Την Πέμπτη, 19 Σεπτεμβρίου το απόγευμα, στον κατάμεστο χώρο του Κ44, πραγματοποιήθηκε η εκδήλωση «Όψεις της Παλαιστίνης: εμπειρίες από πρόσφατες επισκέψεις» που διοργανώθηκε από τον Κόσμο χωρίς Πολέμους και Βία, το διεθνές πρακτορείο ειδήσεων Pressenza, με τη συμμετοχή του φεμινιστικού περιοδικού το Μωβ.
Τον Ιούνιο του 2019 η Εβίτα Παρασκευοπούλου και η Χριστίνα Χριστοφόρου-Λιβάνη, εκπροσωπώντας το ελληνικό γραφείο της Pressenza, επισκέφτηκαν τη Παλαιστίνη. Η αποστολή αποτελούταν από ακαδημαϊκούς, δημοσιογράφους και ακτιβιστές από την Ελλάδα, την Κύπρο και την Πορτογαλία, σε συνεργασία με την Πρεσβεία της Παλαιστίνης. Στην εκδήλωσή μας παρουσίασαν την εμπειρία τους από αυτή την επίσκεψη, μιλώντας για την καθημερινότητα των Παλαιστινίων, τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν καθημερινά, τις προσπάθειες που γίνονται από την Παλαινιστιακή Αρχή με βάση τις διεθνείς συνθήκες σχετικά με τους εποικισμούς, το θέμα των προσφύγων, το ζήτημα της Ιερουσαλήμ αλλά και για τους νέους ανθρώπους της Παλαιστίνης που αγωνίζονται και για τα κοινωνικά τους προβλήματα μέσα στην κοινωνία της Παλαιστίνης.
(Φωτογραφία: Αλεξία Τσούνη)
(Φωτογραφία: Νίκος Στεργίου)
(Φωτογραφία: Νίκος Στεργίου)
Στη συνέχεια η Αλεξία Τσούνη από το φεμινιστικό περιοδικό το Μωβ, που είχε ταξιδέψει πέρυσι και η ίδια στην Παλαιστίνη είπε για τη δική της εμπειρία, μιλώντας με γυναίκες της Παλαιστίνης αλλά και οργανώσεις εκεί, που αγωνίζονται μη-βίαια ενάντια στην κατοχή, τις παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και την πατριαρχία. Ακολούθησε προβολή του ντοκιμαντέρ του Μωβ και της FemArtAct «Peace vs Piece», Μέρος Ι: Η αντίσταση των Παλαιστίνιων γυναικών στη Χεβρώνα. Το ντοκιμαντέρ δημιουργήθηκε μετά τις δύο αποστολές του Μωβ στην Παλαιστίνη και στο Ισραήλ το 2018, με αφορμή την τραγική επέτειο των 70 χρόνων από τη Νάκμπα (τη Μεγάλη Καταστροφή για τους Παλαιστίνιους το 1948) σε σκηνοθεσία και έρευνα της Αλεξίας Τσούνη.
(Φωτογραφία: Αλεξία Τσούνη)
(Φωτογραφία: Το Μωβ)
Ακολούθησε συζήτηση με τους συμμετέχοντες της εκδήλωσης και τονίστηκαν ότι οι ενεργές μη-βίαιες δράσεις που γίνονται και από Παλαιστίνιους και Παλαιστίνιες αλλά και από Ισραηλινούς και Ισραηλινές, όπως οι περίπτωση των αντιρρησιών συνείδησης στο Ισραήλ. Στο πλαίσια της 2ης Παγκόσμιας Πορείας για την Ειρήνη και τη Μη-βία που διοργανώνει ο Κόσμος χωρίς Πολέμους και Βία από τις 2 Οκτωβρίου 2019 μέχρι τις 8 Μαρτίου 2020, η ειρήνη, η κοινωνική δικαιοσύνη και η συμφιλίωση στην περιοχή θα είναι σημαντικά θέματα για νέες δράσεις.
Παρουσιάζουμε τη μαρτυρία της Εβίτας Παρασκευοπούλου από την αποστολή στην Παλαιστίνη:
Ταξιδέψαμε μέσα σε ένα βαν, επισκεφθήκαμε πόλεις πολύ διαφορετικές μεταξύ τους, από την Ραμάλα στη Ναμπλούς (Νεάπολη), τη Βηθλεέμ, την Ιερουσαλήμ, τη Χεβρώνα, την Ιεριχώ και την Ισραηλίτικη πια Γιάφα. Διασχίσαμε βουνά, περάσαμε από εποικισμούς, από τις περιοχές των Βεδουίνων, υπαίθριες πολύχρωμες αγορές, επισκεφθήκαμε ιερούς τόπους, περάσαμε από πολλά checkpoints με μεταλλικές βαριές πόρτες και ένοπλους φρουρούς.
