Η σημερινή υγειονομική κρίση δείχνει ότι οι υπηρεσίες φροντίδας έχουν επίσης επηρεαστεί από την κρίση. Οι ανισότητες, η βία και οι παρενοχλήσεις δε σταματούν να αυξάνονται ενώ, η κοινωνική πολιτική χάνει αντί να κερδίζει έδαφος. Λησμονούμε τα άτομα της τρίτης ηλικίας αφού δεν είναι πλέον ”παραγωγικά”. Δε σκεφτόμαστε πέρα από το να καταναλώνουμε πιστεύοντας ότι, η ευτυχία συνδέεται μόνο με υλικά πράγματα και όχι με τη σωστή κατανομή και τη συμβίωση μεταξύ των ανθρώπων.
Στον πυρήνα αυτής της κατάστασης, βρισκόμαστε εμείς, χιλιάδες γυναίκες που απασχολούμε και φροντίζουμε νοικοκυριά ενώ, την ίδια στιγμή, δεν μας αναγνωρίζεται το δικαίωμα της υπηκοότητας. Χιλιάδες γυναίκες υπάρχουν χωρίς νόμιμα χαρτιά, ξεχασμένες, δίχως την αναγνώριση για τη σπουδαία εργασία που επιτελούν. Δεν έχουν το δικαίωμα και την πρόσβαση στην κοινωνική ασφάλιση, εργάζονται πολλές ώρες χωρίς διαλείμματα και είναι συχνά θύματα κακομεταχείρισης, επιθέσεων και βίας από τους εργοδότες τους. Το Δίκαιο, ο νόμος πάνω στο μεταναστευτικό, είναι ένας απάνθρωπος νόμος που καταστρέφει τα δικαιώματά μας και δε θα έπρεπε να υφίσταται σε μία χώρα που θέλει να λέγεται ”δημοκρατική”, μια χώρα που πράττει τα δέοντα για το καλό όλων των ανθρώπων.
Είναι σημαντικό να καταγγείλουμε εμείς οι ίδιοι αυτούς τους όρους, ώστε κανείς να μιλά μιλά εξ ονόματός μας.
Δε διαθέτω νόμιμα χαρτιά, δεν είναι έγκλημα. Δεν έχω χαρτιά γιατί αυτό το κράτος μου αρνείται το δικαίωμα της απόκτησης υπηκοότητας. Στις 23 Οκτωβρίου 2019, έφτασα στη Βαρκελώνη έχοντας μεταναστεύσει από την Κολομβία για πολιτικούς λόγους. Έψαχνα τρόπους να βελτιώσω την οικονομική κατάσταση της οικογένειάς μου. Θυμάμαι ακόμα πολύ καλά την πρώτη μου απόπειρα εύρεσης εργασίας. Ήταν πολύ δύσκολο για γυναίκες σαν εμένα: βρισιές, ταπεινωτικές και αναίσχυντες προσφορές ακόμα και σεξουαλικού τύπου που σίγουρα δεν υπάγονταν στα καθήκοντα μίας οικιακής βοηθού. Μου έλεγαν ότι θα με πληρώσουν προκαταβολικά, ωστόσο θα έπρεπε να υποβάλλομαι σε αυτή τη βία διότι ήμουν μία γυναίκα μετανάστρια, χωρίς νόμιμα χαρτιά. Έπρεπε να τα ανέχομαι όλα αυτά χωρίς παράπονα και έπειτα να το σκάω από αυτόν τον χώρο εργασίας με κίνδυνο της ζωής μου.
