Ο αρμόδιος για τις διεθνείς θέσεις του κινήματος των Podemos, Pablo Bustinduy, έκλεισε την ομιλία του ενώπιον του Συμβουλίου των Αντιπροσώπων, ασκώντας κριτική στη θέση της ισπανικής κυβέρνησης, αλλά και της δεξιάς εν γένει, απέναντι στην κρίση της Βενεζουέλας. Έκανε λόγο επίσης για την ανάγκη του σεβασμού των διεθνών σχέσεων, απορρίπτοντας ταυτόχρονα τον πόλεμο ως μορφή επίλυσης συγκρούσεων.

Σε αυτή του την παρέμβαση, διάρκειας 20 λεπτών, πραγματοποίησε μία αναδρομή στην ιστορία, σκιαγραφώντας τις πραγματικές αιτίες της κατάρρευσης της Ευρώπης και τους λόγους που οδήγησαν στο να απωλέσει την ουσία της, επιτρέποντας έτσι την κατάρρευση των κοινωνικών δικαιωμάτων, του κράτους πρόνοιας και από την άλλη, αποτέλεσαν τη βάση της προώθησης της άκρας δεξιάς σε ολόκληρη την ήπειρο.

Απευθύνθηκε στην κυβέρνηση, μιλώντας για τις παραβιάσεις και τις προδοσίες από την πλευρά της. Μιας δεξιάς που κολυμπά μέσα σε δικαστικές υποθέσεις διαφθοράς, για τις οποίες πρότεινε να ζητήσει συγγνώμη από το λαό, μιας δεξιάς που συμμαχεί με τα επικίνδυνα στοιχεία της ακροδεξιάς, όπου περισσεύουν όσοι σκέφτονται διαφορετικά, εκατομμύρια γυναίκες και άντρες που σύμφωνα με τα λόγια του Bustinduy, «πρόκειται να κλείσουν το δρόμο στο μίσος και τη βία».

Έπειτα απευθύνθηκε στους καταλανούς, για να καταλήξει υπερασπιζόμενος το έργο των Unidos Podemos στο Κοινοβούλιο: «Να μην κάνουμε ποτέ πολιτική ενάντια στο λαό αυτής της χώρας, ποτέ ξανά!»

Παρακάτω παραθέτουμε σημαντικά σημεία της ομιλίας ενός «κρατικού υπαλλήλου» με σαφές ανθρωπιστικό προφίλ. Επιπλέον μπορείτε να δείτε και να ακούσετε ολόκληρη την παρέμβαση του στο βίντεο που βρίσκεται στο τέλος του άρθρου στα ισπνι.

Πρόκειται για μία καταληκτική ομιλία, που σηματοδοτεί όμως όπως καταλαβαίνουμε την έναρξη της προεκλογικής του καμπάνιας για τις Ευρωεκλογές, ως επικεφαλής της λίστας υποψηφίων των Unidos Podemos.

Τα τύμπανα του πολέμου ηχούν στην Καραϊβική. «Θέλουν να μας πείσουν ότι η νομιμότητα ορισμένων, μπορεί να αντικατασταθεί από την παράνομη συμπεριφορά των άλλων», η φράση αυτή ανήκει στον Pepe Mujica, πρώην πρόεδρο της Ουρουγουάης. Είναι μία πετυχημένη σύνοψη της κατάστασης που βιώνουμε, μία επιχείρηση σχεδιασμένη από τις ΗΠΑ για να προκαλέσει τη μεταβολή του καθεστώτος στη Βενεζουέλα. Αυτό που είναι ακατανόητο κύριε Sanchez, είναι ότι εμπλέξατε και την κυβέρνηση της Ισπανίας σε αυτή την επιχείρηση. Ίσως να σκεφτήκατε ότι η απόφαση αυτή είναι δημοφιλής και μπορεί να βγάλει κέρδος, ή ότι σας βολεύει για την προεκλογική σας εκστρατεία, αυτό όμως δεν την κάνει λιγότερο ανεύθυνη.

