Στις πόλεις όπως το Macondo, όλα βρίσκονται σε μια ακατάπαυστη μετακίνηση, σε ένα πήγαιν’ελα όπου οι ανθρώπινες δραστηριότητες ξεδιπλώνονται αδιάκοπα. Χρώματα, γέλια, συγκοινωνίες και μετακινήσεις, ήχοι, καπνοί, αέρια, ρουτίνες από τις οποίες προέρχεται ένα είδος συνεχούς βουητού, ένας ακουστικός παλμός.
Εκτός από εκείνη τη στιγμή που ένας ιός υποχρεώνει όλα τα ανθρώπινα όντα να αποκλειστούν και να περιοριστούν στα σπίτια τους.
Μία μικροσκοπική πρωτεϊνη και τότε, μέτρα προστασίας επιβάλλονται σε ορισμένες περιοχές, αυτής της εκπληκτικής Λατινικής Αμερικής, συνοδευόμενα από την απαγόρευση κυκλοφορίας, κάτι σαν απομεινάρι μιας ανάμνησης που δεν μπορέσαμε να ξεφορτωθούμε.
Είναι γεγονός ότι κατά τη διάρκεια της ημέρας, αυτοί που πρός το παρόν κινούνται με τις μάσκες τους είναι ολοένα και λιγότεροι, ενώ τη νύχτα δεν βλέπουμε ούτε μία δύστυχη ψυχή σε ολόκληρη την πόλη.
Έτσι, την προηγούμενη νύχτα, ένας ”κάτοικος” από τα απόκρημνα βουνά που περιβάλλουν το Σαντιάγο, ανησύχησε μπροστά σε τόση ησυχία και αποφάσισε να κάνει με το μεγαλοπρεπές του βήμα μία επιδρομή σε διάφορες γειτονιές, ως ο απόλυτος κυρίαρχος της περιοχής. Ένα άγριο πούμα. Μία τίγρης πρώτης τάξης, μία από αυτές που εποικίζουν τις μαγικές, σουρρεαλιστικές ιστορίες στη λογοτεχνία της ηπείρου μας.
Κάτι ανάλογο συνέβη και στην περιφέρεια νότια του Junin, στην καρδιά της αργεντίνικης Παταγονίας, όταν ένας μεγάλος αριθμός ελαφιών κατέβηκαν επίσης από τους γύρω λόφους, σε κοπάδια, για να πάρουν θέση και να οικειοποιηθούν την πόλη.
Τα ζώα ανακαταλαμβάνουν το χώρο, ψάχνοντας να ξαναβρούν τον τόπο τους, εκμεταλλευόμενα τον αποκλεισμό των ανθρώπων ή ίσως απλά για να μας δώσουν να καταλάβουμε ότι μοιραζόμαστε μαζί τους το δώρο της ζωής.
Μετάφραση από τα γαλλικά για την ελληνική Pressenza: Ανδρέας Παπαγγελόπουλος
