Είχα την ευκαιρία να γνωρίσω τον Περικλή Κοροβέση. Μια από τις λιγοστές αλλά πολύ σημαντικές στιγμές μου μαζί του ήταν όταν το 2008 του ζήτησα μια συνέντευξη για την ΛΟΑΤΚΙ εφημερίδα City Uncovered, που εκδίδαμε εκείνη την εποχή. Δέχθηκε αμέσως, με κέρασε ελληνικό και συζητήσαμε για διάφορα θέματα, πριν ανοίξω το μαγνητοφωνάκι.
Το ΛΟΑΤΚΙ κίνημα εκείνη την περίοδο ζούσε την ακτιβιστική δράση 5 ανθρώπων: ενός γκέι ζευγαριού, ενός λεσβιακού ζευγαριού και ενός Δημάρχου που τους πάντρεψε στην Τήλο. Αυτό είχε προκαλέσει την αντίδραση του εισαγγελέα του Αρείου Πάγου κ. Σανιδά, ο οποίος μέσω του εισαγγελέα Ρόδου, κάλεσε το Δήμαρχο Τήλου, Τάσο Αλιφέρη για να του κοινοποιήσει ραπόρτο: δεν επιτρέπεται η τέλεση πολιτικών γάμων μεταξύ ομοφύλων και σε βάρος όσων δημάρχων προβούν σε τέτοιες ενέργειες θα ασκηθεί ποινική δίωξη για παράβαση καθήκοντος. Ζήτησα από τον Περικλή Κοροβέση να το σχολιάσει: “Κατά την άποψή μου δεν μπορεί να υπάρξει ακύρωση γάμου, γιατί όταν δυο άνθρωποι αγαπιούνται κανείς δεν έχει το δικαίωμα να τους χωρίσει. Άρα λοιπόν οι γάμοι αυτοί είναι νόμιμοι εκ φύσεως.” Μου άρεσε αυτό το εκ φύσεως, είχε ενδιαφέροντες συνειρμούς..
Την ίδια χρονική περίοδο είχαμε τη συνεχή εμπλοκή της εκκλησίας σε θέματα της κοινότητας, δια μέσου του Μητροπολίτου Πειραιώς, Σεραφείμ ο οποίος θεώρησε σωστό να εξαπολύσει οχετό “σχολιάζοντας” τη δολοφονία του ηθοποιού Νίκου Σεργιανόπουλου. Ο Κοροβέσης μου είπε: “Βλέπω στον Σεραφείμ μια μισαλλοδοξία, γιατί – όπως εκφράζεται από επιφανείς θεολόγους στη Σύναξη και στο «Καθ Οδόν», περιοδικό που βγαίνει στην Θεσσαλονίκη – το βάθος του χριστιανισμού είναι η αγάπη και όχι η τιμωρία. Επομένως η αγάπη που έχουν δυο άνθρωποι μεταξύ τους, ανεξαρτήτως φύλου, είναι η τέλεια χριστιανική πράξη. Χρειάζεται να δίνουμε βαρύτητα στην αγάπη, στον αλληλοσεβασμό και στην ελευθερία της επιθυμίας. Είναι υπερβολικό να θεωρείς ότι επειδή η επιθυμία ή η αγάπη μπορεί να εκφραστεί με διαφορετικό τρόπο από αυτόν που την εκφράζεις εσύ, ότι αυτό είναι αμαρτία. Είναι υπερβολικό να θεωρείς ότι είναι αμαρτία το να εκφράζεται η επιθυμία και η αγάπη με διαφορετικό τρόπο από αυτόν που έχεις συνηθίσει. Η σαρκική επιθυμία υποβαθμίστηκε από αρκετούς ιερείς σε αμαρτία για να δημιουργήσουν φαντάρους και εργάτες. Από τη στιγμή που υπάρχει συναίνεση κανείς δεν έχει δικαίωμα να κρίνει.”
Ζήτησα και την άποψή του για το πάντα επίκαιρο, μέχρι σήμερα, θέμα του διαχωρισμού κράτους – εκκλησίας:
“Η εκκλησία είναι ένα είδος γενικής συνέλευσης, δεν είναι το κτίριο, είναι μια μάζωξη ανθρώπων και έχει δικαίωμα να εκφράζεται. Είναι μια αυτοοργάνωση της κοινωνίας που αποφασίζει για πάρτη της και ως εκ τούτου δεν μπορεί να είναι κρατική. Στην Ελλάδα υπάρχει το παράδοξο φαινόμενο η δικιά μας εκκλησία, η ανατολική εκκλησία του Χριστού, που είναι οικουμενική θρησκεία, να είναι εθνική θρησκεία. Όταν συγκροτήθηκε το ελληνικό κράτος στην ουσία καταπάτησε την εκκλησία και της έδωσε κρατική υπόσταση. Αυτό είναι ξένο ως προς την ουσία της πραγματικής εκκλησίας, εξ ου και οι προστριβές μας με το Πατριαρχείο, που έχει καταδικάσει τη συγκεκριμένη κίνηση ως εθνοφυλετισμό. Επομένως στην ουσία η ελληνική εκκλησία είναι αιρετική γιατί είναι εθνοφυλετισμός. Λογικά πρέπει να γίνει λοιπόν ο διαχωρισμός, γιατί και το κράτος συμφέρει και την εκκλησία θα έπρεπε να την συμφέρει.”
“Μη χαθείς”, μου είπε όταν έφευγα.
Καλό ταξίδι κύριε Κοροβέση. Σας ευχαριστώ που σκεφτόσασταν.
Κείμενα με παρόμοιο περιεχόμενο:
Περικλής Κοροβέσης: 50 χρόνια δράση και παραγωγή σκέψης
