Ο κόσμος δεν ανέχεται άλλο την αστυνομική βία, ούτε τις φρικτές αδικίες των φυλετικών διακρίσεων. Δεν θα επιτρέψουμε να συνεχιστεί αυτή η κατάσταση. Δεν πάει άλλο, ούτε εδώ ούτε οπουδήποτε αλλού.
Κι ενώ σε δεκάδες πόλεις των ΗΠΑ η κατάσταση είναι έκρυθμη, σύμφωνα με τον Τύπο, οι δρόμοι γεμίζουν διαδηλωτές όλων των χρωμάτων, που απαιτούν δικαιοσύνη για τον Τζόρτζ Φλόιντ και πέρα από αυτό, ζητούν τον τερματισμό των συστηματικών αστυνομικών βιαιοπραγιών ενάντια στους έγχρωμους, στέλνουν το στρατό για να καταστείλει τις διαδηλώσεις και να ενισχύσει τις αστυνομίες των πόλεων. Είναι η ίδια αστυνομία, που πρέπει να θέλει να είναι “φρουρός της ειρήνης” και όχι το κλωτσοσκούφι των κυβερνητικών δυνάμεων.
Ορισμένα “κεφάλια” της αστυνομίας ζητούν από τους αστυνομικούς να υπακούουν τυφλά σε αντισυνταγματικές διαταγές, αντίθετες στην ουσία του έργου τους. Σε αρκετές πόλεις, οι αστυνομικοί και οι επικεφαλείς τους, γονατίζουν στη γη, δείχνοντας με αυτόν τον τρόπο τη διαφωνία τους με τη βία που ασκούν συνάδελφοί τους και το σεβασμό τους προς τους διαδηλωτές. Σε κάποιες πόλεις, η ίδια η αστυνομία ενώθηκε με τους διαδηλωτές. Έτσι γεννάται μία ελπίδα και την ίδια στιγμή η δυσαρέσκεια μπροστά στις εικόνες της άγριας καταστολής.
Ωστόσο, ο ιός της κραυγής για περισσότερη δικαιοσύνη και δημοκρατία απλώνεται πολύ πιο γρήγορα και από την πρόσφατη πανδημία.
Στη Γαλλία, παρόλη την απαγόρευση που εξέδωσε η Αστυνομική Διεύθυνση του Παρισιού, χιλιάδες διαδηλωτές συγκεντρώθηκαν μπροστά στο Πρωτοδικείο το βράδυ της περασμένης Τρίτης 2 Ιουνίου 2020, απαντώντας στην έκκληση της επιτροπής υποστήριξης για την οικογένεια του Adama Traoré; ενός νέου έγχρωμου άνδρα 24 ετών που άφησε την τελευταία του πνοή μετά από αστυνομικό έλεγχο.
Στις 19 Ιουλίου του 2016, ο Adama Traoré πέθανε στο στρατόπεδο του Persan, μόλις δύο ώρες μετά την σύλληψή του στο Beaumont-sur-Oise (Val-d’Oise) υπό περίεργες συνθήκες μετά από μία κούρσα καταδίωξης με τους αστυνομικούς.
Τέσσερα χρόνια μετά, η υπόθεση Traoré έγινε η υπόθεση ενός πολέμου ειδικών: όταν τρεις ιατροδικαστικές πραγματογνωμοσύνες αφαίρεσαν την ευθύνη από τους αστυνομικούς, ενώ αργότερα, μία πραγματογνωμοσύνη που έγινε μετά από αίτημα της οικογένειας στις 2 Ιουνίου, αποκάλυψε και επιβεβαίωσε το ακριβώς αντίθετο.
Σε αρκετές πόλεις της Γαλλίας και παρόλη τη νομαρχιακή απαγόρευση, χιλιάδες άνθρωποι ξεχύθηκαν στους δρόμους για να διαδηλώσουν και να ζητήσουν ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ, δημοκρατία και τον τερματισμό κάθε είδους διάκρισης.
Η καταστολή ήταν η συνήθης απάντηση. Και οι διαδηλωτές από την άλλη, χωρίστηκαν ανάμεσα σε εκείνους που καταφεύγουν στην αστική βία και εκείνους που ελπίζουν να μπορέσουν να εκφράσουν ειρηνικά την επιθυμία τους για αλλαγή.
Αστική βία vs αστυνομική καταστολή
Ότι και αν κάνουν, φαίνεται ότι δεν μπορούν πλέον να σταματήσουν αυτό το πελώριο κύμα: οι άνθρωποι γνωρίζουν και είναι δεμένοι με έναν και μοναδικό κόσμο, με τις ίδιες νόμιμες επιθυμίες για δημοκρατία, αξιοπρέπεια, δικαιοσύνη, ελευθερία. Αυτό που συμβαίνει εκεί, έχει επιρροή εδώ, αυτό που συμβαίνει εδώ θα έχει αντίκτυπο εκεί.
Ευχόμαστε τα γεγονότα να εξαπολύσουν γρήγορες αλλαγές και ότι η αναγκαιότητα της μη-βίας θα αναγνωριστεί και διακηρυχθεί παντού!
Μετάφραση από τα γαλλικά για την ελληνική Pressenza: Ανδρέας Παπαγγελόπουλος.
