Οι καταστάσεις έκτακτης ανάγκης δεν είναι οι ίδιες για όλους.
Οι κυβερνητικές διατάξεις για την αντιμετώπιση του κορωνοϊού επηρεάζουν σε μεγάλο βαθμό αρκετούς τομείς. Υπάρχουν όμως ορισμένοι που υποφέρουν από τα μέτρα πολύ περισσότερο, επειδή δεν έχουν καμία μορφή προστασίας και υποστήριξης. Οι κλειστοί κινηματογράφοι και τα θέατρα είναι θέαμα λυπηρό, αλλά δυστυχώς πλέον αναπόφευκτο. Όλες οι διοργανώσεις, μεγάλες και μικρές, ακυρώθηκαν κι αυτό συνιστά οικονομική, πολιτιστική και συμβολική καταστροφή, αλλά φαίνεται ότι για να σταματήσουμε τον ιό έτσι πρέπει να κινηθούμε. Πρέπει να περιορίσουμε τις μετακινήσεις και τις κοινωνικές σχέσεις και επαφές και τις συγκεντρώσεις.
Το θέμα είναι ότι για πολλούς αυτό σημαίνει καταστροφή. Ειδικά για τις μικρές εκδόσεις, για τους ανεξάρτητους τομείς του πολιτισμού, για τις εργαζόμενες/ους που ζουν από τη δουλειά σε εταιρείες που διοργανώνουν πολιτιστικές εκδηλώσεις, για τους μουσικούς και για όσους ζουν από τη μουσική βιομηχανία, κλπ. Δεν υπάρχει καμία μορφή στήριξης, ούτε κάποιο βοηθητικό ταμείο, ούτε ένα δίχτυ κοινωνικής προστασίας.
Δεν υπάρχουν νόμοι που να προορίζονται για τον πολιτισμό εν γένει, οι οποίοι να λαμβάνουν υπόψη τους χιλιάδες επισφαλείς εργαζόμενους που εργάζονται εκεί και χωρίς τους οποίους δεν θα υπήρχε κανένας τρόπος να διοργανωθούν μεγάλα ή μικρά γεγονότα. Οι δύο λέξεις (πολιτισμός και επισφάλεια) πάνε μαζί στη χώρα μας. Φυσικά, υπάρχουν εκατομμύρια επισφαλείς εργαζόμενοι που δεν εργάζονται στον πολιτισμό αλλά υποφέρουν την ίδια κατάσταση με εμάς. Η κατάσταση έκτακτης ανάγκης και η κρίση που συνδέεται με την εμφάνιση του κορωνοϊού βάζουν πολλές ανεξάρτητες εμπειρίες και πολλούς εργαζόμενους και φορείς σε δυσάρεστη θέση να αντιμετωπίσουν σοβαρές δυσκολίες. Ακυρωμένα γεγονότα, σταθερή πτώση των πωλήσεων, αβέβαιο μέλλον και πολύ μαύρο παρόν. Το καθημερινό μας ψωμί είναι σπάνιο, από κάθε άποψη, όχι μόνο αλληγορική. Γνωρίζουμε ότι δεν είμαστε μόνοι. Γνωρίζουμε ότι αυτή η δυσκολία επηρεάζει πολλούς άλλους τομείς.
Αλλά εδώ εκφέρουμε τη δική μας φωνή, ελπίζοντας ότι σύντομα θα γίνει μια χορωδία, όταν προστεθούν περισσότερες φωνές από όλους εκείνους που κανείς δεν τους εγγυάται ποτέ την εργασία, από όσους και όσες αναζητούν συνεχώς τρόπους επιβίωσης, τόσο στον κόσμο του πολιτισμού όσο και αλλού.
Ενώ αντιμετωπίζουμε το πολύ σωστό ερώτημα της πρόσβασής μας σε ταμεία στήριξης ή άλλες μορφές υποστήριξης, για άλλη μια φορά μένουν έκθετοι εκατομμύρια άνθρωποι με επισφαλή εργασία, που δεν έχουν κοινωνική πρόνοια και στους οποίους δεν παρέχεται προστασία.
