Τη γνώρισα αρκετά νέα, ήταν μία πανέξυπνη αργεντινή που ζούσε στη Βαρκελώνη τα χρόνια της δικτατορίας. Ήταν ψυχίατρος, ειδικευμένη σε πολύ σοβαρές και ακραίες περιπτώσεις, αργότερα εγκαταστάθηκε στο Λονδίνο για να ασκήσει την ιατρική όπου και εργάστηκε μέχρι τη συνταξιοδότησή της.
Τώρα, μετά από τουλάχιστον τέσσερις δεκαετίες, ήρθε η ώρα να την αποχαιρετίσω.
Η ίδια η ζωή, της επέτρεψε απλόχερα να αναπτύξει τις αρετές της, όχι μόνο στον εργασιακό τομέα αλλά και στο επίπεδο του ακτιβισμού σε θέματα ειρήνης και μη-βίας. Άφησε ένα σημαντικό έργο αποτελούμενο από βιβλία, μονογραφίες, ντοκουμέντα και έναν τεράστιο αριθμό δημοσιογραφικών άρθρων που δίνουν μία ξεκάθαρη εικόνα της διαυγούς, αντικειμενικής οπτικής της για τον σύγχρονο κόσμο. Συμμετείχε επιπλέον στην προώθηση σχεδίων ανάπτυξης και κοινωνικής συμφιλίωσης ανάμεσα στο Ισραήλ και τη Παλαιστίνη, σε κωμοπόλεις της Κολομβίας, σε σχολεία της Αργεντινής, σε κοινότητες της Κένυας στην Αφρική και σε πολλές αγγλικές οργανώσεις. Άφησε πίσω της, συμπάθειες καθώς και δυνατές φιλίες που σφραγίστηκαν από το άψογο και ζωηρό της αίσθημα του χιούμορ.
Ωστόσο, το πιο αξιοσημείωτο δίδαγμα που κρατώ από αυτή τη φίλη με την οποία μοιράστηκα ταξίδια, τελετές, χαρές και μελέτες, είναι η στάση της απέναντι στη διάγνωση μίας ανεπανόρθωτης αρρώστιας σε τελικό στάδιο. Έχοντας το θάνατο κατά πρόσωπο, έκανε προσωπικούς απολογισμούς, ζήτησε βοήθεια και ρίχτηκε στην εργασία για να ενσωματώσει όλα όσα βρίσκονταν σε εκκρεμότητα, για να συμφιλιωθεί με τις συμπεριφορές της και τις συνθήκες της, για να εφαρμόσει στην πράξη μία συγκεκριμένη ειρήνη. Έπειτα, με την αρρώστια να έχει απομακρυνθεί σε μία φαινομενική αναβολή που η μοίρα της έδινε, αποφάσισε να ξαναπιάσει την εργασία της στην Pressenza γράφοντας χωρίς καθυστέρηση για όλα τα θέματα που τη συνάρπαζαν. Το ίδιο χρονικό διάστημα, άρχισε να δουλεύει πάνω σε ρουτίνες διαλογισμού που τη μετέφεραν στις βαθύτερες περιοχές του πνεύματος, τις υπέρτατες επήρειες του σώματος και του ψυχισμού της, με στόχο να αφήσει πίσω την ύλη. Περνούσε την κάθε μέρα κάνοντας ένα βήμα προς τον εσωτερικό κόσμο και έχοντας παράλληλα ένα επιπλέον άρθρο προς δημοσίευση. Όταν συναντιόμασταν δεν μιλούσε σχεδόν ποτέ για την αρρώστια της, ήταν νόμος απαράβατος.
Εδώ και τρία χρόνια, κάθε απόγευμα, οργάνωνε τελετές κινητοποιώντας την ενέργειά της και προσανατολίζοντάς την προς την ευζωία, παρέα με όλους εμάς που τη συνοδεύαμε διαδικτυακά από απόσταση, μαζί με εκείνους στο Λονδίνο που τη φρόντιζαν με ιδιαίτερη στοργή.
Μόλις μερικούς μήνες πριν, έκλεισε τα εβδομήντα ένα χρόνια και γιόρτασε τη ζωή, όπως έκανε πάντα. Από το αγγλικό νοσοκομείο που πέθανε το πρωινό της 1ης Απριλίου, ο σύντροφός της ήταν εκείνος που τη συνόδεψε στο φωτεινό της ταξίδι. Θα θυμάμαι από εκείνη, τη χαρά και την ευγνωμοσύνη, την τιμιότητα και το μεγάλο κουράγιο της, σαν ένα πολύ όμορφο φως.
Μετάφραση από τα γαλλικά για την ελληνική Pressenza: Ανδρέας Παπαγγελόπουλος
