“…Ένας χάρτης του κόσμου που δεν περιέχει την Ουτοπία δεν αξίζει να τον κοιτάξεις καν, γιατί αφήνει έξω τη μόνη χώρα όπου η Ανθρωπότητα πάντα θα προσγειώνεται. Κι όταν προσγειωθεί, κοιτάζει πέρα και, βλέποντας μια καλλίτερη χώρα, ξεκινάει για εκεί. Πρόοδος είναι η υλοποίηση της μιας μετά την άλλη Ουτοπίας.” Αυτά έχουμε στο νου μας όσες και όσοι έχουμε διαβάσει Όσκαρ Ουάιλντ και καθόλου δεν ντρεπόμαστε να δηλώνουμε όχι μόνο ερωμένες και εραστές της ουτοπίας αλλά και ρεαλιστές, καθώς διεκδικούμε την πραγματοποίησή τους και αρκετές φορές το πετυχαίνουμε. Ποιο είναι συνήθως το πρόβλημα; Μας διακατέχει ανυπομονησία, γιατί όσο περνά ο καιρός θέλουμε να βλέπουμε αυτά που διεκδικούμε να γίνονται πραγματικότητα. Γιατί; Πολύ απλά γιατί αντιλαμβανόμαστε ότι δεν είμαστε εδώ για πάντα και καλό θα ήταν να δούμε τις αλλαγές, για τις οποίες κοπιάζουμε, να γίνονται πραγματικότητα. Αγνοούμε συνήθως ότι η ανθρωπότητα έχει τους δικούς της ρυθμούς. Κάποιες φορές τα προβλήματα που θεωρούμε αδύνατο να απαντηθούν σήμερα, χρειάζονται ένα μόνο κλικ στη συνείδησή μας, που θα σηματοδοτήσει το πέρασμα σε άλλη κατάσταση. Αυτήν που πρότεινε ο καθηγητής Αινστάιν, ως προϋπόθεση για να λυθεί ένα πρόβλημα.
Τρία σημαντικά ζητήματα συζητήθηκαν σήμερα στο City University of New York: το βασικό εισόδημα, ο ρόλος των γυναικείων κινημάτων ανά τον πλανήτη και η απαγόρευση των πυρηνικών όπλων.
Βασικό εισόδημα
Ο Ρέτο Θούμιγκερ περιέγραψε μια πιλοτική εφαρμογή που γίνεται αυτή τη στιγμή στη Γερμανία, που όπως είπε ο ίδιος δεν είναι βασικό εισόδημα όπως το θέλουμε δείχνει όμως την τάση που υπάρχει να υποστηριχθούν προς αυτή την κατεύθυνση οι πιλοτικές εφαρμογές. Σε μια ανοιχτή πρόσκληση για να βρεθούν τρία άτομα που θα λάμβαναν το βασικό εισόδημα για δύο χρόνια, έκαναν αίτηση 1.000.0000 άνθρωποι!
Η Χουάνα Πέρες εξήγησε γιατί το παγκόσμιο κίνημα για το βασικό εισόδημα είναι σήμερα πιο επίκαιρο από ποτέ. Μοιράστηκε μαζί μας τη διαπίστωση ότι από ένα πολύ μεγάλο γύρο σε χώρες της Λατινής Αμερικής και της Ευρώπης όπου συμμετείχε σε συζήτηση με αφορμή την προβολή του ντοκιμαντέρ για το βασικό εισόδημα, ο κόσμος που βρισκόταν πιο κοντά στη φτώχεια ή τη ζούσε είχε τις μεγαλύτερες δυσκολίες να αναπραστήσει ότι θα μπορούσαν να του εγγυηθούν ένα βασικό εισόδημα.
Ο Τζέιμς Κιθ είναι υποψήφιος για το αμερικανικό κονγκρέσο, απόφοιτος του Χάρβαρντ κα
ι είναι ένας από τους λίγους πολιτικούς που πιστεύει το βασικό εισόδημα και το έχει θέσει ως προτεραιότητα στην ατζέντα του. Εξήγησε πως το βασικό εισόδημα είναι κάτι που χρωστάμε στην ανθρωπότητα, σε όλους μας που έχουμε εδώ και τόσες γενιές δουλέψει για να συσσωρευθεί αυτός ο πλούτος. Σύμφωνα με τον Κιθ τα χρήματα δεν θα πρέπει να βρεθούν από τη φορολόγηση των πλουσίων αλλά από ένα σύστημα trust fund τεχνολογικών εταιριών. Ακολούθησε ζωηρός διάλογος γύρω από αυτό το θέμα. Οι συμμετέχοντες/ουσες συμφώνησαν στο ότι το βασικό εισόδημα είναι ένα όχημα για την κοινωνική δικαιοσύνη και αυτό πρέπει να διασφαλιστεί από γενναίες πολιτικές.
Κίνημα #MeToo χωρίς σύνορα
Η Pía Figueroa συντόνισε το πάνελ για τα γυναικεία κινήματα που διεκδικούν ίσα δικαιώματα και σεβασμό για τις γυναίκες. Καλεσμένες της δύο γυναίκες δυναμικές και με παρόν ακτιβιστικό.
