Αυτό είπε μια γυναίκα στην Αθήνα, όταν της δόθηκε βήμα, λίγο πριν ξεκινήσει η πορεία-διαδήλωση-διεκδίκηση-γιορτή με αφορμή τη χτεσινή παγκόσμια ημέρα της γυναίκας. Γυναίκες κάθε ηλικίας περπάτησαν το κέντρο της πρωτεύουσας, συντονίζοντας το βήμα τους με εκατοντάδες πόλεις σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης. Οι γυναίκες ζητάμε μερικά πράγματα αυτονόητα: παραδείγματος χάριν ζητάμε να μην μας σκοτώνουν… Κι όμως, υπάρχουν γυναικοκτονίες στις μέρες μας, ζήσαμε τέτοια περιστατικά μόλις πριν μερικούς μήνες στην Ελλάδα, συμβαίνουν σε διαφορετικά μέρη του κόσμου και δεν είναι ίδιον κάποιου συγκεκριμένου καθεστώτος. Συμβαίνουν στις καπιταλιστικές κοινωνίες και στις κομμουνιστικές κοινωνίες. Είναι σύμπτωμα μιας κοινωνίας που νοσεί βαριά, που βιάζει και βιάζεται, που δεν αφήνει την ανθρώπινη ευαισθησία και την ανθρώπινη σοφία να νικήσει. Τουλάχιστον όχι ακόμα.
Χτες στην κεφαλή της πορείας της Αθήνας, αυτήν του μεσημεριού, οι άνδρες είχαν αρπάξει τα μικρόφωνα. Όταν τους πλησίασα για να τους θυμίσω ότι σήμερα πρέπει να δοθεί χώρος σε γυναίκες, με κοίταξαν σαν από άλλο πλανήτη.. ένας μάλιστα μου είπε με σθένος: “δεν είναι ημέρα της γυναίκας σήμερα, είναι των εργαζομένων γυναικών και ανδρών”. Έμεινα άναυδη. Πριν μερικές μέρες η εταιρία NIKE έβγαλε ένα βίντεο στο οποίο εξυμνεί τη γυναικεία τόλμη και τον πρωταθλητισμό, όλως τυχαίως με γυναίκες διάφορων αθλημάτων, που η ίδια σπονσάρει. Πρόκειται για μια εταιρία με αρνητικό πρωταθλητισμό σε δυσαναλογία μισθών μεταξύ ανδρών και γυναικών παγκοσμίως.
Οι γυναίκες είναι στους δρόμους από τη Βραζιλία μέχρι την Ινδία. Φαίνονται εγκλωβισμένες μεταξύ της δίψας για μέρος από τον πλούτο του καπιταλισμού (όταν διεκδικούν θέσεις στα board των εταιριών), για ίσες ευκαιρίες στην πολιτική ζωή (ώστε να συναγωνίζονται με τους άνδρες εξίσου για το ποιες πολιτικές λιτότητας θα ψηφίσουν και αν παράλληλα θα ψηφίσουν ορισμένα σημαντικά νομοθετήματα κοινωνικού προσανατολισμού) και της ανάγκης τους να εκφραστούν και να νιώσουν οικεία σε φαινομενικά φιλικότερες συλλογικότητες, όπως ας πούμε τα συνδικάτα ή οι οργανώσεις στο χώρο της εργασίας (όπου πρέπει να δώσουν μάχη για να φωνάξουν εκείνες τα συνθήματα στις #8Μ). Οι γυναίκες της εποχής μας έχουν μια κούραση από άκαρπους ή πολλούς αγώνες για ελάχιστα αποτελέσματα. Νοσταλγούν παλαιότερες στιγμές και γυρίζουν ντοκιμαντέρ για να αναζητήσουν το πού βρίσκονται σήμερα οι πρωταγωνίστριες των περασμένων δεκαετιών. Οι γυναίκες της εποχής μας είναι υπερήφανες που είναι λεσβίες, τρανς, κουήρ και βγαίνουν και το λένε. Οι γυναίκες της εποχής μας βρίσκονται σε ένα σταυροδρόμι, όπως όλη η ανθρωπότητα, είμαι όμως σίγουρη ότι θα βρουν το δρόμο.
Θέλω να ευχαριστήσω την Ζωή Μαυρουδή για την υπέροχη επικοινωνία που είχαμε αυτές τις μέρες. Παράλληλα να πω ότι άκουσα και τραγούδησα με όλη μου τη δύναμη στην πορεία το εξής σλόγκαν: “Ακόμα κι αν φοράω τη φούστα μου καπέλο, όταν λέω όχι σημαίνει πως δεν θέλω”.
Το φωτορεπορτάζ που ακολουθεί είναι της Εβίτας Παρασκευοπούλου.
