Ενώ γράφω, οι δραματικές εξελίξεις συνεχίζονται με τους μετανάστες που διασώθηκαν από το Sea Watch και έχουν κολλήσει στα ανοιχτά για σχεδόν δύο εβδομάδες. Ακολουθώντας αυτή την ιστορία με πάθος, θα ήθελα να επισημάνω ορισμένα στοιχεία που υπερβαίνουν τις συνεχώς εξελισσόμενες ειδήσεις.
Η ποινικοποίηση της αλληλεγγύης προς τους μετανάστες συνεχίζεται για περισσότερα από δύο χρόνια – όχι μόνο στην Ιταλία. Μετά από κάθε νέο επεισόδιο κάποιος έχει την εντύπωση ότι έχουμε αγγίξει πάτο – και όμως συμβαίνει κάτι άλλο που είναι ακόμα πιο αδιανόητο και τρομακτικό. Δεν είναι μόνο τα γεγονότα – χιλιάδες άνθρωποι βασανίζονται, βιάζονται και πωλούνται στη Λιβύη και εκείνοι που καταφέρνουν να ξεφύγουν από αυτή την κόλαση αφήνονται να πνιγούν στη Μεσόγειο, χιλιάδες συσσωρεύονται σε στρατόπεδα προσφύγων κατά μήκος της Βαλκανικής οδού, αλλά και εκείνοι που χάνονται προσπαθώντας να διασχίσουν τα στρατιωτικοποιημένα σύνορα μεταξύ του Μεξικού και των ΗΠΑ. Είναι επίσης οι λέξεις που χρησιμοποιούνται, οι όλο και πιο σε παραλήρημα, σεξιστικές, χυδαίες και βίαιες ομιλίες και τα θρασύτατα, ατελείωτα ψέματα.
Η ακροδεξιά πολιτικός Τζόρτζια Μελόνι πρότεινε να «βυθίσουνε» το Sea Watch, ο Σαλβίνι το αποκαλεί «πειρατικό πλοίο» και απορρίπτει την καπετάνιο του, Κάρολα Ρακέτε, ως «υπερόπτη που κάνει πολιτική με τη ζωή των μεταναστών» (και αυτός δεν κάνει;). Επικαλείται την «ιερή υπεράσπιση των συνόρων της πατρίδας», σαν να βρισκόμασταν σε πόλεμο, δηλώνει ότι η κατάσταση «του σπάει τα @ρχιδι@» και επαναλαμβάνει με έμφαση τους παραλογισμούς του για τις ΜΚΟ ότι συνεργάζονται με τους λαθρεμπόρους. Η επιθετική δήλωσή του ότι «δεν πρόκειται ποτέ να αποβιβαστούν» ακούγεται περισσότερο σαν μια παράλογη διαταγή διοικητή που απευθύνεται στα στρατεύματά του παρά σαν μια ρεαλιστική δήλωση (στο τέλος οι μετανάστες αποβιβάζονται πάντα, αλλά μετά από μια σκληρή και άχρηστη αναμονή).
Η αντίθεση δεν θα μπορούσε να είναι μεγαλύτερη μεταξύ της γλώσσας ενός ανάξιου υπουργού (ευτυχώς η Μελόνι δεν είναι υπουργός) και των ήρεμων και θαρραλέων δηλώσεων της καπετάνιου του Sea Watch: όταν ο Σαλβίνι έκανε τον σκληρό με τους αδύναμους, λέγοντας ότι είναι έτοιμος να «κινητοποιήσει την αστυνομία» εναντίον ευάλωτων και εξαντλημένων ανθρώπων, η Κάρολα Ρακέτε δήλωνε απλά ότι: «Γνωρίζω τον κίνδυνο, αλλά οι 42 ναυαγοί είναι εξαντλημένοι. Τους φέρνω σε ασφάλεια». Ο κίνδυνος είναι μεγάλος. Μετά το «διάταγμα ασφαλείας» που εγκρίθηκε πρόσφατα από την ιταλική κυβέρνηση, το Sea Watch απειλείται με πρόστιμο έως 50.000 ευρώ, την κατάσχεση του πλοίου και κατηγορίες για υποστήριξη της λαθρομετανάστευσης. Και παρόλα αυτά, όπως όλοι οι Δίκαιοι, ξεκινώντας από την Αντιγόνη, και οι οποίοι κατά τη διάρκεια της ιστορίας έχουν επιλέξει να μην υπακούσουν σε άδικους νόμους, στα λόγια της μπορεί κανείς να ακούσει τη συνέπεια εκείνων που θέτουν την ασφάλεια άλλων ανθρώπων πάνω από όλα, ακόμη και με μεγάλο προσωπικό κίνδυνο.
Ακριβώς αυτό είναι που τελικά τρέφει την ελπίδα: αυτοί που βοηθούν και σώζουν τους μετανάστες αποτελούν σήμερα την εμπροσθοφυλακή μιας ανθρωπότητας που δεν θέλει να παραδοθεί σε αυτή τη βάρβαρη κατάσταση. Πολλοί ακόμη ενώνονται με αυτό, που επί του παρόντος φαίνεται να είναι μια μειοψηφία – είναι αλήθεια, δεν υπάρχει λόγος να το αρνούμαστε – αλλά δεν θα είναι μειοψηφία για πολύ. Σε αυτό το πλαίσιο, το καθήκον «της αλήθειας και της δικαιοσύνης» των ακτιβιστών, των δημοσιογράφων και εκείνων σαν εμένα, που αισθάνονται λίγο και από τους δύο, είναι απαραίτητο.
Σχέδιο του Francesco Piobbichi, ακτιβιστή της Mediterranean Hope (Μεσογειακή Ελπίδα) και μέλος του φόρουμ Lampedusa Solidale (Αλληλεγγύη στη Λαμπεντούζα).
Κάρολα – Καπετάνιος. «Είμαι υπεύθυνη για τους 42 ναυαγούς και δεν αντέχουν άλλο. Οι ζωές τους είναι πιο σημαντικές από οποιοδήποτε πολιτικό παιχνίδι».
Μετάφραση: Pressenza Athens
