Γράφει ο Péter Sárosi για το Drug Reporter.

Σε αυτή την περίοδο κρίσης, οι ακτιβιστές για τη μείωση της βλάβης από τα ναρκωτικά πρέπει να υπερβούν τις συνηθισμένες απαιτήσεις τους και να ζητήσουν από τις κυβερνήσεις να ενεργήσουν γρήγορα για να αποτρέψουν μια κρίση δημόσιας υγείας που θα φέρει κοινωνική κατάρρευση.

Η σημερινή επιδημία δεν είναι μόνο μια κατάσταση έκτακτης ανάγκης για τη δημόσια υγεία, αλλά και μια κοινωνική κρίση. Εκθέτει τις βλαβερές πληγές που υπάρχουν στον ίδιο τον ιστό των κοινωνιών μας. Οι πληγές των πολιτικών ελίτ έμειναν αθεράπευτες για πολύ καιρό. Οι αυξανόμενες ανισότητες μεταξύ πλουσίων και φτωχών. Ο αυξανόμενος σκεπτικισμός σχετικά με τους δημοκρατικούς θεσμούς. Η ταπείνωση της επιστήμης από την πολιτική. Ο συρρικνωμένος χώρος για την κοινωνία των πολιτών. Οι καταστροφικές συνέπειες της αποκαλούμενης πολιτικής λιτότητας για τα συστήματα δημόσιας υγείας και κοινωνικής πρόνοιας. Η αποσταθεροποίηση του κράτους πρόνοιας, αφήνοντας πίσω τόσες πολλές κοινότητες χωρίς πραγματικές προοπτικές και ελπίδες. Η αποτυχία να αντιμετωπιστεί η αυξανόμενη στεγαστική κρίση. Η μεταρρύθμιση του συστήματος ποινικής δικαιοσύνης. Ο κατάλογος μπορεί να συνεχιστεί για σελίδες – αυτό που είναι συνηθισμένο είναι ότι οι συνέπειες αυτών των αδυναμιών καθίστανται πιο ορατές σε μια εποχή κρίσης. Και πρέπει να τις πληρώσουμε με ανθρώπινες ζωές.

Η κοινωνική απομόνωση, το μαγικό μάντρα της ανώτερης μεσαίας τάξης – η επιθυμία να αφήσουμε πίσω τους κινδύνους του κάτω κόσμου και να ξεφύγουμε στους προστατευόμενους κήπους του Ελυσίου – αποτελεί χλεύη για τους φτωχούς και περιθωριοποιημένους. Δεν έχουν οικονομίες για την αποθήκευση τροφίμων ή φαρμάκων. Συχνά δεν έχουν σπίτι να μπουν σε καραντίνα. Δεν έχουν ισχυρά κοινωνικά δίκτυα για να βοηθηθούν. Η πολιτική κοινωνικής απομόνωσης, χωρίς επαρκή υποστήριξη από τις κυβερνήσεις, σημαίνει μια θανατική ποινή για αυτούς τους ανθρώπους μακροπρόθεσμα. Πολλοί περισσότεροι άνθρωποι θα μπορούσαν να πεθάνουν από τις οικονομικές και κοινωνικές συνέπειες της επιδημίας παρά από τον ίδιο τον ιό.

 

Πώς η πανδημία μπορεί να επηρεάσει τους ανθρώπους που κάνουν χρήση ουσιών;

 Απώλεια εισοδήματος: Οι άνθρωποι που κάνουν χρήση ναρκωτικών ζουν συχνά στο περιθώριο της κοινωνίας και ζουν από την επαιτεία, τη σεξεργασία ή άλλες ασταθείς δουλειές που έχουν εξαφανιστεί ως επί το πλείστον εξαιτίας του εγκλεισμού.

 

Απώλεια υπηρεσιών: Πολλά κέντρα ημερήσιας φροντίδας και άλλες υπηρεσίες έχουν κλείσει. Σε αυτά οι άνθρωποι θα μπορούσαν να έχουν πρόσβαση σε βασική υποστήριξη, τροφή, νερό, ντους, πλυντήρια, ρούχα, σε εξετάσεις και συμβουλές για HIV και ηπατίτιδες.

 

Κίνδυνος εγκλεισμού στη φυλακή: Οι φυλακές είναι υπερπλήρεις σε πολλές χώρες και έχουν κακές συνθήκες υγιεινής, χωρίς πρόσβαση σε υγειονομική περίθαλψη.

 

 

Δυσκολία στην αντιμετώπιση της καραντίνας: Αυτοί που έχουν σπίτια και μπορούν να απομονωθούν μπορεί να αντιμετωπίζουν δυσκολίες από τις ψυχολογικές επιπτώσεις του μακρόχρονου περιορισμού. Η μοναξιά, το άγχος και η ενδοοικογενειακή βία μπορούν να οδηγήσουν σε κατάσταση κρίσης.

 

Απώλεια κατοικίας: Πολλοί άνθρωποι που ζούσαν σε ασταθείς συνθήκες κατοικίας, χάνουν τα σπίτια τους εξαιτίας της οικονομικής κρίσης, ενώ άλλοι που είχαν πιο σταθερές συνθήκες στέγασης, δεν μπορούν να πληρώσουν το ενοίκιο και ίσως βρεθούν αντιμέτωποι με εξώσεις.