Μπροστά μας είναι τα αποτελέσματα της υπεράσπισης της δημοκρατίας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στο Ιράκ, το Αφγανιστάν, τη Λιβύη, τη Συρία, την Υεμένη με όπλα που πούλησε η χώρα μας για να γίνει σεβαστή η νομική ασφάλεια των συμβάσεων, όπως είπε ο κύριος Rivera. Αναζητήστε κύριε Rivera φωτογραφίες των όσων διαδραματίζονται στην Υεμένη με ισπανικά όπλα και με τη δική σας θετική ψήφο. Θέλετε να υπερασπιστείτε τα ανθρώπινα δικαιώματα με το χέρι ενός ανθρώπου που φυλακίζει πεντάχρονα παιδιά στα σύνορα, που έσπασε μία συνθήκη τεσσάρων δεκαετιών για την ειρήνη στη Μέση Ανατολή και που ξεκινά έναν εμπορικό πόλεμο που έχει στόχο να διαλύσει το ευρωπαϊκό σχέδιο για μία πολυ-πολική τάξη, την οποία υπερασπιζόμαστε στο επίκεντρο της εξωτερικής μας πολιτικής. Αυτή η δεξιά είναι τόσο πατριωτική και με τόσο υψηλές ιδέες, ώστε θεωρεί ότι το μόνο που μπορούμε να επιδιώξουμε είναι να είμαστε ένας μικρός υποτελής των ΗΠΑ. Η Ισπανία χρειάζεται μία αξιοπρεπή εξωτερική πολιτική, ανεξάρτητη και δημοκρατική, βασισμένη στο διεθνές δίκαιο και την υπεράσπιση της ειρήνης. Το άρθρο 6 του Συντάγματος του 1931 αναφέρει ότι: «Η Ισπανία αποκηρύσσει τον πόλεμο ως εργαλείο εθνικής πολιτικής», κάποια μέρα θα ανακτήσουμε αυτή τη συνταγματική δέσμευση. Δεν είναι μόνο ζήτημα αρχής, αυτό που διακυβεύεται κύριε Sanchez είναι ο ρόλος της Ισπανίας στη διεθνή σκηνή και αυτό δεν είναι ένα ζήτημα εικόνας ή προεκλογικής τακτικής, αλλά είναι ένα ζήτημα ενός κράτους που απαιτεί μία άλλη μορφή δέσμευσης και ευθύνης.

Σχετικά με την Ευρώπη
Εξίσου σοβαρό είναι κ. Sanchez ότι ένα μήνα πριν από το Brexit, εκατομμύρια άνθρωποι ακόμη δε γνωρίζουν τί πρόκειται να συμβεί στη ζωή τους, λαμβάνοντας ασαφείς υποσχέσεις από τους δημόσιους φορείς. Όπως το βασιλικό διάταγμα της κυβέρνησης, για παράδειγμα, για το οποίο δε γνωρίζαμε τίποτα μέχρι σήμερα. Μια υπόσχεση όμως δεν είναι το ίδιο με μία εγγύηση, ιδίως όταν μιλάμε για θεμελιώδη δικαιώματα. Ωστόσο γνωρίζετε καλά ότι το Brexit δεν είναι το πρόβλημα της Ευρώπης. Πρόκειται για το σύμπτωμα μίας βαθύτερης κρίσης, με αποτέλεσμα να διακυβεύονται αξίες, αρχές και δικαιώματα που πιστεύαμε ότι κανείς δε θα τολμούσε να θέσει ξανά υπό αμφισβήτηση. Η Ευρώπη σήμερα πορεύεται ανάμεσα σε δύο αβύσσους: από τη μία, ένα αποτυχημένο οικονομικό σύστημα που δεν έχει κανένα ορίζοντα να προτείνει στους πολίτες και από την άλλη, μία ρατσιστική ακροδεξιά που κέρδισε το βρετανικό δημοψήφισμα, που κυβερνά στην Πολωνία, της Ουγγαρία, την Ιταλία και σε ολόκληρη την ήπειρο. Και στην Ισπανία επίσης θέλει να παρουσιαστεί ως εναλλακτική, όμως όλα αυτά δε συμβαίνουν επειδή όντως είναι.