Ακόμη περισσότερο, κατά τη γνώμη μας, πλήττονται όσοι προσπαθούν να συνεισφέρουν, για μια καλύτερη κοινωνία, μέσω του πολιτισμού. Η κατάσταση είναι ήδη επιδεινωμένη και τώρα κινδυνεύει να γίνει καταστροφική. Θεωρούμε ότι έχει έρθει η ώρα να μιλήσουμε για μια “εγγύηση εισοδήματος”, ένα απαραίτητο μέτρο: μια μορφή άμεσης οικονομικής υποστήριξης για όλους τους επισφαλείς εργαζόμενους στον πολιτισμό και για όλες τις μικρές πολιτιστικές επιχειρήσεις της χώρας. Και ει δυνατόν, επεκτείνοντας το ίδιο μέτρο σε όλους τους επισφαλείς εργαζόμενους, είτε εργάζονται στον πολιτισμό, είτε όχι.
Δεν αρκεί μόνο να επιδείξουμε την ύπαρξή μας (μέσα από συγγραφή και έκδοση βιβλίων, διοργάνωση πολιτιστικών γεγονότων, των οποίων η απουσία θα ήταν καταστροφή όχι μόνο για εμάς αλλά για ολόκληρη τη χώρα) αλλά κυρίως μας ενδιαφέρει να διεκδικήσουμε το ρόλο μας στον κόσμο του πολιτισμού, που δεν προάγεται μόνο από τις εκδηλώσεις μεγάλης κλίμακας με πολυεκατομμυριούχους χορηγούς.
Σήμερα είμαστε πεπεισμένοι ότι είναι απαραίτητο να διεκδικήσουμε – μαζί με όλους επισφαλείς άνδρες και γυναίκες εργαζόμενους- το ιερό δικαίωμα βασισμένο σε μια συγκεκριμένη αρχή: δεν γίνεται να συνεχίσουμε να μιλάμε για «ασφάλεια» από την άποψη της υγείας χωρίς να επεκτείνουμε τη λογική στην κοινωνική ασφάλεια. Δεν υπάρχει “υγεία” χωρίς την εγγύηση εισοδήματος. Δεν μπορούμε να μείνουμε, όπως μας ζητείται, μέσα στο σπίτι και να βοηθήσουμε στον έλεγχο της μόλυνσης, όταν αναγκαζόμαστε να βγούμε έξω για να αναζητήσουμε τρόπους επιβίωσης. Για το λόγο αυτό, υποστηρίζουμε τον επείγοντα χαρακτήρα του θεσμού ενός εγγυημένου εισοδήματος “καραντίνας”, έστω μέσα από την επέκταση του σημερινού εισοδήματος ιθαγένειας, το οποίο ούτως ή άλλως αποκλείει πολλούς δικαιούχους. Τα μέτρα στήριξης αυτού του τύπου είναι το ελάχιστο που μπορεί να σκεφτεί κανείς για να αντιμετωπίσει τον ιό αλλά και τις οικονομικές και κοινωνικές δυσκολίες με τις οποίες η ύπαρξή του έφερε αντιμέτωπους εκατομμύρια ανθρώπους.
Υπογράφουν (το κείμενο εμπλουτίζεται διαρκώς από νέες υπογραφές):
Εκδοτικοί Οίκοι
Momo edizioni, Red Star Press – Hellnation Libri, Rina Edizioni , D edizioni, Il Galeone Editore, Coconino Press, Lorusso Editore, Milieu Edizioni, Manifestolibri
Πολιτιστικοί φορείς
Attac Italia, ASSALTI FRONTALI OFFICIAL PAGE , Conflitti, CLAP – Camere del Lavoro Autonomo e Precario, Enoize, DINAMOpress, associazione Parco della Torre di TormaranciaAPS, BIN Italia, Pat Atho
Συγγραφείς, ηθοποιοί, άνθρωποι της τέχνης και του πολιτισμού και όχι μόνον
Rossana Campo (scrittrice), Eugenio Cappuccio (regista), Paolo Berdini, Augusto Illuminati, Rossella Marchini, Massimiliano Falcone (insegnante), Salvo Graci (avvocato), Roberto Ciccarelli (giornalista), Enrico Parisio (docente), Erica Castorani (traduttrice), Giulia Patrizi (laureanda in lingue e letterature straniere), Iacopo Ricci (tecnico di pugilato e autore), Simona Bonsignori (manifesto libri), Eugezio Abbruzzese (studente di pianoforte), Donatella Marchionne, Leonardo Pompili, Lavinia D’Angeli
