Από τις 29 Ιουλίου εξήντα οικογένειες, κάπου 150 άνθρωποι μεταξύ των οποίων και αρκετά παιδιά, βρίσκονται στους δρόμους του Σαiντ Ουέν, στα προάστια του Παρισιού. Εργάζονται και παλεύουν για προσιτά ενοίκια ώστε να μπορούν να στεγαστούν και να μεγαλώσουν επάξια τα παιδιά τους. Οι άνθρωποι αυτοί είναι πρόσφυγες από τη Λατινική Αμερική, Κολομβιανοί στη πλειονότητά τους.
Ονομάζομαι Luis Miguel Montenegro, είμαι 22 ετών, γεννήθηκα και μεγάλωσα στη Μπογκοτά της Κολομβίας.
Εγκαταλείψαμε με τη μητέρα μου τη Κολομβία πριν από εννέα σχεδόν χρόνια. Είμαστε θύματα της βίας στη χώρα μας. Τον πατέρα μου, τον σκότωσαν όταν ήμουν δύο χρονών, κάποιες άνομες ομάδες, έπρεπε να φύγουμε εξαιτίας των απειλών που δεχόμασταν για τη ζωή μας.
Κάποια στιγμή μας απώθησαν τα όργανα της τάξης και η αστυνομία. Για να προχωρήσουμε σε μήνυση δεχτήκαμε απειλές για τη ζωή μας, υπήρξαν στιγμές που η μητέρα μου βασανίστηκε ενώ κι εγώ δέχτηκα επίθεση αρκετές φορές και μας είπαν ότι αν δεν προχωρήσουμε στην απόσυρση της μήνυσης θα έπρεπε να εγκαταλείψουμε τη χώρα μας, ειδάλλως, θα μας σκότωναν ή θα φρόντιζαν για την εξαφάνιση, της δικής μου ή της μητέρας μου. Εμένα έρχονταν και με έβρισκαν στην έξοδο του σχολείου, κάτι που γινόταν πολλές φορές, με αποτέλεσμα στο τέλος να αναγκαστούμε να το σκάσουμε, ενώ δεν το θέλαμε, και τώρα βρισκόμαστε σ’αυτό το μέρος όπου, πιστέψτε με, δεν ήταν καθόλου εύκολο.
Κάναμε ένα μεγάλο δρόμο. Τι κι αν είμαστε στην Ευρώπη κι αν είμαστε στη Γαλλία, τι κι αν έχουμε πολιτικό άσυλο…βρισκόμαστε πάντα σε μία σαθρή και αβέβαιη κατάσταση. Περιμένουμε να δούμε τι θα συμβεί, έχουμε χάσει ήδη πολλά πράγματα. Ξέρουμε ότι τα υλικά πράγματα αντικαθίστανται, αλλά εντάξει, είμαστε εργάτες, δεν θέλουμε να μας δωρίζουν ότι έχουμε ανάγκη, ξέρουμε ότι μπορούμε να τα καταφέρουμε παρά τις δύσκολες συνθήκες.
Μας δίνει ελπίδα το γεγονός ότι, εμείς οι ίδιοι ξέρουμε πως ψάχνουμε κάτι καλύτερο όσο δύσκολο κι αν φαίνεται. Για να τα καταφέρουμε θα πάρει χρόνο, αλλά πρέπει να συνεχίσουμε να παλεύουμε. Σε αντίθετη περίπτωση δεν θα τα καταφέρουμε ειδικά αν ταπεινωθούμε και επηρεαστούμε από όλα όσα συμβαίνουν, γιατί δεν είναι εύκολο να ζει κανείς στο δρόμο. Στη χώρα μας είχαμε τα πάντα, δεν μας έλειπε τίποτα. Ήρθαμε σε μία χώρα που δε γνωρίζουμε και δε μιλάμε τη γλώσσα. Αντιλαμβανόμαστε ότι δεν είναι εύκολο κι ότι δεν είμαστε μπροστά σε μία ”Ευρώπη των θαυμάτων”. Είναι δύσκολο, πολύ δύσκολο να συγκατοικείς εδώ, να ζεις εδώ, να προχωρήσεις στη ζωή σου, εμείς όμως το κάνουμε. Είναι μία πάλη επιβίωσης, καθημερινή. Ψάχνουμε τρόπους να βελτιώσουμε τη ζωή μας, να ενσωματωθούμε όσο το δυνατό πιο πολύ στη γαλλική κοινωνία και να πάμε μπροστά, να συνεισφέρουμε στη χώρα για να δώσουμε το καλό παράδειγμα.
Για περισσότερες πληροφορίες: ”La casa en el aire” – Επιτροπή υποστήριξης για τους συμπατριώτες της Rue du Dr Bauer στο Σαίντ Ουέν.
——————————
Μετάφραση από τα γαλλικά για την ελληνική Pressenza: Ανδρέας Παπαγγελόπουλος.