Πριν από δέκα χρόνια το χρηματοπιστωτικό σύστημα κατέρρευσε, ένας μηχανισμός που λειτουργούσε δημιουργώντας κερδοσκοπικές φούσκες για να απορροφήσει πόρους από την οικονομία και να τη μετατρέψει σε ιδιωτικό κέρδος. Μέσα σε λίγους μήνες εξατμίστηκαν 34 δισεκατομμύρια δολάρια, το 40% του παγκόσμιου πλούτου. Μπροστά στο μέγεθος της καταστροφής, ο Σαρκοζί δήλωσε ότι πρέπει να επαναπροσδιορίσουμε τον καπιταλισμό, το είπε στο Νταβός, όμως στις Βρυξέλλες αποφάσισαν ότι ήταν προτιμότερο να διασώσουν όσους τον είχαν βυθίσει. Η πολιτική της Τρόικας θα περάσει στην ιστορία ως ένα σκάνδαλο όχι μόνο γιατί διέσωσαν το σύνολο του χρηματοπιστωτικού συστήματος με δημόσιο χρήμα, αλλά και γιατί επέτρεψαν στους ίδιους παράγοντες να συνεχίσουν να επωφελούνται από κερδοσκοπικές επιθέσεις κατά του χρέους προβληματικών χωρών, ενώ όταν τα οφέλη αυτών των επιχειρήσεων βρίσκονταν ξανά σε κίνδυνο, αναλάμβαναν να τις διασώσουν ξανά. Πρόκειται για κάτι τόσο άσεμνο, που εξακολουθεί να είναι δύσκολο να το πιστέψει κανείς.

Στην Ελλάδα, συνέτριψαν μία δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση και έφτασαν να αφήσουν άδεια τα ταμεία επιβάλλοντας το πλάνο λιτότητας που αποφάσισε η Γερμανία. Το σχέδιο αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να μειωθούν 20% οι μισθοί, να μειωθούν 14 φορές οι συντάξεις, πτώση του ΑΕΠ κατά 30% και 8 χρόνια συνεχούς ύφεσης. Τουλάχιστον έφερε κάποιο αποτέλεσμα στη μείωση του χρέους; Το χρέος δε σταμάτησε να αυξάνει, αγγίζοντας σήμερα το 180% του ΑΕΠ και η χώρα είναι δεσμευμένη μέχρι και το 2060. Άραγε τί εξυπηρέτησε όλο αυτό; Το να ανακτήσουν οι γερμανικές τράπεζες τα χρήματα τους και να κερδίσουν επιπλέον τρία δισεκατομμύρια ευρώ από τη διαδικασία. Αν η Ευρωπαϊκή Ένωση διέσωσε κάποιον στην Ελλάδα, αυτός ήταν οι γερμανικές τράπεζες.

Στην Ισπανία μας επέβαλαν βίαιες περικοπές δημοσίων δαπανών, μαζική περικοπή μισθών και συντάξεων, δύο εργασιακές μεταρρυθμίσεις, τη μεγαλύτερη αύξηση έμμεσης φορολόγησης στην Ευρώπη, με αποτέλεσμα το δημόσιο χρέος να ανέλθει από 37 σε 100% μέσα σε λιγότερο από δύο χρόνια. Συνέβη, όπως μας είπαν, λόγω μη βιώσιμων κοινωνικών δαπανών για την υγεία, την εκπαίδευση και τις συντάξεις, ή μήπως είχε να κάνει με τα 60 δις ευρώ που επενδύθηκαν για τη διάσωση του χρηματοπιστωτικού συστήματος; Από τότε το τραπεζικό σύστημα έχει κερδίσει περισσότερα από 100 δισεκατομμύρια όμως δεν επιστρέφει τα χρήματα, καθώς αναθεώρησαν το Σύνταγμα για να εξασφαλίσουν το ρίσκο από τους τόκους του συγκεκριμένου χρέους, το χρέος των τραπεζών που μας κοστίζει 31 δισεκατομμύρια ευρώ το χρόνο, ήτοι 85 εκατομμύρια ευρώ την ημέρα. Αυτός είναι ο ευρωπαϊκός καπιταλισμός: την περίοδο της λιτότητας διασώζουμε αυτούς που βύθισαν το σύστημα, εμείς πληρώνουμε το λογαριασμό και σε αυτούς προσφέρουμε τα οφέλη για να τους καταστήσουμε άθικτους.

