Του Gustavo Espinoza
«Οι ισπανόφωνοι, που αποτελούν το 29% του πληθυσμού της Νέας Υόρκης, αντιστοιχούν στο 34% των θανάτων από τον COVID-19. Ομοίως, η κοινότητα των μαύρων αντιστοιχεί στο 28% των θανάτων παρά το γεγονός ότι αποτελούν το 22% του πληθυσμού. Αυτό είναι ένα ξεκάθαρο σημάδι οικονομικής ανισότητας και έλλειψης πρόσβασης στην υγεία σε μια κοινότητα που έχει σοβαρά χρόνια προβλήματα υγείας και συνωστισμό», δήλωσε η Οξίρις Μπάρμποτ, επικεφαλής του τμήματος υγείας της Νέας Υόρκης.
Με φοβίζουν αυτοί οι αριθμοί. Είμαι μετανάστης, μέρος των εργαζόμενων μαζών σε εστιατόριο, που σηκώνομαι από τις 4:30 π.μ. Κάνω αυτή τη δουλειά από τότε που έφτασα στη Νέα Υόρκη και, φυσικά, δεν έχει καμία σχέση με την Επικοινωνία, την οποία σπούδασα στο Εκουαδόρ.
Αυτή είναι η δουλειά που μου επέτρεπε να επιβιώνω, μέχρι τη δεύτερη εβδομάδα του Μαρτίου, όταν η πανδημία του Covid-19 έφτασε και επεκτάθηκε στην πόλη, αναγκάζοντας τον δήμαρχο της Νέας Υόρκης, Μπιλ ντε Μπλάζιο, να κηρύξει την πόλη σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης. Τα εστιατόρια, τα καζίνο, τα ξενοδοχεία και τα μπαρ διατάχθηκαν να κλείσουν και τα μαθήματα αγγλικών τέθηκαν σε αναστολή για να αποτραπεί η εξάπλωση του ιού μέσω της επαφής, αφήνοντας μόνο τις υπηρεσίες παραγγελίας και παράδοσης στο σπίτι. Τα εστιατόρια μείωσαν το προσωπικό τους κατά 98% και ένας μεγάλος αριθμός από αυτά επέλεξαν να κλείσουν.
Στην πραγματικότητα, τη δεύτερη εβδομάδα του Μαρτίου, το μέρος όπου δούλευα μείωσε κατά το ήμισυ τις εργασίες του και, επειδή βρισκόταν στην περιοχή της Times Square, η απουσία τουριστών ήταν εμφανής λόγω, μεταξύ άλλων, της απαγόρευσης πτήσεων από την Ευρώπη που υιοθετήθηκε από τον Προέδρο Ντόναλντ Τραμπ. Ο φόβος ήταν άδηλος μεταξύ των συναδέλφων μου, με την ανησυχία στα πρόσωπά τους.
Δύο ημέρες αργότερα, ειδοποιηθήκαμε ότι το εστιατόριο έκλεινε. 400 εργαζόμενοι της εταιρείας, μείναμε ξεκρέμαστοι. Ενενήντα πέντε τοις εκατό από αυτούς είναι Αφροαμερικάνοι και ισπανόφωνοι μετανάστες με τη μόνη επιλογή να υποβάλουν αίτηση για ασφάλιση ανεργίας και ασθένειας.
Χωρίς δουλειά και περιορισμένος στο δωμάτιο που νοικιάζω στην περιοχή Κορόνα της Νέας Υόρκης, εν μέσω της πανδημίας του κορωνοϊού – πόσο ειρωνικό – βλέπω πώς η οικονομία καταρρέει και η αβεβαιότητα κυριεύει όλους τους γείτονές μου, κυρίως Εκουαδοριανούς και Κολομβιανούς.
Ενώ μια από τις οικογένειες μεταναστών προσβλήθηκε από τον ιό, κανείς δεν ήξερε πώς να το αντιμετωπίσει. Το νοσοκομείο Elmhurst, που βρίσκεται στην περιοχή, βρισκόταν στα όρια της κατάρρευσης λόγω της μαζικής άφιξης ανθρώπων που είχαν μολυνθεί με τον Covid-19 και της έλλειψης εξοπλισμού, προμηθειών και ιατρικού προσωπικού για την αντιμετώπιση της πανδημίας.
