Γράφει ο Ángel Martín.
Αυτή η νέα παγκόσμια κρίση είναι μία νέα ευκαιρία να δοκιμαστούν στην πράξη τα πρόσφατα τεχνολογικά παιχνίδια που οι κοινωνιοπάθειες του συστήματος πασχίζουν καθημερινά να τα τελειοποιήσουν στις βιομηχανίες τους. Drones εφοδιασμένα με θερμικές κάμερες, λογισμικά αναγνώρισης προσώπου και βραχιολάκια με βύσμα GPS για να ελέγχουν τις κινήσεις των υπόπτων, προστίθενται στις κλασσικές, τυπικές ”αναλογικές” προτάσεις των αναπτυσσόμενων χωρών για τον έλεγχο του πληθυσμού, όπως οι σκηνοθεσίες της κυβέρνησης στα ΜΜΕ σε καιρό πολέμου ή η οργάνωση περιπάτων στις δυνητικά επικίνδυνες γειτονιές των πόλεων.
Οι τεχνολογίες ελέγχου, που μέχρι πρόσφατα, είχαν τη θέση τους στον τομέα της λογοτεχνίας ή του κινηματογράφου επιστημονικής φαντασίας, παράγουν μία βίαιη και λιγότερο ανθρώπινη αντίληψη του ανθρώπινου είδους, υλοποιούνται στην εποχή μας, με πρόφαση τη μάχη ενάντια στην πανδημία και πραγματοποιούν σε αυτόν τον κόσμο, μια ονείρωξη με την οποία κάθε καλός φασίστας κάποια στιγμή έβρεχε τα σεντόνια του.
Η εναλλακτική οδός, εκείνη που ψάχνει να συνεργαστεί για την προστασία της ζωής, με σκοπό να δώσει την απόλυτη προτεραιότητα ώστε όλες τις πηγές του κράτους να κινηθούν προς όφελος των δημόσιων υπηρεσιών της υγείας και της κοινωνικής προστασίας, δεν φαίνεται να αρέσει στους αντιπροσώπους και τους ηγέτες των τραπεζών και των επιχειρήσεων που χρηματοδοτούν την πλειονότητα των κυβερνήσεων του πλανήτη. Επιπλέον οι πιο χονδροειδείς μαριονέτες προειδοποιούν χωρίς ντροπή στα ΜΜΕ ότι, η οικονομία είναι σημαντικότερη από τους ανθρώπους και τη φυσική και ηθική τους ευφορία.
Ανάμεσα σε πλήθος αμφιβολιών για το μέλλον που αυτή η εξαιρετική στιγμή εγείρει, η απάντηση που θα δώσουν οι άνθρωποι μόλις ξεπεραστεί η κρίση θα είναι ιδιαιτέρως ενδιαφέρουσα.
Όλα αυτά τα φαινόμενα της αλληλεγγύης και της αλληλοβοήθειας μεταξύ των ανθρώπων που ξεπροβάλλουν αυθόρμητα στην κοινωνική βάση και έξω από το θεσμικό έλεγχο, θα εξυπηρετούν στο να μάθουμε και να αντιληφθούμε ότι η πρόοδος ορισμένων καταλήγει να είναι μην είναι πρόοδος για κανέναν; Αυτή η αλλαγή αντίληψης θα επιφέρει μια εις βάθος κοινωνική μεταμόρφωση;
Ή, αντιθέτως, οι πληθυσμοί θα ασκήσουν πιέσεις και θα απαιτήσουν από τις κυβερνήσεις τους περισσότερο έλεγχο και ένα σιδερένιο χέρι από πάνω τους, περισσότερη ”οργουελική” τεχνολογία στους δρόμους της πόλης και την επιστροφή σε ιστορικές σκοτεινές στιγμές πιο «σταθερές και σίγουρες», όπως αλληγορικά αποτυπώνεται στα τραγούδια του Ανδαλουσιανού Μανόλο Εσκομπάρ που ακούγονται στα μπαλκόνια;
Θα πρόκειται για μία ιστορική καμπή στην ανθρώπινη διαδικασία για να αποφασίσει ανάμεσα στο ”Ναι” και το ”Όχι”; Θα πρόκειται για μία στιγμή που θα πρέπει να διαλέξουμε μεταξύ των πιο σκοτεινών περιοχών της εσωτερικότητας των ανθρώπων που κάνουν έκκληση για εκδίκηση και ακύρωση της ζωής, ή εκείνων των πιο φωτεινών που έχουν αποτελέσει αναφορές σε άλλες κρίσιμες στιγμές; Θα επιστρέψουμε σε έναν νέο και σκοτεινό Μεσαίωνα ή θα φωτίσουμε μία οδό για να βγούμε από αυτή την ανθρώπινη προϊστορία;
Όποια και να είναι η κατεύθυνση των γεγονότων, θα είναι το αποτέλεσμα μίας συνειδητής πράξης, μίας απόφασης των πλειονοτήτων που οφείλουν να επιλέξουν μεταξύ, του εσωτερικού τους ”Ναι” και του εσωτερικού τους ”Όχι” και σε καμία περίπτωση το συμπέρασμα και η συνέπεια της κρύας μηχανικής κάποιου εκκρεμές που φαίνεται να προσδιορίζει αυτήν την ιστορική στιγμή.
Μετάφραση από τα γαλλικά για την ελληνική Pressenza: Ανδρέας Παπαγγελόπουλος.
