Το δελτίο τύπου του Ελληνικού Συμβουλίου για τους Πρόσφυγες – Greek Council for Refugees, μέσα από τις μαρτυρίες των προσφύγων που βιώνουν εξοντωτικές συνθήκες διαβίωσης στην Αθήνα,αναδεικνύει μια πραγματικότητα που συμβαίνει δίπλα μας σε ένα παράλληλο σύμπαν από αυτό των εορταστικών εκδηλώσεων.
Το αίτημα προς την Πολιτεία να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις της, παραμένει επιτακτικό όσο οι πρόσφυγες, που απευθύνονται για υποστήριξη στο Ελληνικό Συμβούλιο για τους Πρόσφυγες (ΕΣΠ), εξακολουθούν να παραμένουν άστεγοι μετά και την εκκένωση και της κατάληψης της οδού Μπουμπουλίνας στα Εξάρχεια, την Τρίτη 15 Νοεμβρίου 2019.
Δώδεκα από τις οικογένειες των προσφύγων της συγκεκριμένης κατάληψης μιλούν για την αγωνιώδη οδοιπορία τους ώστε να στεγαστούν, η οποία ακόμη συνεχίζεται στους δρόμους της Αθήνας.
Οι ιστορίες τους στοιχειοθετούν το επείγον του αιτήματος για την στέγαση τους και την διασφάλιση αξιοπρεπών συνθηκών διαβίωσης και καθιστούν το δελτίο τύπου του ΕΣΠ καταλυτική μαρτυρία:
«Χριστούγεννα, το οδοιπορικό της αστεγίας συνεχίζεται: από τον δρόμο της προσφυγιάς, στους δρόμους της Αθήνας
Aθήνα, 23 Δεκεμβρίου 2019—Aπό τον δρόμο της προσφυγιάς, στους δρόμους της Αθήνας: η φράση αυτή συνοψίζει μια διαδρομή γεμάτη πόνο και αδικία. Πρόσφυγες, που απευθύνονται για υποστήριξη στο Ελληνικό Συμβούλιο για τους Πρόσφυγες (ΕΣΠ), παραμένουν άστεγοι μέχρι και σήμερα, μετά και την εκκένωση και της κατάληψης της οδού Μπουμπουλίνας στα Εξάρχεια, την Τρίτη 15 Νοεμβρίου 2019.
Στην κατάληψη που εκκενώθηκε από τις αστυνομικές δυνάμεις διέμεναν 138 άνθρωποι, η πλειοψηφία των οποίων γυναίκες, έγκυοι, παιδιά (μάλιστα κάποια από αυτά βρέφη) και οικογένειες.
Το Ελληνικό Συμβούλιο για τους Πρόσφυγες κατάφερε να επικοινωνήσει με 12 από τις οικογένειες, οι οποίες μας περιέγραψαν το οδοιπορικό της αστεγίας τους:
Αρχικά, οδηγήθηκαν στη Διεύθυνση Αλλοδαπών, περιμένοντας να μεταφερθούν σε μια κατάλληλη δομή φιλοξενίας. Αντί για αυτό, επιβιβάστηκαν σε λεωφορεία, με κατεύθυνση το Κέντρο Κράτησης της Αμυγδαλέζας. Φτάνοντας εκεί, αρνήθηκαν να αποβιβαστούν, να «φιλοξενηθούν» πίσω από κάγκελα.
«Δεν είμαστε εγκληματίες για να μπούμε φυλακή», μας ανέφερε χαρακτηριστικά μια από τις οικογένειες.
Παρέμειναν και κοιμήθηκαν στο λεωφορείο. Την επόμενη μέρα κάποιες από τις οικογένειες μεταφέρθηκαν και πάλι στο κέντρο της Αθήνας. Και εκεί εγκαταλείφθηκαν στην τύχη τους. Κάποιες άλλες μεταφέρθηκαν αρχικά σε camp στη Λάρισα, όπου όμως ενημερώθηκαν ότι δεν μπορούν να παραμείνουν, οπότε επέστρεψαν και εγκαταλείφθηκαν κι αυτές στην Αθήνα.