Αυτά είναι τα αποτελέσματα στην Ευρώπη σήμερα: Το 1% του πληθυσμού συγκεντρώνει το 32% του πλούτου. Υπάρχουν 468 άτομα με περισσότερα από ένα δις δολάρια, όταν εν τω μεταξύ, 119 εκατομμύρια άνθρωποι, δηλαδή το 24% του πληθυσμού, κινδυνεύουν από τη φτώχεια. Ενώ εδώ αυξάνουν το ΦΠΑ στο 21%, 300 πολυεθνικές εταιρείες κατέβαλαν το 1% των κερδών τους ως φόρο μέσω μυστικών συμφωνιών με το Λουξεμβούργο. Οι Βρυξέλλες αμφισβητούν κάθε ευρώ που προορίζεται για κοινωνικές δαπάνες, όμως δεν αντιδρά καθόλου στο ότι το 15% του ευρωπαϊκού ΑΕΠ κρύβεται σε φορολογικούς παραδείσους. Τα οικονομικά, αγαπητοί συνάδελφοι, έχουν απαγάγει τη δημοκρατία στην Ευρώπη και χρησιμοποιούν τα θεσμικά όργανα που έχουν στην υπηρεσία τους για να κοινωνικοποιήσουν τη ζημία τους και να ιδιωτικοποιήσουν τα κέρδη τους. Αν αυτό σας φαίνεται υπερβολή, εξηγήστε μου τι συνέβη με τις αποφάσεις σχετικά με τις υποθήκες του Ανωτάτου Δικαστηρίου, ή με το άρθρο 135 του Συντάγματος.

Πίσω από το Brexit και πίσω από την ξενοφοβική ακροδεξιά, βρίσκεται η κρίση ενός κοινωνικού μοντέλου που έχει εγκαταλείψει την υπεράσπιση των συνθηκών διαβίωσης στην Ευρώπη και, τι σύμπτωση, οι υποτιθέμενοι πατριώτες δεν αμφισβητούν ποτέ τις οικονομικές δυνάμεις που αδειάζουν τη δημοκρατία.

Για το λόγο αυτό, δεν αφορά κ. Sanchez μόνο να συντρίψουμε την ακροδεξιά, συμπεριλαμβανομένου και του ισπανικού υποκαταστήματος της, αφορά επίσης και στην κατασκευή ενός ορίζοντα σταθερότητας και ασφάλειας που ανταποκρίνεται στις υπαρξιακές προκλήσεις της Ευρώπης. Αυτό είναι το σημαντικό καθήκον.

Κλιματική αλλαγή, εξάλειψη της φτώχειας, ένα νέο μοντέλο για την Ευρώπη
50 βαθμοί στην Αυστραλία και 50 κάτω από το μηδέν την ίδια ημέρα μέσα σε αυτό το μήνα. Σε δέκα χρόνια η κατάσταση αυτή θα έχει γίνει μη αναστρέψιμη, το νερό, ο αέρας, η γεωργία, η επαρχία και οι πόλεις, η ζωή η ίδια διακυβεύεται. Θα πρέπει να μετατρέψουμε τις μεθόδους παραγωγής, κατανάλωσης και κατοίκησης της ηπείρου και πρέπει να το κάνουμε τώρα, γιατί δεν έχουμε άλλο χρόνο, χρειαζόμαστε ένα Πράσινο New Deal, ένα νέο πράσινο κοινωνικό σύμφωνο που θα ορίζει ένα νέο ευρωπαϊκό μοντέλο πρόνοιας για τον 21ο αιώνα, που θα εξαλείφει τη φτώχεια στην ήπειρο, θα εγγυάται τα ελάχιστα εισοδήματα και τις δημόσιες υπηρεσίες για ολόκληρο τον πληθυσμό, θα αξιολογεί όλες τις μορφές αμειβόμενης εργασίας που σήμερα πραγματοποιούν επί της ουσίας οι γυναίκες, θα εγγυάται τις συντάξεις, το ταμείο ανεργίας, την ελεύθερη τριτοβάθμια εκπαίδευση για όλες τις Ευρωπαίες και τους Ευρωπαίους. Με λίγα λόγια, θα προστατεύει και θα προσφέρει ασφάλεια στους λαούς της Ευρώπης.

Αυτό μπορεί να συμβεί μόνο αν αποκτήσουμε ξανά το δημοκρατικό έλεγχο πάνω στην οικονομία και τους πόρους, κάτι που σημαίνει πολύ συγκεκριμένα πράγματα: θα πρέπει να τερματίσουμε την ατιμωρησία των οικονομικών δυνάμεων που πρέπει να πληρώσουν φόρους και να επιστρέψουν τα χρήματα που δανείστηκαν, να αναδιαρθρώσουμε τα μη εξυπηρετούμενα χρέη και να θέσουμε ως απόλυτη προτεραιότητα την κατάργηση των φορολογικών παραδείσων. Μόνο αυτή η Ευρώπη που θα θάψει τη λιτότητα και θα προσφέρει ένα σχέδιο ειρήνης μέσα και έξω από τα σύνορα μας θα μπορέσει να αναστείλει την απειλή του αυταρχικού εθνικισμού και της βίας που μαστίζει όλες τις κρίσιμες στιγμές της ιστορίας.

