Νεκρή φύση είναι το παιχνίδι με πρωταγωνιστές έξι κορίτσια και έξι αγόρια του δημόσιου σχολείου Futaba Futura της Φουκουσίμα. Είναι δεκαπέντε, δεκαέξι και δεκαεπτά χρονών και αντιπροσωπεύουν ρόλους που θα μπορούσαν να είναι δικοί τους. Δρουν και διηγούνται πώς τα παιδιά ζούσαν την 11η Μαρτίου, ημέρα του δυστυχήματος, ξετυλίγοντας το κουβάρι των συναισθημάτων μέχρι το τέλος της εφηβείας τους. Ο έρωτας, η εφηβεία και η αυτοκτονία συναντιώνται με το καθαρό βλέμμα των νέων, που τότε ήταν παιδιά και επλήγησαν από την τριπλή καταστροφή. Είναι η νεότερη γενιά και η τελευταία, επομένως, που θα κρατήσει τη μνήμη. Η αναφορά είναι σημαντική για αυτά.
Το καφέ χρώμα της θάλασσας. Μια ποδιά εγκαταλειμμένη από τη βιασύνη σε ένα σχολείο που σφραγίστηκε λόγω ακτινοβολίας. Ένα αρκουδάκι με σπασμένη καρδιά και ένα τηλέφωνο που ποτέ δεν σταματά να κουδουνίζει αναζητώντας τους παππούδες και τις γιαγιάδες που ζουν μόνοι και μόνες. Πυλώνες με φώτα που ταλαντεύονται σε μια πλαγιά, ενώ τα παιδιά διπλωμένα μεταξύ τους, λένε και ξαναλένε τις κατευθυντήριες γραμμές της μεγαλύτερης “δεν πρέπει να μείνω μόνη μου”. Ύπνος για πολλά βράδια στο αυτοκίνητο. Αναμνήσεις από σεισμό, τσουνάμι, ακτινοβολία και φόβο απολύμανσης.
Η Ota Ayumi έζησε μέχρι τα οχτώ της στην Tomioka, μια πόλη που εκκενώθηκε μετά την καταστροφή. Η 16χρονη ηθοποιός προσχώρησε στη λέσχη θεάτρου του ινστιτούτου με τον μεγαλύτερο αδελφό της. Και οι δύο είναι μέρος του cast. Περίεργη στην όψη και με ματιά συναγερμού, η Ayumi λάμπει στο ρόλο της που αναλαμβάνει να ενθαρρύνει τα υπόλοιπα παιδιά να συνεχίσουν αν και λαχταρά για ένα μέρος όπου δεν μπορεί πλέον να επιστρέψει. Της άρεσε τόσο πολύ αυτή η θεατρική εμπειρία όπως προέκυψε από τη ζύμωση της θεατρικής ομάδας: «Όταν άφησα να ενεργήσουν όλα όσα θυμάμαι, δεν ήταν δύσκολο να τα ερμηνεύσω. Σε αυτό το θεατρικό σανίδι εκφράζω τον εαυτό μου. Είμαστε όλοι συνδεδεμένοι, ηθοποιοί από Φουκουσίμα ή Τόκιο, δεν είμαστε καθόλου διαφορετικοί.”
Ο Minoru Tomonaga είναι 17 ετών και προέρχεται από την πόλη Iwaki. Του αρέσει να τραγουδά και θέλει να σπουδάσει σε μια επαγγελματική σχολή. Ο ίδιος ομολογεί ότι ο κύριος λόγος για να γίνει μέρος του έργου είναι η κοπέλα που του αρέσει. Ο Minoru βρήκε πιο δύσκολο να ξεκινήσει την ερμηνεία: «Σκέφτηκα πολύ, ήταν σαν χτύπημα σε έναν τοίχο, γιατί ο καθένας έχει μια εμπειρία και ήταν δύσκολο να αισθανθεί ξανά όλα αυτά τα συναισθήματα. Αλλά θέλω να μας ακούσουν σε αυτές τις εποχές ψεύτικων ειδήσεων.”
Το έργο παρουσιάστηκε στη Φουκουσίμα το Σεπτέμβριο του 2018 και οι νέοι ηθοποιοί ήθελαν να το φέρουν στο Τόκιο. Η συγγραφέας Yu Miri, η ψυχή αυτού του έργου, είπε πως όταν τελείωσε η παράσταση που έδωσαν στο Τόκιο και έπεσε η αυλαία, οι μαθητές δεν θα μπορούσαν να κουνηθούν προς τα καμαρίνια: «Επιμείναμε στις ερμηνείες τους, έτσι έπρεπε να γίνει. Το κοινό του Τόκιο δεν γνωρίζει άμεσα την εμπειρία του σεισμού, του τσουνάμι και του πυρηνικού ατυχήματος. Έπρεπε να είναι άρτιο θεατρικά και να μην μείνουμε μόνο στο συναίσθημα, τελικά όμως υπήρξε κάτι που μεταδόθηκε.”
Η Kanako Saito είναι καθηγήτρια αγγλικών στο σχολείο και υπεύθυνη της ομάδας θεάτρου: “Οχτώ χρόνια πριν, και για μεγάλο διάστημα δεν ήταν εύκολες οι συζητήσεις για τα όσα είχαν συμβεί. Οι γονείς είχαν ως βασικό στόχο να προστατεύσουν και όχι να ακούσουν τα παιδιά τους. Σήμερα, ως θεατές, έρχονται πρώτη φορά αντιμέτωποι με αυτά που τα παιδιά τους ένιωσαν.”
————————
Μερική απόδοση από τα ισπανικά στα ελληνικά: ελληνικό γραφείο της Pressenza.
