Η κοινή Τελετή Μνήμης Ισραήλ-Παλαιστίνης που συνδιοργανώνεται από τις οργανώσεις Combatants for Peace και Parents Circle – Families Forum θα πραγματοποιηθεί τη Δευτέρα 27 Απριλίου. Αυτή τη χρονιά εξαιτίας των μέτρων καραντίνας δεν θα έχει συμμετέχοντες/ουσες, αλλά θα μεταδοθεί ζωντανά. Η τελετή ξεκινά στις 8:30μμ ώρα Τελ Αβίβ – Ραμάλας – Αθήνας και μπορείτε να την παρακολουθήσετε εδώ:
Οι διοργανωτές λένε: “Αυτή θα είναι η μεγαλύτερη, πιο διαφορετική ειρηνευτική εκδήλωση που έχει συνδιοργανωθεί ποτέ μεταξύ Παλαιστινίων και Ισραηλινών. Θα πραγματοποιηθεί ουσιαστικά μέσω ζωντανής μετάδοσης και zoom. Την υποστηρίζουν πολλές οργανώσεις και θρησκευτικά ιδρύματα. Περιμένουμε δεκάδες χιλιάδες ανθρώπους παγκοσμίως να συμμετάσχουν, συνδεόμενοι/ες διαδικτυακά. Μαζί θα κάνουμε ιστορία.”
Φωτογραφία από προηγούμενο εορτασμό ημέρας μνήμης.
Ο Ράμι Μπεν Άρι, ένας Ισραηλινός ακτιβιστής με μεγάλη ιστορία με την οργάνωση Combatants for Peace μοιράζεται μαζί μας την εμπειρία του από την κοινή τελετή μνήμης.
Η Ημέρα Μνήμης ήταν πάντα μια ξεχωριστή μέρα για μένα, “ένας κόμπος στο λαιμό” που αρνείται να λυθεί, αναμνήσεις που δεν φεύγουν – κυρίως δύο μελών της μονάδας που σκοτώθηκαν μπροστά στα μάτια μου σε αυτήν την καταραμένη μάχη στο Λίβανο.
Για πολλά χρόνια, φρόντισα να παρευρεθώ στις τελετές της Ημέρας Μνήμης, τόσο τις επίσημες όσο και τις ιδιωτικές, με απόλυτη βεβαιότητα ότι αυτός είναι ο σωστός τρόπος να τιμήσω τη μνήμη τους.
Όταν άκουσα για πρώτη φορά ότι θα γίνει κοινή ημέρα μνήμης, ήμουν θυμωμένος με την ιδέα. Δεν κατάλαβα και σκεφτόμουν πως “τολμούν να μολύνουν αυτή την ιερή μέρα!” Ποιοι είναι αυτοί οι αναίσθητοι άνθρωποι που αεροβατούν; Παρόλο που ορίζω τον εαυτό μου ως αριστερό, σκεφτόμουν ότι θα ήταν υπερβολικό να διοργανωθεί κοινή μέρα μνήμης…
Στη συνέχεια διάβασα ένα άρθρο για τους Robi Damlin και Rami Elhanan, που έχασαν τα παιδιά τους στη σύγκρουση, και επέλεξαν να αντιμετωπίσουν το πένθος με τόσο ευγενή και θαρραλέο τρόπο. Ο γνωστός κόμπος στο λαιμό μου δήλωσε ξανά την παρουσία του, αλλά κάτι άρχισε να κινείται.
Κοντά στην τελετή το 2014, άρχισα να σκέφτομαι ότι ίσως άξιζε να του δώσω μια ευκαιρία. Την επόμενη χρονιά, το 2015, το βράδυ της τελετής, στάθηκα στην πόρτα του σπιτιού με τα κλειδιά του αυτοκινήτου στο χέρι μου, σκεφτόμενος να πάω, αλλά τελικά επέστρεψα στο σαλόνι μου.
Στην τελετή του 2016, πήγα ως εθελοντής των Combatants for Peace, για να ζήσω την τελετή, αλλά με ελεγχόμενο τρόπο, αναλαμβάνοντας να βοηθήσω σε διαδικαστικά θέματα ως πρωτάρης.
Ήμουν έκπληκτος όταν αντίκρυσα τις μάζες των ανθρώπων να έρχονται. Η αίθουσα γέμισε γρήγορα, και προς την αρχή της τελετής, έφτασαν οι παλαιστινιακές οικογένειες που μπόρεσαν να λάβουν άδειες. Το συναίσθημα ήταν παράξενο. Ο κόμπος στο λαιμό μου παρέμενε, αλλά αυτή η πρόταση – «Όλοι εμείς, οι Ισραηλινοί και οι Παλαιστίνιοι είμαστε θύματα της πολιτικής σύγκρουσης, του πόνου και των απωλειών, αλλά είμαστε επίσης δράστες» – μαζί με τα λόγια συμπαράστασης που είπαν οικογένειες Ισραηλινών και Παλαιστινίων αλλά και τα λόγια του Desmond Tutu – όλα με άγγιξαν και με έκαναν να νιώθω διαφορετικά. Ένιωσα ότι εγώ, ο Ράμι, δεν ήμουν μόνος σε αυτήν την ιστορία και, επιπλέον, εμείς, οι Ισραηλινοί, δεν ήμασταν μόνοι σε αυτήν την ιστορία. Η άλλη πλευρά έχει επίσης απώλειες, η άλλη πλευρά έχει επίσης πένθος, και αυτό ακριβώς μπορεί να μας συνδέσει.
Το να φτάσουμε σε αυτή τη συνειδητοποίηση δεν ήταν εύκολο. Σίγουρα δεν ήταν εύκολο για μένα, αλλά συνειδητοποίησα ότι δεν υπήρχε λόγος οπισθοχώρησης. Αργότερα, όταν εντάχθηκα ως ενεργό μέλος στους Combatants for Peace, συνειδητοποίησα ότι αυτή η τελετή φύτεψε τους σπόρους του μετασχηματισμού μου, που βλάστησε γρήγορα και έκανε βαθιές, ισχυρές ρίζες. Και ξέρω σήμερα – όπως χιλιάδες ακόμα άνθρωποι, από το Ισραήλ και την Παλαιστίνη – ότι ΟΧΙ, δεν υπάρχει άλλος τρόπος.
Μετάφραση από αγγλικά: Pressenza Athens.
Κείμενα με παρόμοιο περιεχόμενο:
Στη φυλακή δυο ισραηλινοί αντιρρησίες συνείδησης
Όψεις της Παλαιστίνης: εμπειρίες από πρόσφατες επισκέψεις
Ιδιαίτερα δύσκολος ο φετινός κοινός εορτασμός μνήμης μεταξύ Ισραηλινών – Παλαιστινίων