 

Ισπανική πολιτική: μισθοί, διώξεις, συνθήκη απαγόρευσης των πυρηνικών όπλων, μετανάστες

Το δίλημμα της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας συνοψίζεται ως εξής: αυτή τη στιγμή στην Ευρώπη υπάρχουν μόνο δύο σοσιαλδημοκρατικά κόμματα με ποσοστό άνω του 30%. Στο Ηνωμένο Βασίλειο και στην Πορτογαλία. Αυτοί που διόρθωσαν την πορεία της λιτότητας, επιβίωσαν, ενώ αυτοί που διατηρήθηκαν στο μεγάλο συνασπισμό, φθείρονται από τις πεποιθήσεις και την επιβίωση. Κύριε Ribera, ξέρετε ποιος είναι ο εχθρός της δημιουργίας θέσεων εργασίας στη χώρα; Δεν είναι ο κατώτατος μισθός, είναι τα τρία εκατομμύρια υπερωρίες που δεν πληρώνονται από τους εργοδότες κάθε εβδομάδα, δωρεάν εργασία εκτός ωραρίου, χωρίς αμοιβή. Ξέρετε τι απειλεί την ποιότητα της απασχόλησης; Δεν είναι τα 900 ευρώ, είναι ότι η Ισπανία είναι η χώρα με τις περισσότερες εργασιακές συμβάσεις στην Ευρώπη. Ξέρετε τι απειλεί την αξιοπρέπεια της εργασίας; Το μισθολογικό χάσμα μεταξύ ανδρών και γυναικών, οι απλήρωτες υποτροφίες, οι μισθοί της εξαθλίωσης, η εκμετάλλευση, οι εξακόσιοι πενήντα δύο θάνατοι λόγω εργατικών ατυχημάτων πέρυσι, επτά χιλιάδες πεντακόσιοι σε μία δεκαετία … μία εθνική κατάσταση έκτακτης ανάγκης για την οποία δεν σας ακούω να μιλάτε ποτέ.

[…] Είναι ντροπή για την Ισπανία να παραβιάζονται τα ανθρώπινα δικαιώματα προς όφελος μερικών, ας ελπίσουμε ότι πρόκειται για μεμονωμένες περιπτώσεις. Κάνατε πίσω όταν η τράπεζα πίεσε ώστε να αλλάξει η απόφαση του Ανωτάτου Δικαστηρίου, δεν θελήσατε να προστατεύσετε τις συντάξεις και ιδιωτικοποιήσατε σκανδαλωδώς το σιδηροδρομικό τομέα, χαρίζοντας 53 δις δημοσίων επενδύσεων για να κερδίζουν οι μεγάλες ιδιωτικές εταιρείες. Δεν τολμήσατε να υπογράψετε τη Συνθήκη για την Απαγόρευση των Πυρηνικών Όπλων έπειτα από πιέσεις των ΗΠΑ, όπως και προχωρήσατε στην πώληση όπλων στη Σαουδική Αραβία, ενώ διατηρείτε παροπλισμένη την Open Arms τη στιγμή που πνίγονται άνθρωποι στη Μεσόγειο. Θα μπορούσα να συνεχίσω, όμως το σημαντικό δεν είναι κάθε μία από αυτές τις απογοητεύσεις, είναι η κατεύθυνση, ο πολιτικός ορίζοντας το συνόλου που πρέπει να οδηγηθεί η Ισπανία.

Απευθυνόμενος στη Δεξιά
Τόσοι και τόσοι ισπανοί, για εσάς περισσεύουν από την Ισπανία και είναι αυτοί που ζουν στο εξωτερικό, που έχουν μια διαφορετική σχέση, οι γυναίκες που θέλουν να αποφασίζουν για το σώμα τους, οι φεμινίστριες που δεν θέλουν να τις βιάζουν και να τις σκοτώνουν, οι συλλογικότητες LGBTI, όσοι θέλουν ανεξαρτησία είναι φυσικά εχθροί της Ισπανίας κι ας είναι δύο εκατομμύρια. Τι θα κάνουμε με όλους αυτούς; Να μπουν όλοι στη φυλακή!

