Σε πνευματικό επίπεδο, τοποθετώ τον εαυτό μου πέραν από την δυαδικότητα και έτσι μπορώ να τα καταφέρνω. Μου αρκεί για παράδειγμα να θεωρώ ότι:

  •  Η σημερινή κατάσταση στον πλανήτη, εν μέσω πανδημίας, δεν είναι παρά ένα καρμικό ριμέικ καταστάσεων που έχουν παρέλθει, με στόχο να κατευνάσουν όλες τις εντάσεις που βιώνουμε.
  • Όλα είναι μία ψευδαίσθηση στο κομμάτι της πραγματικότητας των γεγονότων. Βρισκόμαστε σε ένα θεατρικό έργο όπου παίζουμε ακριβώς έναν ρόλο που δεν άλλος από τον ίδιο μας τον εαυτό, αλληλοβοηθούμενοι για την ατομική μας απελευθέρωση από ότι θα μπορούσε να μας εμποδίσει στην πορεία της κλίμακας του δικού μας «είδους». Υπό αυτό το πρίσμα, εκείνες και εκείνοι που θεωρούμε ότι είναι οι εχθροί μας, είναι τελικά οι φίλοι μας, καθώς μας δίνουν τη δυνατότητα να πάμε ένα βήμα παραπέρα και να ελαφρύνουμε.
  • Αυτό που πιστεύω βαθύτατα είναι πως, η αλήθεια βρίσκεται αλλού, στο βάθος της καρδιάς μας. Είναι στο χέρι να το αποδεχτούμε.
  • Μόνο η εσωτερική αγάπη και η χαρά μπορούν να οδηγήσουν, να παρασύρουν την αγάπη και τη χαρά στην εξωστρέφεια, κάτι στο οποίο πιστεύω βαθύτατα.
  • Η μόνη και αληθινή μας ευθύνη είναι να φτάσουμε στην δική μας εσωτερική ειρήνη, έτσι ώστε να ακτινοβολεί παραέξω.

Ωστόσο όμως, κοινωνικά τουλάχιστον, δεν μπορώ να μην νοιώθω ευαισθησία και να δείχνω ότι δεν με αφορά αυτή ανθρωπότητα της οποίας αποτελώ κι εγώ κομμάτι. Σε αυτό το επίγειο σχέδιο, όλα όσα ζούμε είναι και η δική μου επίσης πραγματικότητα, άρα είναι λογικό να με αγγίζουν ιδιαίτερα, οι ψυχολογικές και οικονομικές συνέπειες της κατάστασης στην οποία ζούμε στην πλανητική κλίμακα, καθώς και τα εκατομμύρια των ανθρώπων που πλήττονται άμεσα και αντιμετωπίζουν μεγάλες δυσκολίες από:

– το βαρύτητα που έχουν τα χρήματα στις αποφάσεις των κρατών και τις ανθρώπινες και οικολογικές συνέπειες αυτού του χρηματοοικονομικού φάσματος.

– τη βαρύτητα που έχει η μοναδική σκέψη και η προσπάθεια επιβολής της, η απουσία δημιουργικών συζητήσεων που θα άνοιγαν νέους δρόμους.

– τη στέρηση των ελευθεριών μας σε ό,τι αφορά την υγεία και τον τρόπο που επιλέγουμε να φροντίσουμε τους εαυτούς μας (τον τρόπο θεραπείας που θα επιλέξουμε).

– την περιφρόνηση, κυρίως απέναντι στη ζωή και τη φύση, τη σοφία και την λεπτότητά αυτών.

– τα κλάματα των κακοποιημένων και παραμελημένων παιδιών που γίνονται θύματα εκμετάλλευσης.

Έχω την πεποίθηση πάντως ότι στο τέλος, όλα αυτά θα τα παρασύρει το πνευματικό κομμάτι. Και φυσικά, θα μας μείνουν για το παρόν και για το μέλλον, η αλληλεγγύη και η δημιουργικότητά μας. Ως προς τον τρόπο που βλέπω την κατάσταση αυτή, λέω συχνά στον εαυτό μου ότι δεν είναι, παρά, η δική μου προσωπική οπτική των πραγμάτων, οι άλλοι θα τα βλέπουν και θα τα βιώνουν με διαφορετικό τρόπο.

Αυτό με κάνει να αναρωτιέμαι και να θέτω το ζητούμενο του αγώνα, αυτού που μου φαίνεται δίκαιο σε αυτό το υλικό πλαίσιο. Για μένα αυτός ο αγώνας θα πρέπει να γίνει αναίμακτος, χωρίς τη χρήση βίας, αυτό είναι ξεκάθαρο. Είναι επίσης αγώνας περιεχομένου και μιντιακός, με ρίσκο να προκαλέσει άγχος στην προσπάθειά του να προτείνει μία άλλη οπτική στην πραγματικότητα και να τροφοδοτήσει τη δυαδικότητα. Νοιώθω ιδιαίτερη ευγνωμοσύνη απέναντι σε εκείνους που μας δίνουν την ευκαιρία να δούμε μία άλλη οπτική από εκείνη που θεωρείται επισήμως ως η «καλή» εκδοχή. Αυτός ο αγώνας απαιτεί ενέργεια, επιδεξιότητα και εφευρετικότητα. Υπάρχει, ένας αγώνας, μία θέση, μία επιλογή. Έχουμε την δύναμη να δώσουμε πνοή στην πραγματικότητα με κάθε τρόπο. Το πιστεύω!

Μετάφραση από τα γαλλικά για την ελληνική Pressenza: Ανδρέας Παπαγγελόπουλος.