Υπάρχει ένα μέρος στο Ντακάρ, την πρωτεύουσα της Σενεγάλης, όπου οι δρόμοι είναι πλήρως καλυμμένοι με άμμο και τα παιδιά περπατούν χωρίς παπούτσια σε μικρούς ροζ δρόμους.
Είναι το Ngor, το νησί των ψαράδων λεμπούς.
Η παραλία αυτής της δημοφιλούς γειτονιάς, πλαισιωμένη από το προφίλ των παρακμιακών σπιτιών λεμπούς και ένα επιβλητικό ξενοδοχείο που φέρει την υπογραφή του Λε Κορμπιζιέ, είναι ένα μωσαϊκό πολιτισμών και χρωμάτων. Οι ντόπιοι απασχολούνται με την επισκευή κανό που χρησιμοποιείται για ψάρεμα αλλά ο μικρός κόλπος κατακλύζεται επίσης από δυτικούς τουρίστες, σέρφερ και βερμούδες, ένα εξωτικό μωσαϊκό πραγματικότητας και προοπτικών.
Ο Γουίφι, μετανάστης από τη Γουινέα, με ένα ειλικρινές χαμόγελο, μαγειρεύει κρέατα kabobs προσπαθώντας να πουλήσει όσο το δυνατόν περισσότερο και να κερδίσει μια αξιοπρεπή διαβίωση, ενώ η Ανζελίν παλεύει με μια ομπρέλα σε ένα χαλί δίπλα στη θάλασσα. Στη σκιά ενός μεγάλου κτηρίου των Ηνωμένων Εθνών μπορείς να γεμίσεις το στομάχι σου με μόλις 1.000 σέφα (ούτε δύο ευρώ) ζώντας μερικά λεπτά αφρικανικής ευτυχίας.
Μέσα στο χωριό, οι κυρίες που περιτριγυρίζονται από παιδιά γεμίζουν τον τόπο με υπέροχες μυρωδιές που θυμίζουν την παιδική ηλικία, προετοιμάζοντας πιάτα με βραστό thiakry (κουσκούς καλαμποκιού) σε μεγάλους λάκκους που θερμαίνονται με κάρβουνα.
Ο Μοχάμεντ, ο 19χρονος ράφτης σερέρ στο θρήσκευμα, που κάποτε μου πρόσφερε καταφύγιο, είναι στο μικρό ραφείο του, όπου με μια παλιά ραπτομηχανή φτιάχνει τα πιο αυθεντικά πουκάμισα που έχω δει ποτέ. Πόσα κεφαλάκια κρύβονται πίσω από τους τέσσερις μεταλλικούς τοίχους που σχεδόν καταρρέουν.
Στη γειτονιά υπάρχει ένας και μοναδικός κεντρικός δρόμος, που είναι ένα αληθινό υπαίθριο μουσείο: οι τοίχοι φαίνεται να έχουν απορροφήσει τις αποχρώσεις του ήλιου, του ροζ χρώματος και να καίγονται υπό τους στίχους των Τομά Σανκαρά και Πατρίς Λουμούμπα. Αυτή είναι ίσως η αγαπημένη μου γωνιά του Νγκορ, άγνωστη στους περισσότερους Σενεγάλους στην πρωτεύουσα.
Η αυτοσχέδια ομορφιά της γειτονιάς, ωστόσο, δεν μπορεί να κρύψει την επισφάλεια των θεμελίων της. Εάν επέλθει πυρκαγιά, θα ήταν καταστροφή: οι δρόμοι είναι πολύ στενοί και η πυροσβεστική υπηρεσία δεν θα φτάσει ποτέ. Είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς τις πιθανές συνέπειες της πανδημίας Covid19 σε αυτό το ψαροχώρι, που φέρνει συνειρμούς ταλαιπωρημένης Βενετίας με τα φθαρμένα σοκάκια από το αλμυρό νερό, που είναι συναρπαστικά αλλά και ανθυγιεινά ταυτόχρονα.
Ήδη άρρωστοι με φυματίωση, τι θα κάνουν οι άνθρωποι του Νγκορ εάν ο ιός εξαπλωθεί στην κοινότητά τους; Οι συνθήκες υγιεινής είναι αξιοθρήνητες, τα σπίτια είναι μικρά, γεμάτα από κατοίκους, και το σύστημα αποχέτευσης είναι σχεδόν ανύπαρκτο. Ρεύματα λυμάτων ρέουν απευθείας στη θάλασσα, που προέρχονται από τα ερείπια από μπετόν που χωρίζουν τη θάλασσα από το κέντρο κατοικιών. Επιπλέον, δεν θα ήταν εύκολο να αναγκάσεις δεκάδες εκτοντάδες ανθρώπους που έχουν ανάγκη τη θάλασσα, την παραλία και το δρόμο για να επιβιώσουν, να κλειστούν στο σπίτι.
Προς το βράδυ, πριν τεθεί σε ισχύ η απαγόρευση της βραδυνής κυκλοφορίας εξαιτίας του κορωνοϊού, σταμάτησα για ένα ποτήρι ατάγια (τσάι της Σενεγάλης), αλλά το δεύτερο ήταν πολύ πικρό, και το συνόδευσα από μια χούφτα τιαφ (ψημένα φιστίκια). Σήμερα το Νγκορ σα να είχε αλλάξει.
Φωτογραφίες Lucia Michelini.
Το ξενοδοχείο του διάσημου Γάλλου αρχιτέκτονα έχει μετατραπεί σε χώρο όπου οι φερόμενες περιπτώσεις κορωνοϊού είναι απομονωμένες και στην παραλία υπάρχουν μόνο λίγοι άνθρωποι και μερικά παιδιά λεμπούς, καλυμμένα με άμμο από το κεφάλι μέχρι τα δάχτυλα των ποδιών. Το βράδυ δεν μπορείς πλέον να ακούσεις τις κραυγές των οδηγών ταξί που αναζητούν πελάτες και δεν αισθάνεσαι πλέον τη μυρωδιά και τη γεύση του ριζιού στον ατμό, καρυκευμένο με λίγο αλάτι και πάντα με πάρα πολύ πιπέρι. Αναρωτιέμαι πού να είναι όλοι αυτοί οι φιλικοί πωλητές και τι θα ζουν από την κήρυξη της κατάστασης έκτακτης ανάγκης, και μετά, καθώς δεν μπορούν πλέον να καταλάβουν τους δρόμους με τους πάγκους τους για την επιβίωση.
Καθώς πηγαίνω στο σπίτι, σταματάω να κοιτάξω για άλλη μια φορά τα μεγάλα δέντρα μπαομπάμπ που με τα κλαδιά τους γεμάτα φρούτα φαίνεται σα να θέλουν να προστατεύσουν τους κατοίκους του Νγκορ, σχεδόν σαν να αγκαλιάζουν την πόλη που ετοιμάζεται να κοιμηθεί.
Μετάφραση από τα ισπανικά: Pressenza Athens.