 

Αύξηση στις τιμές των ναρκωτικών στις πιάτσες: Ορισμένα φάρμακα καθίστανται ακριβότερα, ενώ τα άτομα που τα χρησιμοποιούν έχουν μικρότερο εισόδημα, έρχονται στην αγορά νέες ουσίες που αντικαθιστούν τις προηγούμενες, αυξάνοντας εκθετικά το ρίσκο.

 

Κακή διαχείριση του συνδρόμου στέρησης: Οι άνθρωποι που δεν έχουν πρόσβαση σε ναρκωτικά μπορεί να περάσουν σύνδρομο στέρησης κατά την καραντίνα, ειδικά όταν το σύστημα υγειονομικής περίθαλψης είναι υπερφορτωμένο. Τα κέντρα αποτοξίνωσης ενδέχεται να σταματήσουν να δέχονται νέες εισόδους, με αποτέλεσμα απειλητικές για τη ζωή συνθήκες.

 

Εμπόδια στην πρόσβαση σε θεραπεία υποκατάστασης: Υπάρχει κίνδυνος στη χρήση μέσων μαζικής μεταφοράς για την πρόσβαση σε θεραπεία καθώς μάλιστα τα take home δίνονται για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα.

 

 

Κίνδυνος διακοπής θεραπειών: Λόγω του υπερφορτισμένου συστήματος δημόσιας υγείας, ενδέχεται να δυσκολεύει η εξασφάλιση της συνέχειας σε ιατροφαρμακευτική περίθαλψη (όπως τα αντιρετροϊκά). Εάν η κρίση διαρκέσει περισσότερο, ίσως διαπιστωθούν ελλείψεις σε φάρμακα που σώζουν ζωές.

 

Έλλειψη σε προστατευτικό εξοπλισμό: Παρόλο που πολλοί περιθωριοποιημένοι άνθρωποι έχουν χρόνια προβλήματα υγείας, συμπεριλαμβανομένων των αναπνευστικών ασθενειών, σπάνια έχουν πρόσβαση σε μάσκες μιας χρήσης, γάντια ή βασικά υγιεινά εργαλεία για να καθαρίζουν τα χέρια τους.

 

Υπερπληθυσμός στα σημεία παροχής υπηρεσιών: Ο υπερπληθυσμός των νυκτερινών καταφυγίων αποτελεί σημαντικό κίνδυνο για την υγεία τόσο για τους πελάτες όσο και για το προσωπικό. Συχνά δεν υπάρχουν πόροι για τη διασφάλιση της φυσικής αποστασιοποίησης που είναι αναγκαία από τα μέτρα ασφαλείας που έχουν εξαγγελθεί.

 

Οι άνευ προηγουμένου καταστάσεις απαιτούν άνευ προηγουμένου μέτρα

Οι υπηρεσίες μείωσης βλάβης πρέπει να υπερβούν τις συνήθεις δραστηριότητές τους σε αυτές τις δύσκολες στιγμές και να βοηθήσουν τους λήπτες των υπηρεσιών τους να αντεπεξέλθουν στην τρομερή νέα κατάσταση. Να παρέχουμε όχι μόνο βελόνες και μεθαδόνη, αλλά φαγητό, νερό, μάσκες και καταφύγιο. Τελικά, πρόκειται για την ουσία της έννοιας της μείωσης βλάβης: πραγματική και συμπονετική βοήθεια για τους ανθρώπους που έχουν ανάγκη –  για ό, τι πραγματικά χρειάζονται, όπου κι αν βρίσκονται.

Το ίδιο ισχύει και για τις προσπάθειες που κάνουμε εμείς να τους υποστηρίξουμε. Προκαλώ όλους τους συναδέλφους ακτιβιστές να υπερβούν τη συνήθη υπεράσπισή τους για την αλλαγή των νόμων περί ναρκωτικών ή για την προώθηση της πρόληψης του HIV. Για πάρα πολύ καιρό, αγωνιζόμαστε μόνο για τα απλά συμπτώματα των υποκείμενων κοινωνικών και οικονομικών συνθηκών που φαινόταν να είναι υπερβολικά μεγάλες για να αντιμετωπίσουμε. Κατά τη διάρκεια της κρίσης, πρέπει να υποστηρίξουμε κάτι περισσότερο από τη διανομή συριγγών. Πρέπει να πούμε δυνατά και καθαρά: χρειαζόμαστε βαθύ και μακροχρόνιο κοινωνικό μετασχηματισμό για να αποφύγουμε την κοινωνική κατάρρευση.

Όσο έχουμε ένα διαλυμένο σύστημα υγείας και κοινωνικής μέριμνας, όσο έχουμε μια αυξανόμενη φούσκα στην αγορά ακινήτων, ενώ ακόμη και οι μεσαίες τάξεις οι νέοι δεν έχουν την ευκαιρία να αγοράσουν ποτέ τα δικά τους σπίτια και αρκεί η αστική φτώχεια και η έλλειψη στέγης για να καταστρέψουν τις γενιές μας, δεν μπορούμε να περιμένουμε να «αντιμετωπίσουμε το παγκόσμιο πρόβλημα ναρκωτικών». Η αυξανόμενη εξαθλίωση και η έλλειψη στέγης συνέπεια της απομόνωσης θα οδηγήσει σε κοινωνικές εντάσεις που θα βλάψουν την κοινωνική τάξη που οι ελίτ επιθυμούν να διατηρήσουν με κάθε κόστος – και θα αναγκαστούν να πληρώσουν γι’ αυτό.

 

Παρακάτω μερικές ιδέες προς διερεύνηση:

Πηγή: Drug Reporter