Το να διαλύσουμε αυτό το μπλοκ της δεξιάς είναι μία δημοκρατική ανάγκη όμως ο μοναδικός τρόπος για να το επιτύχουμε, είναι να ανοίξουμε ορίζοντα στο μέλλον και την πρόνοια για την Ισπανία, είναι να αντιμετωπίσουμε τις πραγματικές προκλήσεις της χώρας. Έχω επισημάνει προηγουμένως μερικούς τρόπους: την οικολογική δημοκρατία και τη μεγάλη μεταμόρφωση που αυτή συνεπάγεται, διότι αν δεν το κάνουμε δεν θα υπάρχει Ισπανία για να υπερασπιστούμε. Η οικονομική δημοκρατία γιατί σε μία χώρα με 617 χιλιάδες νοικοκυριά χωρίς έσοδα, όπου οι πλούσιοι ζουν μέχρι και 11 χρόνια περισσότερο από τους φτωχούς, η δημοκρατία απειλείται, διότι αυτό που βλέπουμε στη δίκη των ηγετών της ανεξαρτησίας είναι μια μεγάλη αποτυχία της χώρας και η δεξιά που το επικροτεί, δεν έχει διαφορετικό πλάνο για την Ισπανία πέρα από τη βία και τις φυλακίσεις.

Για τους Καταλανούς
Ας ελπίσουμε, και απευθύνομαι στα καταλανικά κόμματα της αίθουσας, στο μέλλον να μη μετανιώσουμε για τις αποφάσεις που έχουμε πάρει. Ένας ορίζοντας κατανόησης και αδελφοσύνης μεταξύ των λαών της Ισπανίας είναι το μοναδικό εφικτό και αποδεκτό για ένα δημοκράτη και δε χτίζεται αύριο, αλλά τώρα.

Για την παρουσία του PP στο Κοινοβούλιο
Τα τελευταία 10 χρόνια, 935 χιλιάδες πολίτες έφυγαν από τη χώρα. Το 2018 είχαμε το μικρότερο αριθμό γεννήσεων από το 1940. Πεντακόσιες γυναίκες δολοφονήθηκαν τα τελευταία οκτώ χρόνια και κάθε πέντε ώρες μία πέφτει θύμα βιασμού. Αυτή δεν είναι η χώρα που θέλουμε. Θέλουμε μία Ισπανία που προστατεύει το λαό της, περήφανη για αυτό που είναι και για τη δυναμική της για το μέλλον. Αυτή η Ισπανία δε χτίζεται με συμβολισμούς και εικόνες, απαιτεί ένα γενναίο πολιτικό σχεδιασμό, με συνάφεια, που να γνωρίζει από ποια πλευρά είναι και ποιον υπερασπίζεται.

Πριν από τρία χρόνια μπήκαμε σε αυτή την αίθουσα λέγοντας ακριβώς αυτό. Με όλα τα σωστά και τα λάθη μας, αλλά και με αυτά που θα μπορούσαμε να έχουμε κάνει καλύτερα, κάθε λεπτό του έργου μας εδώ ήταν αφιερωμένο στην υπεράσπιση των συμφερόντων εκείνων που δεν έχουν τον τηλεφωνικό αριθμό των δικαστών του Ανωτάτου Δικαστηρίου, των τραπεζών ή των μεγάλων κατασκευαστικών εταιρειών, στην υπεράσπιση του σχεδίου για μία χώρα περισσότερο βιώσιμη, δίκαιη, δημοκρατική, που δεν αφήνει κανέναν πίσω. Τότε αποδεχτήκαμε το χρέος μας, λέγοντας ότι δε μπορεί να υπάρξει μία χώρα χωρίς τους ανθρώπους της. Σήμερα διατηρούμε αυτό το χρέος με ακόμη μεγαλύτερη ισχύ. Να μην κάνουμε ποτέ πολιτική ενάντια στο λαό αυτής της χώρας, ποτέ ξανά!

—————–

Μετάφραση από τα ισπανικά για το ελληνικό γραφείο της Pressenza: Θοδωρής Διαμαντόπουλος.