Γράφει ο Λεωνίδας Βατικιώτης.
Πιο απερίφραστα δεν μπορούσε να περιγραφεί το οικονομικό έγκλημα που διαπράχθηκε στην Ελλάδα με αφορμή την αναδιάρθρωση του δημόσιου χρέους το 2012, από τον τρόπο που το διατύπωσε το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Η Ελλάδα καταστράφηκε για να σωθεί η ευρωζώνη!
Η νέα μεταμέλεια των οικονομικών δολοφόνων του ΔΝΤ περιλαμβάνεται σε κείμενο πολιτικής που κυκλοφόρησε εντός του Μαΐου του 2019, με θέμα την επισκόπηση των «προγραμμάτων διάσωσης» που εφαρμόστηκαν ανά τον κόσμο και των όρων (αιρεσιμοτήτων) που περιλάμβαναν ως αυστηρή προϋπόθεση για τη χορήγηση των χρηματοδοτήσεων. Η συγκεκριμένη επισκόπηση εκτείνεται από το Σεπτέμβριο του 2011 ως το τέλος το 2017 κι αφορά δεκάδες χώρες του πλανήτη.
Οι διαπιστώσεις ωστόσο που περιλαμβάνει για την Ελλάδα θα έπρεπε να προκαλέσουν πολιτικό σεισμό επειδή από τις πιο επίσημες πηγές γράφεται ότι φώναζε όλος ο κόσμος το 2010, 2011 και 2012: Πώς τα δάνεια του ΔΝΤ δεν έρχονται να σώσουν την Ελλάδα, αλλά τις τράπεζες! Ας δούμε κατά λέξη τι αναφέρει το ΔΝΤ, που κάλλιστα μπορεί να χαρακτηριστεί σαν το «πιστόλι των τραπεζιτών»: «Η απροθυμία αναδιάρθρωσης του χρέους μπορεί να έχει καθοδηγηθεί από ανησυχίες για τις οικονομικές, χρηματοπιστωτικές και πολιτικές επιπτώσεις, όπως και τις συνέπειες διάχυσης στην περιοχή. Αυτό είναι πιο έντονο όταν η οικονομία του χρεώστη συνδέεται στενά με άλλες οικονομίες, όπως στην περίπτωση της Ελλάδας». (παρ. 27, σελ. 29).
Η καθυστερημένη αναδιάρθρωση της Ελλάδας, που επιλέχθηκε με κριτήριο να μην υπάρξουν επιπτώσεις στις τράπεζες της ευρωζώνης συνοδεύτηκε ωστόσο από μεγάλο οικονομικό κόστος. Θαυμάστε πόσες ομολογίες υπάρχουν στην ακόλουθη παράγραφο από την έκθεση του ΔΝΤ, που αναγνωρίζει μεταξύ άλλων ότι δανειοδότησε την Ελλάδα παραβιάζοντας το καταστατικό του: «Εμφανώς, με τη συμφωνία του 2010 το προσωπικό αξιολόγησε πώς το χρέος ήταν βιώσιμο, αλλά όχι με μεγάλη πιθανότητα. Παρόλα αυτά το Ταμείο αποδέχτηκε τη συμφωνία, επειδή το Εκτελεστικό Συμβούλιο τροποποίησε το δεύτερο κριτήριο για να επιτρέψει στο Ταμείο να δανείσει. Η μετάδοση ήταν η μεγαλύτερη ανησυχία για τα μέλη της ευρωζώνης, δεδομένης της τραπεζικής έκθεσης στις χώρες της ευρωζώνης που επλήγησαν από την κρίση και της απουσίας τείχους προστασίας. Η απόφαση να μη γίνει αναδιάρθρωση του χρέους με το ξέσπασμα της κρίσης επέτρεψε να αποπληρωθούν πλήρως τον πρώτο χρόνο εφαρμογής του προγράμματος γύρω στα 40 δισ. ευρώ (20% του ΑΕΠ του 2011). Η αναδιάρθρωση ανακοινώθηκε τον Ιούλιο του 2011, αλλά οι διαπραγματεύσεις σήμαιναν ότι επιπλέον 10 δισ. ευρώ (περίπου 5% ΑΕΠ του 2012) συνέχιζαν να αποπληρώνονται στο ακέραιο μέχρι την ολοκλήρωση της αναδιάρθρωσης του 2012» (παρ. 26, σελ. 28).
Μεθερμηνευόμενα τα παραπάνω σημαίνουν αρχικά ότι η Ελλάδα αφέθηκε να βυθίζεται στην κρίση χρέους επί δύο χρόνια, με αποτέλεσμα προϊόντος του χρόνου κάθε λύση να αποδεικνύεται ατελέσφορη, για να μην πληγούν τα κράτη μέλη της ευρωζώνης και οι ευρωπαϊκές τράπεζες. Επίσης, ότι αυτή η καθυστέρηση μας στοίχισε και 50 δισ. ευρώ! Κι αυτά συνέβησαν εις γνώση των πολιτικών (κυρίως του ΠΑΣΟΚ) που απειλούσαν από τηλεοράσεως κάθε φορά ότι αν δε δεχτούμε τα αντιλαϊκά μέτρα και δεν πάρουμε τη δόση του δανείου θα χρεοκοπήσουμε. Πρόκειται για αλήθειες που αποδεικνύουν πόσο κενά περιεχομένου είναι όσα λέγονται περί ευρωπαϊκής αλληλεγγύης. Αποδεικνύουν επίσης πώς το δημόσιο χρέος χρησιμοποιήθηκε ως μηχανισμός αναδιανομής ακόμη και στο «και πέντε» της κρίσης υπέρ των τραπεζών. Και γι’ αυτό το λόγο ακόμη και τώρα το δημόσιο χρέος δεν πρέπει να πληρωθεί…