Κάποιες από τις οικογένειες βρήκαν καταφύγιο στο Πολυτεχνείο. Οι περισσότερες όμως έμειναν στον δρόμο, όπου και παραμένουν μέχρι σήμερα άστεγες, παρά τα αιτήματα για στέγαση που έστειλε το ΕΣΠ στις αρμόδιες αρχές.
Στο πλαίσιο, λοιπόν, της αντιμετώπισης της «παραβατικότητας», βασικά δικαιώματα όπως η στέγαση, αλλά και γενικότερα η διασφάλιση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, φαίνεται να αφήνονται στην τύχη τους.
Τα τελευταία τρία χρόνια (Ιανουάριος 2017-Δεκέμβριος 2019) παραπάνω από 650 άτομα και οικογένειες έχουν αιτηθεί στέγαση στο Υπουργείο μέσω του ΕΣΠ, και ακόμα περιμένουν.
Τα αιτήματα στέγασης πολλά, οι άνθρωποι που στεγάστηκαν λίγοι. Εξαιρετικά λίγοι. Και οι υπόλοιποι;
H Μ., μόνη μητέρα ενός βρέφους λίγων μηνών από το Κονγκό είναι ακόμη άστεγη και αλλάζει τις πάνες του όπου βρει. O Χ., νεαρός άνδρας από το Ιράν, κρύβει όλα τα υπάρχοντά του σε ένα θάμνο στο πάρκο. H Γ., δεκαοχτάχρονο κορίτσι από τη Σομαλία κλαίει και φωνάζει λέγοντας ότι καθημερινά κινδυνεύει να βιαστεί στους δρόμους της Αθήνας.
Γυρνούν σαν τις «άδικες κατάρες» όλη μέρα στον δρόμο, πολλές φορές με όλα τα υπάρχοντά τους σ’ ένα σάκο φορτωμένα στις πλάτες τους.
Οι αρμόδιες υπηρεσίες αδυνατούν να ανταποκριθούν λέγοντάς μας πως ο άνθρωπος για τον οποίο αιτούμαστε στέγαση δεν είναι ο μοναδικός που βρίσκεται σε ανάγκη.
Ακόμα, οι συνθήκες υποδοχής όσων έρχονται είναι ιδιαίτερα προβληματικές και δεν εγγυώνται την ασφαλή διαβίωση και την προάσπιση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Στα Κέντρα Υποδοχής και Ταυτοποίησης, όπως η Μόρια, οι άνθρωποι υποφέρουν σε συνθήκες εξευτελιστικές και βασανιστικές.
Τα διαμερίσματα στην ενδοχώρα δεν επαρκούν. Οι καταλήψεις, που λειτουργούσαν ως λύση ανάγκης, εκκενώνονται, χωρίς όμως να λαμβάνεται μέριμνα για τη στέγαση των ανθρώπων που μένουν στο δρόμο.
Το δικαίωμα στη στέγη και σε ασφαλείς και αξιοπρεπείς συνθήκες διαβίωσης καταντά πολυτέλεια, για λίγους, παρότι η παροχή συνθηκών υποδοχής, μεταξύ των οποίων και η στέγαση σε αξιοπρεπείς συνθήκες, αποτελεί υποχρέωση της Πολιτείας βάσει του ενωσιακού (Οδηγία Υποδοχής) και εθνικού δικαίου (Ν. 4377/2016 και επικείμενος Ν. 4636/2019).
Το 2019 κλείνει απογοητευτικά… Ζητούμε από την πολιτεία να ανταποκριθεί αμέσως στις υποχρεώσεις της και να παράσχει αξιοπρεπή στέγαση στους ανθρώπους που την έχουν ανάγκη».
