Οι δυο ισπανικές δημοκρατίες του 1873 και του 1931, είχαν ένα ίδιο σύμβολο, μια γυναίκα την Μαριάνα που αποτελούσε σαφή επιρροή της γαλλικής επανάστασης. Η φιγούρα αυτή ένωνε τη σύλληψη της δημοκρατίας και της κοινωνικής δικαιοσύνης, που εκείνη την εποχή τα έβλεπε κανείς ως συνώνυμα και φορούσε στο κεφάλι το φρυγικό σκούφο.
Ισοψηφία της Ada Colau και του Ernest Maragall στην Βαρκελώνη
Παρά το γεγονός ότι δεν είχε καταγραφεί το 100% των ψήφων, η δήμαρχος της Βαρκελώνης ανακοίνωσε τη νίκη του Ernest Maragall με το στενό προβάδισμα των 5.000 ψήφων, με τον οποίο και έδωσε ισχυρή ανταγωνιστική μάχη καθόλη τη διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας. Αλλά η πραγματικότητα είναι ότι η Barcelona en Comú και το ERC ήρθαν ισόπαλοι σε επίπεδο δημάρχων.
Σε πολλές περιπτώσεις αυτό επιλύεται στο δημαρχιακό μέγαρο, μέσω ενός κυβερνητικού συμφώνου, στο οποίο οι δύο πλευρές αναλαμβάνουν καθήκοντα μοιραζόμενοι κατά το ήμισυ την περίοδο διακυβέρνησης.
Η συμφωνία αυτή θα απέδιδε δικαιοσύνη στα όσα αισθάνονται πολλοί κάτοικοι της Βαρκελώνης, περισσότερο από το 50%, οι οποίοι αισθάνθηκαν το δημοκρατικό πνεύμα κατά τη διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας και από τα δύο κόμματα. Για να γινόταν όμως αυτό έπρεπε να έχουν την υποστήριξη του JxCAT, του οποίου ο αντιπρόσωπος Joaquim Forn είναι σήμερα πολιτικός κρατούμενος.
Ήταν μέσα στη δυνατότητα των δήμων του Podemos να χρωματίσουν δημοκρατικά τις κοινότητες στην καταλανική πρωτεύουσα, αφήνοντας έξω τους διεφθαρμένους οπορτουνιστές του άρθρου 155. Αυτή θα ήταν η σωστή κίνηση για να συνάψουν σύμφωνο με την Ισπανική βουλή μεταξύ PSOE και Podemos και, φυσικά, των ανεξάρτητων.
Η Δεξιά των PP, C’s και VOX, μεγάλος υποστηρικτής των αποσχιστικών τάσεων στη χερσόνησο και τις Καναρίους Νήσους, χάρη σε αυτό το διαβρωτικό ύφος, πέτυχε ένα πολωμένο σενάριο. Τώρα, η Ισπανία θα πρέπει να στηριχθεί σε αυτούς που επιθυμούν διάσπαση για να σχηματίσει μια σταθερή πλειοψηφία. Ίσως να ανοίξει το δρόμο προς την Ισπανική Δημοκρατία, αφήνοντας πίσω τα υπολείμματα του καθεστώτος Φράνκο.
Στην Ευρώπη, τα πράγματα δεν φαίνονται καλά για την ισπανική μοναρχία και όλο τον προπαγανδιστικό-κατασταλτικό μηχανισμό της, μετά τον θεαματικό θρίαμβο του Carles Puigdemont και του Oriol Junqueras, που πέτυχαν σπουδαία αποτελέσματα. Συγκεκριμένα ο Carles Puigdemont κέρδισε τις εκλογές του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου στην Καταλονία, ενώ ο συνασπισμός Ahora Repúblicas που ενώνει ERC, EH Bildu και BNG, έχει κερδίσει περισσότερα από 1,2 εκατομμύρια ψήφους (5,62%), πράγμα που σημαίνει συνολικά 3 θέσεις στις Βρυξέλλες.
Παραδείγματα σαν αυτά των δικαιωμάτων που τελικά πρέπει ή δεν πρέπει να ασκούν οι πολιτικοί κρατούμενοι και οι εξόριστοι, θα αποκαλύψουν στην Ευρώπη την καταπίεση και την αυθαιρεσία του Βασιλείου της Ισπανίας και θα φανεί τελικά το κατά πόσο η Ευρώπη μπορεί να ασκήσει επιρροή.
Εν τω μεταξύ, χιλιάδες πρόσφυγες θα συνεχίσουν να πεθαίνουν στη Μεσόγειο. Ας ελπίσουμε ότι οι πολιτικοί, στους αγώνες τους, δεν το ξεχνούν. Η νέα δουλεία δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από το εμπόριο σκλάβων των χειρότερων στιγμών της ιστορίας μας.
«Η Ευρώπη θα χρειαστεί περίπου 7 εκατομμύρια μετανάστες ετησίως μέχρι το 2050 και προτείνει ότι αυτή η μαζική άφιξη μπορεί να το ρυθμίσει σύμφωνα με κριτήρια παραγωγικότητας και μέσα από σύστημα αλληλουχίας, χωρίς την παροχή πολιτικών δικαιωμάτων στους μετανάστες» δήλωσε ενδεικτικά ο Lant Pritchett, πρώην οικονομολόγος στην Τράπεζα Mundia.
Το Podemos παραμένει ισχυρό εντός του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου σε μια κρίσιμη στιγμή. Ένα νέο πολιτικό σενάριο εγκαινιάζεται, το οποίο έχει πολλαπλές αναγνώσεις ανάλογα με τον παρατηρητή. Το Podemos, πρέπει να ξεπεράσει τις δυσκολίες αντί να λυπάται ή να περιμένει εκ των προτέρων μια αναμενόμενη ήττα, κι αυτό θα μπορούσε να το κάνει γιατί έχει έναν μεγάλο ηγέτη, τον Pablo Iglesias. Το PSOE ήταν και είναι ένα κόμμα σε παρακμή, του οποίου οι σημερινές αυταπάτες μπορούν να το καθηλώσουν, εμποδίζοντάς το να αναγεννηθεί.