Η Maria Luisa Mendonca, διευθύντρια του δικτύου για την κοινωνική δικαιοσύνη στ
η Βραζιλία αναφέρθηκε στα τρία σημαντικά προβλήματα που αντιμετωπίζει η Βραζιλία σήμερα. “Είναι αδύνατο να θεωρήσουμε τη σημερινή κυβέρνηση δημοκρατική. Την ονομάζουμε φασιστική, γιατί μας δίνει δεκάδες λόγους να το κάνουμε. Είναι πολύ σημαντικό να έχουμε ζωντανή ανεξάρτητη δημοσιογραφία, γιατί όλα μας τα θέματα, οι διεκδικήσεις κλπ, είναι αδύνατον να ακουστούν από τα σημερινά mainstream ΜΜΕ. Τα εναλλακτικά μέσα κάνουν live streaming σε όλες τις κινητοποιήσεις που γίνονται στη χώρα, γιατί τα ΜΜΕ της Βραζιλίας κάνουν σα να μην συμβαίνει τίποτα. Και έχουμε και δύο ακόμα εχθρούς αυτή τη στιγμή: την απίστευτου εύρους εκστρατεία με fake news και το συντηρητικό ρόλο που παίζει η εκκλησία των ευαγγελιστών.”
Η Staceyann Chin, ποιήτρια τζαμαϊκανής καταγωγής, έδωσε ιδιαίτερη βάση στην αφήγηση ιστοριών: “Δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος να εξηγήσουμε τι συνέβη από το να πούμε προσωπικές ιστο
ρίες. Θα ήθελα να πάρω τις ιστορίες της Βραζιλίας για παράδειγμα και να της κάνω ποίηση που θα μεταδοθεί στο Fox news.” Ακολούθησε ένα ποίημά της και μια ζωηρή συζήτηση για τον τρόπο με τον οποίο σήμερα τα κινήματα μπορούν να ηγηθούν των αλλαγών: με φωτιά ή με νερό…; Ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα η στιγμή που συμφώνησαν όλες οι πλευρές στη χρήση βίας σε περιπτώσεις αυτοάμυνας αφήνοντας όμως μεγάλο περιθώριο συζήτησης για το αν η βία έχει ή όχι θέση όταν προετοιμάζεις αλλαγές και ανατροπές.
Να απελευθερωθούμε από τα πυρηνικά όπλα
Ο Tony Robinson συντόνισε το τελευταίο πάνελ. Ο συμπαραγωγός του ντοκιμαντέρ “The beginning of the end of nuclear weapons” καλωσόρισε τους δύο καλεσμένους του.
Ο Anthony Donovan, είναι σκηνοθέτης του ντοκιμαντέρ Good Thinking (those who 
tried to halt nuclear weapons). Μας είπε: “Το κίνημα Occupy the Wall street” με ενέπνευσε και έξαψα να βρω τις πολιτικές που έχουν οι τράπεζες στις ΗΠΑ και ειδικά στη Νέα Υόρκη. Έτσι κατάφερα να βρω μερικές, λίγες τράπεζες, που έχουν συγκεκριμένες πολιτικές αποκλεισμού επενδύσεων που αφορούν εταιρίες που επιδιορθώνουν ή κατασκευάζουν πυρηνικά όπλα. Αντίστοιχα έκανα και λίστα με τις τράπεζες που υποστηρίζουν τέτοιες επενδύσεις. Ήταν πολύ εύκολο μετά να πάρουμε την πρωτοβουλία και να ζητήσουμε από τους καταναλωτές να μην υποστηρίζουν τις τράπεζες που επενδύουν στα πυρηνικά όπλα.
Ο Jan Weinberg, είναι ακτιβιστής, δημιουργός του Show up! America. Η δράση της κίνησης που έχει δημιουργήσει για τη διαφθορά και την καταγγελία των παντουφλάζ, η καταδίκη της ανήθικης κερδοσκοπίας, τα λόμπι και η δουλειά τους με τους πολιτικούς και η ανηθικότητα των συστημικών
ΜΜΕ που παρόλο που δίνεις πληροφορίες δεν μπορούν να ανταποκριθούν γιατί είναι μέρος της ίδιας αλυσίδας, ήταν μερικά από τα ζητήματα που εξήγησε ζητώντας την προσοχή του κοινού. Στην ερώτηση του τι πρέπει να κάνουμε ως ανεξάρτητο ΜΜΕ, μας είπε: “Ξεσκεπάστε κάθε πολιτικό, ανεξάρτητα από το πού ανήκει, αν δεν μιλάει για αποστρατιωτικοποίηση και δεν βάζει στο δημόσιο διάλογο ζητήματα ειρήνης και παύσης της ξέφρενης κούρσας των πυρηνικών. Ο Σάντερς για παράδειγμα δεν μίλησε δυστυχώς για αυτά τα ζητήματα το 2016 και τώρα έχει κάπως αρχίσει ακριβώς γιατί τον πιέζουμε να το κάνει. Πιέστε και ξεσκεπάστε τα ζητήματα στρατιωτικοποίησης.”
Στην τελευταία ερώτηση του Tony Robinson “τι χρειάζεται η αμερικανική κοινωνία για να αντιδρά και να μετατρέψει την κατάσταση στο θέμα των πυρηνικών;” προτάθηκε να βρούμε το θάρρος να καλλιεργήσουμε την ενσυναίσθηση και να μην συνεισφέρουμε στην προσπάθεια του συστήματος να διευρύνει την κοινωνική πόλωση.
Η ημερίδα συνεχίστηκε με το “παιχνίδι” που κάνει στα παιδιά στα σχολεία η Kathleen Sullivan μέλος της ICAN, βοηθώντας να καταλάβουν, μέσω του ήχου, τα συγκριτικά μεγέθη που έχουμε σήμερα σε πυρηνικά και χημικά στον πλανήτη σε σχέση με τον β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Συνεχίστηκε με τη ζωντανή περφόρμανς του Mark Lesseraux, που περίπου 9 χρόνια πριν συνέθεσε ένα από τα κεντρικά τραγούδια που συνόδευσαν το σποτ για την προώθηση της 1η Παγκόσμιας Πορείας για την ειρήνη και τη μηβία.
