Του José Gabriel Feres*
Η παραίτηση του προέδρου της Βολιβίας Έβο Μοράλες και του Αντιπροέδρου Άλβαρο Γκαρσία Λινέρα είναι αναμφίβολα ένα λυπηρό γεγονός όχι μόνο για τη Βολιβία αλλά για όλες τις δημοκρατικές διαδικασίες στην ήπειρο και στον κόσμο. Η διεθνής αποδοκιμασία ήταν κατηγορηματική για το πραξικόπημα που πραγματοποιήθηκε τη Δευτέρα, 10 Νοεμβρίου, στην αδελφική μας χώρα.
Το πραξικόπημα έγινε μετά από την απόφαση του Έβο Μοράλες και της κυβέρνησής του να ζητήσει νέες εκλογές ως τρόπο επίλυσης της κρίσης που έβραζε. Ήταν μια αποφασιστική απάντηση που δεν δεχόταν υπολογισμούς, αλλά προτίμησε το καλύτερο για τους ανθρώπους του. Μια απάντηση που προκύπτει χωρίς αμφιβολία από την βαθιά ανθρωπιστική ευαισθησία του Έβο Μοράλες, καθώς και την αναγκαστική παραίτησή του αυτές τις στιγμές, η οποία ανταποκρίνεται στην αποφυγή της αιματοχυσίας του λαού του, ο οποίος ήταν ήδη θύμα διώξεων και δολοφονιών από αστυνομικούς και παραστρατιωτικές συμμορίες που προωθούνται και χρηματοδοτούνται από φασιστικές ομάδες στην ανατολική Βολιβία.
Πολλές από τις πολιτικές συμπεριφορές του Προέδρου ενδέχεται να έχουν αποτελέσει αντικείμενο συζήτησης, ακόμη και από τους ίδιους τους οπαδούς και υποστηρικτές του καθώς υποφέρει από τη φθορά των 13 χρόνων διακυβέρνησης, αλλά η απόφασή του να εξαγγείλει νέες εκλογές αναμφίβολα τον εξυψώνει και χρησιμεύει ως παραδειγματική αναφορά για να δείξει ότι συγκρούσεις αυτού του μεγέθους μπορούν να επιλυθούν μόνο με περισσότερη δημοκρατία.
Η πραγματοποίηση του πραξικοπήματος, ακόμη και μετά την εξαγγελία για νέες εκλογές του Έβο Μοράλες, μπορεί να εξηγηθεί μόνο από τη σαφή πρόθεση να παύσει η κυβέρνησή του και να μην θελήσουν να διακινδυνεύσουν να γίνει αυτό δημοκρατικά. Πώς να μην επωφεληθούν τη στιγμή για να εξασφαλίσουν την ανατροπή του με δύναμη!
Δυστυχώς, για άλλη μια φορά, πρέπει να ζήσουμε στη Λατινική Αμερική τη βία των αντιανθρωπιστικών τομέων που δεν είναι πρόθυμοι να εγκαταλείψουν τα προνόμιά τους και για τους οποίους διαδικασίες όπως ψέματα, μποϊκοτάζ, εξαγορά πολιτικών και κοινωνικών ηγετών, συνενοχή της δικαστικής εξουσίας, κ.λπ., δεν αρκούν και τελικά καταφεύγουν σε τομείς των Ενόπλων Δυνάμεων για να προωθήσουν πραξικοπήματα και να εμποδίσουν την πρόοδο της δημοκρατίας.
Είμαι βέβαιος ότι αυτές οι καταστάσεις, οι οποίες αναμφισβήτητα θα έχουν υψηλό κόστος σε οδύνη, είναι οι τελευταίες επιθανάτιος ρόγχος ενός ετοιμοθάνατου συστήματος πριν από την πλήρη εξαφάνισή του, αφού τελικά οι λαοί θα ανακτήσουν την κλεμμένη ελευθερία τους και θα πάρουν το πεπρωμένο τους στα χέρια τους επιτρέποντας ένα καλύτερο μέλλον για όλους.
Τέλος, η άρνηση της κυβέρνησης της Χιλής – καθώς και των κυβερνήσεων του Περού, της Αργεντινής και της Βραζιλίας – να μην επιτρέψουν στον Έβο Μοράλες και τον Άλβαρο Γκαρσία Λινέρα (σύμφωνα με δημοσιογραφικές πηγές στη Βολιβία) να εισέλθει στον εναέριο χώρο το αεροπλάνο στο οποίο επέβαιναν είναι ανεξήγητο, διότι με αυτόν τον τρόπο εμποδίζουν το δικαίωμά τους να ζητήσουν άσυλο και τους αφήνουν εκτεθειμένους στην πολιτική βία που εκφράζεται σήμερα από τους πρεσβευτές του πραξικοπήματος.
* Αντιπρόεδρος του Ανθρωπιστικού Κόμματος
Μετάφραση: Pressenza Athens