Σήμερα, φροντίζω ένα ηλικιωμένο άτομο. Καθώς δεν έχω τα νόμιμα χαρτιά, δεν έχω συμβόλαιο και καμία πρόσβαση σε κοινωνική ασφάλιση. Ήταν ιδιαίτερα δύσκολο να πάρω αυτή τη δουλειά. Εδώ στην Ισπανία, οι ευκαιρίες μας είναι πολύ περιορισμένες εξαιτίας των νόμων για το μεταναστευτικό ζήτημα. Επιπλέον, λόγω της πανδημίας, πολλές συναδέλφισσές μου βρίσκονται στο δρόμο, χωρίς εργασία, δίχως εισοδήματα και κάποιο χώρο, όπου θα μπορούσαν να περάσουν την περίοδο του εγκλεισμού. Άλλες δουλεύουν περιστασιακά. Υποφέραμε ήδη πριν από την κρίση από το ρατσισμό, την ανισότητα, τη διάκριση και την αδικία, ωστόσο με την πανδημία τα πράγματα έχουν χειροτερέψει.
Όλοι μας λένε ότι, ”πρέπει να μείνουμε σπίτι”. Πού θα μείνουν όμως τα άτομα που δεν έχουν σπίτι; Εκείνοι που μας νοικιάζουν δωμάτια, μας εξευτελίζουν αφού δεν έχουμε νόμιμα χαρτιά, μας φέρονται σαν να είμαστε ζώα. Τα δωμάτια δεν έχουν παράθυρα, είναι σκοτεινά και μικρά. Δεν μας επιτρέπουν να μαγειρεύουμε, ούτε να βάζουμε μπουγάδα. Δεν έχουμε πρόσβαση στο διαδίκτυο και δεν μπορούμε να γράφουμε και να δίνουμε μια ταχυδρομική διεύθυνση.
Η αβεβαιότητα στην οποία ζούμε, έχει γίνει μεγαλύτερη με αυτήν την κρίση. Για αυτό, προτρέπουμε την κυβέρνηση να αναλάβει τις ευθύνες της, να προστατέψει και να εγγυηθεί δικαιώματα για όλους/ες. Το αίτημά μας για νομοθεσία δεν είναι αίτημα για να μας κάνουν κάποια χάρη. Απαιτούμε, το δικαίωμα να μη βρισκόμαστε στη χώρα αυτή ζώντας στην ανομία και να έχουμε τις ίδιες ευκαιρίες με τον υπόλοιπο κόσμο, ώστε να βγούμε από αυτήν την επισφάλεια και την αδικία. Το δικαίωμα υμών των μεταναστών και μεταναστριών να είμαστε μέλη της κοινωνίας στην οποία συνεισφέρουμε με τον τρόπο μας και να καταφέρουμε να δημιουργήσουμε ένα καλύτερο μέλλον.
Η απόκτηση νόμιμων χαρτιών θα μας επιτρέπει να έχουμε συμβάσεις και να απαιτούμε καλύτερες συνθήκες εργασίας. Θα μπορούμε επίσης να συμβάλλουμε στη βελτίωση των συνθηκών ζωής των οικογενειών μας. Είμαστε όλοι και όλες απαραίτητοι-ες. Όσοι-ες απασχολούνται στο χώρο της φροντίδας εξαρτημένων ατόμων έχουν ένα θεμελιώδη ρόλο στην κοινωνία μας.
Δε θα καταφέρουμε να βγούμε από αυτήν την πανδημία εάν οι ζωές μας δεν μπορούν να έχουν όλες το ίδιο βάρος μέσα στην κοινωνία. Νομιμοποιώντας την περίπτωσή μας, θα μας επιτρέπει την αναγνώριση της εργασίας μας και θα καθιστά δυνατό ένα ξεκίνημα για μία ορθή ζωή για όλους ώστε να μη θεωρείται κανείς ”διαφορετικός”. Τέλος, με αυτόν τον τρόπο, θα δημιουργηθούν νέες μορφές κοινωνικών σχέσεων που θα βασίζονται στη φροντίδα και την κοινή κατανομή.
Μετάφραση από τα γαλλικά για την ελληνική Pressenza: Ανδρέας Παπαγγελόπουλος.