Σε ένα σπίτι στο βουνό σε παλαιστινιακά εδάφη, σε μία πανέμορφη αυλή με μία αυτοσχέδια κούνια στην μέση, έγερνες λίγο το κεφάλι και έβλεπες μία πολύ μεγάλη σημαία του Ισραήλ να κυματίζει στην πίσω πόρτα, εκεί που ο κήπος αργοπέθαινε, καθώς οι στρατιώτες απαγόρευαν με την απειλή των όπλων ο κήπος αυτός να μείνει ζωντανός. Η γυναίκα που έμενε σε εκείνο το σπίτι είναι μία γυναίκα με σθένος, μία αγωνίστρια, δάκρυσε και γέλασε μπροστά μας λέγοντας την ιστορία του αγωνιστή μπαμπά της. Όλοι όσοι πήραν τα όπλα ζωντανοί και νεκροί είναι οι ήρωές τους. Είναι αρκετό όμως αυτό για να αλλάξουν τα πράγματα? Εδώ και 50 χρόνια δεν έγινε κάποια αλλαγή, και η κατάσταση σε αυτό τον τόπο παραμένει ασφυκτικά αδιέξοδη.
Σε όλα αυτά τα μέρη που πήγαμε, τα σύμβολά τους, τα ερειπωμένα σπίτια, οι φωτογραφίες τους στους τοίχους, τα γκράφιτι, όλα γύρω μου ήταν ποτισμένα από βία. Όλα τα παραπάνω μαζί με τους ένοπλους στρατιώτες και των δύο μερών δεν σου έδιναν τα περιθώρια να κοιτάξεις προς μία διαφορετική κατεύθυνση. Έχω την αίσθηση ότι η βία είναι τοίχος και το τείχος είναι η βία.
Ο Μάριο Ροντρίγκεζ Κόμπο, Σίλο, Αργεντίνος φιλόσοφος γράφει στο βιβλίο του «Να Εξανθρωπίσουμε τη Γη»: «Μέχρις ότου ο άνθρωπος δεν πραγματοποιήσει πλήρως μια ανθρώπινη κοινωνία, δηλαδή, μια κοινωνία στην οποία η εξουσία βρίσκεται σε ολόκληρο το κοινωνικό σύνολο και όχι σε ένα μέρος του (που υποτάσσει και αντικειμενοποιεί το σύνολο), κάθε κοινωνική δραστηριότητα θα πραγματοποιείται υπό τη σκιά της βίας. Γι’ αυτό, όταν μιλάμε για βία πρέπει να αναφέρεται ο θεσπισμένος κόσμος. Και αν σε αυτόν τον κόσμο αντιταχθεί ένας μη-βίαιος αγώνας πρέπει καταρχάς να τονιστεί ότι μια στάση είναι μη-βίαιη επειδή δεν ανέχεται τη βία. Συνεπώς, το θέμα δεν είναι να δικαιολογήσουμε ένα συγκεκριμένο είδος αγώνα αλλά να ορίσουμε τις συνθήκες τής βίας που επιβάλλει αυτό το απάνθρωπο σύστημα.»
Αυτό το απάνθρωπο λοιπόν σύστημα μου δημιουργεί ένα σφίξιμο, από την αδικία και την βία που αναπαράγει, αυτό το σφίξιμο με ακολουθούσε σχεδόν σε όλο το ταξίδι. Το ίδιο σφίξιμο ένοιωσα και πριν ένα χρόνο όταν επισκέφθηκα το Καμπ στον Σκαραμαγκά, πριν 2 χρόνια στην Λευκωσία, πριν 10 χρόνια όταν πήγα για πρώτη φορά στο Σεράγεβο, το ίδιο σφίξιμο το ίδιο κάθε φορά που σκέφτομαι τον Παύλο και τον Ζακ.
Το ταξίδι στην Παλαιστίνη όμως δεν τελείωσε ακόμα. Από την στιγμή που επέστρεψα στην Ελλάδα παρακολουθώ με μεγαλύτερο ενδιαφέρον την κατάσταση εκεί και ανακαλύπτω πως υπήρξαν αλλά και υπάρχουν ακόμα φωνές και στις 2 πλευρές που κάνουν την υπέρβαση να σκεφτούν πέρα από τον κύκλο της βίας και να προτάσσουν την ειρηνική συνύπαρξη των δύο εθνών.
Αυτή η υπέρβαση μοιάζει να είναι μονόδρομος για την ειρήνη και την συμφιλίωση, απαραίτητες προϋποθέσεις για κοινωνική δικαιοσύνη.