Φίλοι, γείτονες, οικογένεια και συνάδελφοι μολύνθηκαν από τον ιό, και πολλοί δυστυχώς δεν άντεξαν και δεν είναι πλέον μαζί μας. Άλλοι εισήχθησαν στο νοσοκομείο μέχρι να σταθεροποιηθούν και πήραν εξιτήριο επειδή το νοσοκομείο δεν μπορούσε να τους κρατήσει εκεί. Κάποιοι αποφάσισαν να μην πάνε στο νοσοκομείο και στράφηκαν στην παραδοσιακή φυσική ιατρική επειδή το νοσοκομείο δεν τους έδωσε άμεση προσοχή και βλέπανε με ύποπτο μάτι τις ιατρικές υπηρεσίες που δεν μπορούσαν καν να ελέγξουν το αίμα τους για να δουν αν είχαν μολυνθεί.
Υπάρχουν πολλοί άρρωστοι άνθρωποι χωρίς οικογένεια, χωρίς φαγητό και απομονωμένοι. Άλλοι έχουν χάσει τους αγαπημένους τους και πολλοί εξακολουθούν να μην έχουν αναγνωριστεί στα νεκροτομεία των νοσοκομείων. Οι οικογένειες πρέπει να πληρώσουν τα έξοδα κηδείας και τουλάχιστον την αποτέφρωση. Αλλά αυτά είναι πολύ ακριβά, με τις χαμηλότερες τιμές να φτάνουν τα 1.700 δολάρια. Αυτό είναι ένα θλιβερό και σκληρό ανθρώπινο δράμα ψυχής. Οι μαζικοί τάφοι που σκάβονται αποτελούν καθρέφτη της κοινωνικής αδιαφορίας για τους μετανάστες, «τους άλλους», «τους ασήμαντους», «τους αόρατους», «τους χωρίς έγγραφα», «τους βρωμομεξικάνους», «εκείνους που διέσχισαν τα σύνορα».
Εκτός από αυτά υπάρχει και η άμεση ανησυχία για τον τρόπο αντιμετώπισης των οικονομικών επιπτώσεων με εκατομμύρια ανέργους, μεταξύ των οποίων είμαι και εγώ. Η εργατική τάξη των μεταναστών χωρίς έγγραφα, χωρίς οικονομικό καταφύγιο από την κυβέρνηση, συνεχίζει να πληρώνει ενοίκιο. Δεν έχει θεσπιστεί νόμος για την ανακούφιση αυτών των πληρωμών. Υπάρχει μια πρόταση παγώματος των ενοικίων για 90 ημέρες που δεν έχει ακόμη εγκριθεί. Το μόνο πράγμα που έχει εγκριθεί είναι μια αναστολή εξώσεων, πράγμα που σημαίνει ότι για 90 ημέρες ο ιδιοκτήτης δεν μπορεί να πραγματοποιήσει εξώσεις. Αλλά μετά τις 90 ημέρες, τι θα γίνει; Πιθανότατα πολλοί θα χάσουν τα σπίτια που ζούνε.
Προτρέπω σε αμοιβαία αλληλεγγύη και ανύψωση του ηθικού με ένα τηλεφώνημα. Σας προτρέπω επίσης να συμμετάσχετε στην απογραφή (σ.τ.μ. απογραφή πληθυσμού 2020 των ΗΠΑ) γιατί είναι το μόνο όπλο που έχουμε για διεκδίκηση σε ένα σύστημα που δίνει μεγαλύτερη αξία στις μεγάλες εταιρείες της Wall Street και σε έναν πρόεδρο που ενδιαφέρεται μόνο για την επανεκλογή του χωρίς να νοιάζεται για την υγεία του αμερικανικού λαού και ακόμη λιγότερο για τους μετανάστες.
Μετάφραση από τα αγγλικά: Pressenza Athens
