Χτες, το Κίτο ξύπνησε με κρύο όπως συνήθως, αλλά αυτό δεν ήταν το πρώτο πράγμα που οι κάτοικοι παρατήρησαν όταν σταμάτησαν τα ξυπνητήρια τους. Στις 5 π.μ., ώρα Εκουαδόρ, ο Πρόεδρος Λενίν Μορένο ανακοίνωσε σε όλους ότι η χώρα σταματάει να παρέχει άσυλο στον Τζούλιαν Ασάνζ, βεβαίως, υποστηρίζοντας το κυριαρχικό δικαίωμα του Εκουαδόρ. Η απόφαση αυτή επιβεβαιώθηκε αργότερα από τον υπουργό Εξωτερικών Χοσέ Βαλένσια, ο οποίος αποκάλυψε επίσης 9 λόγους για την άρση του διπλωματικού ασύλου του Ασάνζ. Μεταξύ των εννέα λόγων, ξεχωρίζουν οι εξής: η παρέμβαση του Ασάνζ στις εξωτερικές υποθέσεις άλλων κρατών, η κακή συμπεριφορά του, η ανησυχία της κυβέρνησης του Εκουαδόρ για την υγεία του Ασάνζ ακόμη και ασυνέπειες στην πολιτογράφησή του.

Οι αντιδράσεις σε αυτές τις πρώτες ειδήσεις δεν άργησαν να έρθουν και, φυσικά, ηχούσαν στο ρυθμό των μέσων μαζικής ενημέρωσης, τα οποία επεσήμαναν ότι αυτές οι κινητοποιήσεις οργανώθηκαν από υποστηρικτές του πρώην προέδρου Ραφαέλ Κορέα, μια ταμπέλα που υποσυνείδητα δίνει αφορμή να θολωθεί ο λόγος με σκέψεις ρεβανσισμού κατά την άποψη της κοινωνίας του Εκουαδόρ. Δεν μιλούσαμε πλέον για κάποιον που του είχαν αφαιρεθεί τα δικαιώματά του. Τώρα, επρόκειτο για «αυτό» το λάθος του Κορέα, της λεγόμενης «χαμένης δεκαετίας» που ο σημερινός πρόεδρος προσπαθεί τόσο σκληρά να αποδείξει.

Αλλά η μνήμη είναι εύθραυστη και ο Τζούλιαν δεν αποτελεί εξαίρεση σε αυτή την αρχή. Το 2010 ήταν σχεδόν ένα αστέρι, ο άνθρωπος της στιγμής, ο ακτιβιστής της στιγμής, ένας παγκόσμιος ήρωας, το πρόσωπο της εξέγερσης και ένας αντιιμπεριαλιστής. Όλα αυτά εξαιτίας της αναταραχής που προκάλεσαν τα WikiLeaks, που δημοσίευσαν ειδήσεις που δεν έπρεπε να γνωρίζει το ευρύ κοινό, όπως η επίθεση στη Βαγδάτη που ενορχηστρώθηκε από την κυβέρνηση των ΗΠΑ. Ο Τζούλιαν Ασάνζ είναι και ήταν το πιο ορατό πρόσωπο του ιστότοπου και για το λόγο αυτό ο μεγάλος μηχανισμός μπήκε σε δράση. Μήνες μετά τις διαρροές του, κατηγορήθηκε ότι βίασε δύο γυναίκες και η σύλληψή του ζητήθηκε από τη Σουηδία. Ο χρόνος πέρασε και ζήτησε άσυλο στην πρεσβεία του Εκουαδόρ στο Λονδίνο, το οποίο του χορηγήθηκε αμέσως. Αργότερα, ο Τζούλιαν Ασάνζ πολιτογραφήθηκε και ως Εκουαδοριανός. Αλλά εκείνες οι μέρες έχουν περάσει κατά πολύ.

