Στο Σάο Πάολο, στις 28 του περασμένου Αυγούστου, η συλλογικότητα Φεμινιστική Σεξουαλικότητα και Υγεία οργάνωσε σε συνεργασία με τα μέλη του ανθρωπιστικού δικτύου ειδήσεων για την υγεία (REHUNO) έκαναν έναν διάλογο με θέμα: εξανθρωπίζοντας αφίξεις και αναχωρήσεις, νόμιμες ψυχολογικές και συναισθηματικές ενέργειες για τη γέννηση και το θάνατο.
Στην εκδήλωση συμμετείχαν πολλοί επαγγελματίες της υγείας (ιατροί, μαιευτήρες, ψυχολόγοι, συνοδοί, νοσοκόμοι) καθώς και ευρύτερο κοινό με ενδιαφέρον για την καλύτερη κατανόηση της γέννησης και του θανάτου.
Στο διάλογο συμμετείχαν: η Flavia Estevan, μαία και βελονίστρια στη φεμινιστική συλλογικότητα και τις ομάδες εξανθρωπισμένου τοκετού, ο Victor Piccininni, συγγραφέας του βιβλίου ”η τέχνη της συνοδείας, εργαλεία και πρακτικές προσωπικής και πνευματικής συνοδείας και ανακουφιστικές φροντίδες” και τέλος, η Leticia Vella, δικηγόρος της φεμινιστικής συλλογικότητας για τη σεξουαλική και την αναπαραγωγική υγεία.
Η συνάντηση βιώθηκε σαν μία ευκαιρία για ένα διάλειμμα στη ζωή με σκοπό τον στοχασμό στα ουσιώδη της ύπαρξης, τη ζωή και το θάνατο. Καθένας από τους ομιλητές παρουσίασε τη δική του οπτική, βασιζόμενη στην καθημερινή εμπειρία μέσα από διάφορες ενέργειες της γέννησης, του θανάτου και από αντίστοιχα νομικά ζητήματα που προκύπτουν.
Η Flavia Estevan παρουσίασε τις σκέψεις της στο θέμα της γέννησης και το χρόνο που χρειάζεται αυτή η διαδικασία, υποδεικνύοντας ότι ο χρόνος αυτός διαφέρει ανάλογα με την περίπτωση. Επέμεινε μάλιστα στο γεγονός ότι ο τοκετός είναι μία πράξη στην οποία υπάρχουν δύο εμπλεκόμενοι: η μητέρα και το μωρό. Εκεί ακριβώς απαιτείται ο συγχρονισμός και των δύο. Προειδοποίησε ότι δεν είναι ανθρώπινο να επιταχύνεται ο χρόνος του τοκετού από εξωγενείς παράγοντες και συνέστησε ότι πρέπει να εστιάσουμε την προσοχή μας στην έγκυο και να αφήσουμε το ρολόι στο παρασκήνιο.
Ο Victor Piccininni σχολίασε την ανάγκη κατανόησης της διαδικασίας του θανάτου ως μία αλλαγή στον όρο της ύπαρξης και ότι αν του αποδίδουμε έναν εξελικτικό όρο, αυτό θα μπορούσε να δώσει ένα νέο νόημα στη ζωή. Αυτή η ουσιώδης μετατροπή μπορεί να βιωθεί με συναισθηματικό άνοιγμα και στοργή, όπως πρόσθεσε, βοηθώντας το άτομο που ακολουθεί το απολυτρωτικό μονοπάτι για τη βαθύτατη συμφιλίωσή του με το θάνατο.
Προσέφερε μέσω του βιβλίου του, τη μελέτη και την πρακτική των εργαλείων που απευθύνονται σε επαγγελματίες και μη της υγείας και των ανακουφιστικών φροντίδων. Ο Victor μας άφησε επιπροσθέτως τη μαρτυρία του σε όσα βίωσε στην πράξη. Όπως ο ίδιος δήλωσε: “Με τίμησε ιδιαίτερα η πρόσκληση για τη συμμετοχή μου στο διάλογο ο οποίος ήταν αρκετά διαφωτιστικός. Πιστεύω ότι σε αυτές τις δύσκολες κοινωνικά στιγμές, που σε αμέτρητες περιπτώσεις παρακολουθούμε τη βία και την ωμότητα να βασιλεύουν, η δουλειά που μας κάνει να σκεφτούμε σε προσωπικό και συλλογικό επίπεδο στο μυστήριο της γέννησης και του θανάτου μας βοηθά να επαναπροσδιορίσουμε το πραγματικό νόημα της ζωής, μας επιτρέπει μία επαφή με τον εσωτερικό κόσμο των άλλων και μπορεί να μας βοηθήσει να δημιουργήσουμε μία κοινωνία πιο αλληλέγγυα και ανθρώπινη“.
Η Leticia Vella, παρουσίασε τα νόμιμα προσαρμοσμένα εργαλεία ώστε ο κάθε ενδιαφερόμενος να μπορεί να εκφράσει τις επιθυμίες του σε ό,τι θέλει ή δεν θέλει να του κάνουμε, στον τοκετό ή το τέλος της ζωής του. Το νομικό όργανο για τον τοκετό ονομάζεται πλάνο γέννησης όπου η γυναίκα σκέφτεται με τους οικείους της πάνω στις διαδικασίες που η ίδια επιθυμεί ή θα ήθελε να αποφύγει. “Στα νοσοκομεία, υπάρχει ακόμα αρκετή αντίσταση από την πλευρά των ιατρικών ομάδων για την όποια αποδοχή τέτοιων αποφάσεων κάτι που μας γυρίζει πολύ πίσω, όταν ιστορικά οι γυναίκες δεν είχαν το δικαίωμα να αποφασίζουν για το σώμα τους“, σχολίασε η Leticia. Ένα νομικό όργανο για το θάνατο, που παρά το γεγονός ότι στη Βραζιλία υπήρξε μία τάση για την απαγόρευσή του εν μέσω μίας δημόσιας πολιτικής δράσης της εισαγγελικής αρχής, παραμένει σήμερα στο επίκεντρο και είναι ολοένα και περισσότερο αποδεκτό από τις ιατρικές ομάδες.
————————-
Μετάφραση από τα γαλλικά για την ελληνική Pressenza: Ανδρέας Παπαγγελόπουλος.
