Ποιος θα το φανταζόταν;

Στις 11 Σεπτεμβρίου 1973 ο χιλιανός στρατός πραγματοποίησε πραξικόπημα στην εκλεγμένη, προοδευτική και σοσιαλιστική κυβέρνηση του Σαλβαδόρ Αλιέντε, η οποία διατηρούσε καλές σχέσεις με τη τότε Λαϊκή Δημοκρατία της Γερμανίας και είχε επίσης την υποστήριξη των προοδευτικών δυνάμεων του Δυτικού Βερολίνου. Μετά το βαρύ πραξικόπημα υπό την ηγεσία του Augusto Pinochet, και στις δύο πλευρές της Πύλης του Βρανδεμβούργου, που τις χώριζε ένα τείχος, οι άνθρωποι σήκωσαν το ανάστημά τους και έδειξαν την αλληλεγγύη τους στο βασανισμένο λαό της Χιλής. Οι διαμαρτυρίες σταμάτησαν, σίγησαν μετά την βίαιη καταστολή τους από τη στρατιωτική δύναμη και μέχρι σήμερα υπάρχουν χιλιάδες εξαφανισμένοι κρατούμενοι.

Σχεδόν 40 χρόνια μετά, οι νέοι και οι νέες βρίσκονται και πάλι μπροστά από την Πύλη του Βρανδεμβούργου, δηλώνοντας την αλληλεγγύη τους προς τον λαό της Χιλής, ο οποίος υποφέρει πλέον εξαιτίας της επιβολής της παντοδυναμίας των Ηνωμένων Πολιτειών έναντι της Λατινικής Αμερικής, των δικτατόρων και κάποιων κυβερνήσεων που τις υπηρετούν. Μέχρι τώρα, η κυβέρνηση της Χιλής του Sebastián Piñera δεν είχε δείξει το αληθινό της πρόσωπο. Πλέον όμως οι στρατιώτες είναι και πάλι στους δρόμους και οι άνθρωποι παλεύουν ειρηνικά για τα δικαιώματά τους. Την ίδια στιγμή προβοκάτορες και εγκληματίες χρησιμοποιούν την κατάσταση για να δημιουργήσουν αναταραχή και να δώσουν το πρόσχημα στην κυβέρνηση να στείλει ένοπλους στρατιώτες στους δρόμους και να επιβάλλει απαγόρευση της κυκλοφορίας. Λάβαμε πληροφορίες για 11 νεκρούς, χιλιάδες τραυματίες από δακρυγόνα, σφαιρίδια και περίπου 1.900 χιλιανούς υπό κράτηση.

Τώρα όμως μια νέα γενιά νέων ανθρώπων είναι εδώ και εκφράζει την επιθυμία για ελευθερία και δημοκρατία ενωμένη από των κοινωνικά μέσα ενημέρωσης. Και πάλι, ακούσαμε ξανά κάτω από την Πύλη του Βρανδεμβούργου τα τραγούδια του Victor Jara, των Intillimani, του Sol Lluvia και τόσων άλλων τραγουδοποιών-τραγουδοποιών της Χιλής που αγωνίστηκαν ενάντια στη δικτατορία.

Ποιος θα φανταζόταν ότι μετά την πτώση του Pinochet, θα ξαναζούσαμε κάτι τέτοιο;

 

Δυστυχώς, οι μηχανές του πολέμου στις Ηνωμένες Πολιτείες, την Τουρκία και στην Κίνα / Χονγκ Κονγκ, καθώς και στη Γερμανία οι νεοναζί, εξαπλώνονται και πάλι. Ο ρατσισμός και η ομοφοβία σε πολλές χώρες του κόσμου βασιλεύουν ενώ η φύση κινδυνεύει ακόμα και στον Αμαζόνιο.

Ωστόσο, η νέα γενιά στοιχηματίζει υπέρ του μέλλοντος, της δημοκρατίας, του περιβάλλοντος και της ελευθερίας. Αυτός ο αγώνας είναι μη βίαιος και μόνο εκείνοι που έχουν κάτι να χάσουν χρησιμοποιούν τη βία.

Αλλά η παγκοσμιοποίηση αφαιρεί τη μάσκα από τα πρόσωπα των καταπιεστών σε όλο τον κόσμο και ο αριθμός εκείνων που δεν ανέχονται άλλη κακομεταχείριση, αυξάνεται. Η ελευθερία της γνώμης, η απαγόρευση των διακρίσεων και η απαίτηση για δράση υπέρ του περιβάλλοντος πριν να είναι πολύ αργά, αυξάνεται παντού.

Οι άνθρωποι θέλουν ένα μέλλον που να χαρακτηρίζεται από ζωή με τη φύση, την ελευθερία και το σεβασμό προς τους άλλους.

Ο στόχος αυτός εκφράστηκε με σαφήνεια στη διαδήλωση του Βερολίνου, στην οποία συμμετείχαν περισσότεροι από 700 Χιλιανοί, που βρήκαν το σπίτι τους σε αυτή την κοσμοπολίτικη και πολύχρωμη πόλη, καθώς και Βερολινέζοι που βγήκαν στους δρόμους για να εκδηλώσουν την αλληλεγγύη τους.

Οι συμμετέχοντες στη διαδήλωση, κυρίως νέοι, τόνισαν τη μη βίαιη προσέγγιση τους. Στα πανό τους απαίτησαν την αλλαγή του κοινωνικού συστήματος, την ανακατανομή του πλούτου, καθώς και τη δημιουργία δημοκρατικών δομών, το σεβασμό των δικαιωμάτων των αυτόχθονων λαών και, φυσικά, την άμεση αποχώρηση του στρατού και το τέλος της απαγόρευσης κυκλοφορίας.

Ας ελπίσουμε ότι και σε άλλα μέρη του κόσμου, όπως συνέβη εδώ στην Πύλη του Βρανδεμβούργου, η φωνή του λαού θα ακουστεί και από αυτά θα οδηγηθούμε σε έναν ελεύθερο και δικαιότερο κόσμο.

Βερολίνο – Reiner Helmuth