Ως απάντηση, πραγματοποιήθηκε διαμαρτυρία μπροστά από το Υπουργείο Εξωτερικών του Εκουαδόρ που βρίσκεται στο κέντρο της πρωτεύουσας. Αργά το απόγευμα οι άνθρωποι άρχισαν να φτάνουν σιγά-σιγά, σε κάποια στιγμή υπήρχαν περισσότεροι δημοσιογράφοι απ’ ότι διαδηλωτές, όλοι θέλοντας να δείξουν τη δυσαρέσκεια του λαού λόγω αυτής της απόφασης σχετικά με το διπλωματικό άσυλο. Το TeleSur ήταν έτοιμο, καθώς και το HispanTV , αρκετοί δημοσιογράφοι και φωτογράφοι. Αλλά υπήρχε και κάποιος άλλος που ετοιμαζόταν από λεπτό σε λεπτό, η αστυνομία. Δεν βλέπεις τόση αστυνομία εκτός αν ο πρόεδρος είναι παρών. Οι φωνές άρχισαν, καταγγέλλοντας τον Λενίν ως προδότη και τον Βαλένσια ως δολοφόνο, αλλά αφότου έπιασε βροχή μισή ώρα αργότερα δεν ακουγόταν ούτε μια φωνή μπροστά από το υπουργείο Εξωτερικών.

 

 

Ποδηλάτες, πράσινα μαντήλια, ξένοι, μητέρες, πατέρες, ακαδημαϊκοί, μαθητές, ήταν στην διαδήλωση αλλά δυστυχώς λίγοι. Δεν έφτασαν τους 50 διαδηλωτές, γεγονός που καθιστά ευκολότερη την κατανόηση της πραγματικής κατάστασης της κοινωνικής συνείδησης. Αν το 2010 ήταν ήρωας, σήμερα φαίνεται ότι οι άνθρωποι τον βλέπουν ως ένα ξεχασμένο λάθος. Αγνοώντας το γεγονός ότι το έργο του Ασάνζ με τα WikiLeaks έχει μεγάλη ιστορική, κοινωνική, πολιτική και τεχνολογική σημασία, είναι ένας άνθρωπος και μόλις τον έστειλαν στο σφαγείο. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο 50 άνθρωποι δεν θα είναι ποτέ αρκετοί για τέτοια θέματα όπου διακυβεύεται μια ζωή. Όπως γύρναγα την πορεία και με την αστυνομία να εξακολουθεί να είναι νευρική, άκουσα σχόλια από τους διαδηλωτές, όπως: «η αστυνομία νομίζει ότι είμαστε ηλίθιοι», «έρχονται να μας χτυπήσουν και νομίζουν ότι δεν το ξέρουμε». Αλλά σε κάποια στιγμή όλοι άρχισαν να τραβούν φωτογραφίες, βίντεο ή ήθελαν να βγάλουν μία σέλφι. Φαίνεται ότι μόνο η «παλιά φρουρά» κατανοεί τη σημασία της πορείας και την καταγγελία μιας αδικίας που έχει συμβεί. Και σαν να ακούμε τον παλμό της κοινωνίας, κάθε φωνή ξεκινούσε και σταμάταγε με μια όλο και μεγαλύτερη παύση, κατά την οποία η σιωπή έγινε πιο αιώνια. Έχουμε χάσει τη συνείδηση ​​και τη μνήμη μας;

Και μια τελευταία λεπτομέρεια, μετά την άρση του διπλωματικού ασύλου, ο υπουργός Εξωτερικών ενημέρωσε τις αρχές του Λονδίνου ώστε να μπούνε και να πιάσουν τον Τζούλιαν. Και σχεδόν σαν ένα ελβετικό ρολόι, οι Ηνωμένες Πολιτείες ζήτησαν από το Ηνωμένο Βασίλειο να εκδώσει τον Τζούλιαν Ασάνζ, κατηγορώντας τον για χάκινγκ. Μια σχεδόν προφητική σύμπτωση χωρίς καμία έκπληξη.

 

Μετάφραση: Pressenza Athens