικό. Μίλια μακριά από «το κεραμεοῦν και φαῦλον». Και αν πηγαίνουμε συχνά εκδρομή είναι για να επισκεπτόμαστε τις σφαίρες που φωλιάζουν ακόμη στα κτίρια ώστε να κατακτήσουμε την πολιτική μας ιστορία. Τη βασανιστική. Τις μετράμε κιόλας μία προς μία για να κάνουμε εξάσκηση στα μαθηματικά. Όσο πιο παραδειγματικά γίνεται. Μαθαίνουμε ανάγνωση από τις επιστολές των αυτοχείρων γιατί τα λόγια τους μας δίνουν δύναμη να κρατηθούμε στη ζωή. Κι αν μελετούμε περισσότερο τους ποιητές μας είναι που θέλουμε να μάθουμε από πού παράγεται όλη η αυτή η ελληνική απελπισία. Όχι η επιδεικτική. Αλλά η αυθεντική. Αυτή που πηγάζει διαχρονικά από εσάς, τους τεχνοκράτες και λογιών λογιών καρεκλοθήρες, που ζείτε για να εξοντώνετε την δημιουργικότητα των παιδιών, θέλοντας να φτιάξετε σωστούς πολίτες, υπάκουους εργαζόμενους, χαπακωμένους οικογενειάρχες, που θα πληρώνουνε τους φόρους τους, θα γεμίζουν την Κυριακή τα δελφινάρια, και κάθε περίπατός τους θα είναι ελεγχόμενος με κόκκινη ή πράσινη μπογιά.”
Κείμενα με παρόμοιο περιεχόμενο:
Ρομαντικό Πανεπιστήμιο Αθηνών: κάθε μέλλον που γεννιέται χρειάζεται ποίηση για να ψηλώσει
