Αν γράφονται τώρα τούτες οι γραμμές είναι γιατί θεωρούμε πως έχει ξεπεραστεί ένα όριο αν(τ)οχής. Η καθημερινότητα όλο και τείνει να απευθύνεται σε ασθενείς. Γενικώς, υπάρχει πρόβλημα, στο οποίο, όπως κι αν αυτό οριστεί, απ’ όπου κι αν πηγάζει, οι καλλιτέχνες δεν αποτελούνε λύση. Αυτό που επείγει είναι να επανεφεύρουμε το ίδιο το νόημα της καλλιτεχνικής πράξης. Ένα νόημα που στις μέρες μας έχει απολέσει τη δυναμική του, έχει εκπέσει σε κολακεία, μεταβαλλόμενο σε μια πρακτική προσωπικής ανέλιξης και διαπλοκής. Ευρύτερος σκοπός μας είναι μέσω μιας 12μηνης αποδραστικής μεθόδου να αναζητήσουμε έναν απτό τρόπο αποκλινικοποίησης της ζωής, να επιχειρήσουμε την επαναμάγευση έξω από τα παραδοσιακά πεδία του καλλιτεχνικού λόγου, βιώνοντας την έμπνευση ως μια μοναδική στιγμή εξόδου από την ιστορία, εν τέλει ως έναν τρόπο να σκεφτόμαστε και να ζούμε αυταξιακά. Μέσω ενός αιχμηρού ρεμβασμού θέλουμε να αναδείξουμε ζητήματα λεπτά, αθέατα από το πλήθος που συγκροτεί την κοινή γνώμη, μα τόσο καθοριστικά για την κατανόηση του γήινου τόπου. Θέλουμε να ρίξουμε λίγα ίχνη αθανασίας στην καθημερινότητα, να δημιουργήσουμε μία εστία αντίστασης στο πνευματικό ψύχος που κυκλώνει την πόλη. Θα επιχειρήσουμε να ανιχνεύσουμε έναν ποιητικό, μη γραμμικό χρόνο, αλλά και το πώς μπορούμε να τον οικειοποιηθούμε μέσω τεχνικών αυτονόμησης της φαντασίας μας. Κι ο γνώμονας είναι αυτός: πρέπει να υπηρετήσουμε τον εαυτό μας. Γι’ αυτό επιθυμούμε να μετατρέψουμε την ευαισθησία σε απειλή. Να εξημερώσουμε την παραίσθηση. Να καλλιεργήσουμε την εξαίρεση έναντι του κανόνα. Να διευρύνουμε τα όρια της ποιητικής διαδικασίας, να καταδείξουμε την μοριακότητα της ποίησης στο ευρύτερο πεδίο της γνώσης, αποδεσμεύοντάς την από τα φιλολογικά πεδία. Γενικότερα, να απομακρύνουμε την μόρφωση -όσο γίνεται- από την εποχή της και από τις διαμεσολαβήσεις της, εξουδετερώνοντας την πνευματική γραμμικότητα των ακαδημαϊκών θεσμών. Επιζητούμε ταυτόχρονα να αναγάγουμε την έννοια της φαντασίας σε ένα υπερόπλο διαφυγής από τα αδιέξοδα της καθημερινότητας, σε ένα κρίσιμο «primum principium», στοχεύοντας έτσι στην χάραξη νέων προτεραιοτήτων, έξω από τις κατατάξεις που δημιουργεί η ηθική του θετικισμού των δύο τελευταίων αιώνων, των πιο καταστρεπτικών που έχουν υπάρξει στην ιστορία της ανθρωπότητας. Συνηθίσαμε στην καχεκτικότητα, όμως πρέπει να διατρανωθεί: Κάθε μέλλον που γεννιέται χρειάζεται ποίηση για να ψηλώσει. Οπότε και η ποίηση εδώ δεν αντιμετωπίζεται ως ένα συμπλήρωμα ζωής στον ελεύθερο χρόνο. Τα βάζει με τον σκλαβωμένο χρόνο. Αφορά μια ολιστική διαδικασία, προσαρμοσμένη αυτομορφωτικά στον καθένα και την καθεμιά, που απομακρύνει τα εμπόδια της καπιταλιστικής οκνηρίας, προτάσσει τον δυναμικό λυρισμό έναντι στην έννοια της κυριαρχίας, εκδηλώνει την πίστη της στη διαίσθηση, φουντώνει τις δυνατότητες για μεταφορική σκέψη και καταλήγει στο μεγάλο ψυχοσωματικό ζητούμενο: να εμψυχώνει την ποιητική υγεία του εαυτού. Ποίηση είναι μια μέθοδος να κοιτάμε εμείς τον κόσμο. Όχι ο τρόπος που μας κοιτάει αυτός.

 

Πληροφορίες και αίτηση εγγραφής: academia-romantica.edu.gr/