«Στην ώρα τους! Χωρίς καθυστερήσεις έφθασε στην Αττική το πρώτο δρομολόγιο χελιδονιών από την Αφρική. Καλώς μας ήρθαν! Προτίμησαν, όπως πάντα, τα καλύτερα μέρη για φαγητό μετά από το μακρύ ταξίδι: τους μικρούς υγρότοπους (πρώτες παρατηρήσεις στους υγρότοπους Βραυρώνας, Φάρου Αυλίδας και εκβολής Ασωπού)».
Από την Ελληνική Ορνιθολογική Εταιρεία έφτασε η είδηση, σχεδόν μαζί με τον ερχομό των πρώτων χελιδονιών. Αν και συνήθως περνάει στα ψιλά καθώς χάνεται στον κυκεώνα των γεγονότων για τα τεκταινόμενα κάτω στη γη, θα μπορούσε να είναι η είδηση της ημέρας!
Όπως θα μπορούσαν ειδήσεις της ημέρας να είναι όλες οι προσπάθειες που φτερουγίζουν γύρω μας, οιωνοί κάθε φορά μιας αναγέννησης, μιας νέας ζωής, νέας ματιάς, ότι συμβολίζει ο ερχομός των χελιδονιών που φτάνει σαν προάγγελος κάθε φορά του ανοίγματος. Σμήνη προθέσεων που φουρφουρίζουν τον ερχομό μιας Άνοιξης. Λέξη που ετυμολογείται από το ρήμα ἀνοίγνυμι ή ἀνοίγω.
Όλα ξεκινούν από μια πρόθεση, από ένα πρώτο χελιδόνι. Και είναι και εκείνοι οι στίχοι του Δ.Π. Παπαδίτσα που σηματοδοτούν την πρόθεση ως αυτό το πρώτο χελιδόνι κάθε τέτοια εποχή και στρέφουν το βλέμμα μας στον ουρανό, αναζητώντας το!
“Διότι είσαι το πρώτο εφετινό χελιδόνι που μπήκε απ’ το φεγγίτη έκαμε τρεις γύρους στο ταβάνι και ήσουν κατόπιν όλα μαζί τα χελιδόνια [..]
Kι ανάμεσα στα τελευταία πουλιά
Eίσαι κείνο που γλύτωσε απ’ τα σκάγια [..]
Γιατί είμαι γεμάτος από σένα και μπρος από κάθε τι
από σκέψη από αίσθηση κι από φωνή
Eίναι κάτι δικό σου που σαν αθλητής τερματίζει πρώτο [..].[1] ”
Είναι θέμα πρόθεσης και απόφασης να κάνουμε είδηση της κάθε μέρας τον ερχομό κάθε φορά αυτού του πρώτου χελιδονιού που σηματοδοτεί μια Άνοιξη για τον καθένα/μία και για όλους/ες.
Κάθε τέτοια εποχή όταν βλέπω το πρώτο χελιδόνι φαντάζομαι πως φέρνει μαζί του εκείνο το σχόλιο του Μάνου Χατζιδάκι, σαν τα ταχυδρομικά περιστέρια άλλων εποχών, ελπίζοντας πως φέτος θα υπάρξουν παραλήπτες να το παραδώσει:
“Αλλά κανείς δεν θέλει να πιστέψει, πως βασικό μας αίτημα, υπήρξε πάντα κι είναι ο Ουρανός.
Κι όχι μόνο δικό μας, αλλά κι ολόκληρων λαών.
Πάντα επιμένουν να μας διδάσκουνε, αυτό το κάπως ύποπτο «επιστροφή στη Γη». Μας αποκρύπτουν πως το φυσικό μας είναι να πετάμε. Πως στην τελειωτική μορφή μας θάχουμε φτερά. Γι’ αυτό και ανέκαθεν η νοσταλγία των Ουρανών, στα όνειρα των εφήβων, των εραστών και των παρθένων.
Και θα τελειώσω μ’ ένα θαυμαστό ποίημα του Σαχτούρη, που αποκαλύπτει την μόνη αλήθεια μας, με τρόπο καθοριστικό:
“Ένα τεράστιο καρβέλι, μια πελώρια φρατζόλα ζεστό
ψωμί είχε πέσει στο δρόμο από τον ουρανό
ένα παιδί με πράσινο κοντό βρακάκι και με μαχαίρι
έκοβε και μοίραζε στον κόσμο γύρω
όμως και μια μικρή, ένας μικρός άσπρος άγγελος κι αυτή
μ’ ένα μαχαίρι έκοβε και μοίραζε κομμάτια γνήσιο ο υ ρ α ν ό
κι όλοι τώρα έτρεχαν σ’ αυτή, λίγοι πήγαιναν στο ψωμί,
όλοι τρέχανε στο μικρόν άγγελο που μοίραζε ο υ ρ α ν ό.”
Ας μη το κρύβουμε
Διψάμε για ουρανό!” [2]
—————————–
[1] Στίχοι από το ποίημα Χαμηλοφώνως του Δ.Π.Παπαδίτσα, από την Ποίηση, 1, Στιγμή 1985.
[2] Απόσπασμα από τα Σχόλια του Τρίτου – “Οι πολιτικές παρατάξεις μες στα συμπλέγματα των αστρικών σωμάτων”, Εξάντας, 1980.
