Ήθελαν να προχωρήσουν με τη στρατηγική του faits accomplis στη Βενεζουέλα. Η μετωπική επίθεση στην κυριαρχία και την θεσμικότητα της Βολιβαριανής Δημοκρατίας από τους ριζοσπαστικούς αντιπάλους και την αμερικανική κυβέρνηση – που επίσης καταλαμβάνεται από εξτρεμιστές – σκόνταψε στη σταθερότητα της κυβέρνησης του Nicolás Maduro, την υποστήριξη των εθνικών ενόπλων δυνάμεων της Βολιβίας και τη μαζική κινητοποίηση του λαού Chavista.
Μεγάλη σημασία είχε η ευρεία διεθνής απόρριψη της προφανούς προσπάθειας να πέσει το σύνταγμα. Οι σαφείς θέσεις της Κίνας και της Ρωσίας, καθοριστικές για το γεωπολιτικό, οικονομικό και στρατιωτικό τους βάρος, απευθύνθηκαν προς τις Ηνωμένες Πολιτείες, προειδοποιώντας για τις καταστροφικές συνέπειες της παρέμβασής τους.
Την ίδια στιγμή, ένα ευρύ τόξο λαϊκών οργανώσεων, της εργασίας, ακαδημαϊκό, δημοσιογραφικό και πολιτικό, με γνωστούς ηγέτες και διανοούμενους κατήγγειλε την απόπειρα πραξικοπήματος και κάλεσε τις Ηνωμένες Πολιτείες να εγκαταλείψουν την παρεμβατική πολιτική τους. Πολλές δηλώσεις αμφισβήτησαν την ειλικρίνεια των προθέσεων των ΗΠΑ περί «ανθρωπίνων δικαιωμάτων» ή «δημοκρατίας», θυμίζοντας τη μακρά ιστορία της με ίντριγκες και πολέμους εισβολής, υποκίνησης πραξικοπημάτων και προστασία των δικτατόρων που χαρακτηρίζει την εξωτερική πολιτική τους.
Όπως ήταν αναμενόμενο, αρκετοί δορυφόροι υποκλίθηκαν μπροστά στην διοργάνωση μιας «εξέγερσης» που έμοιαζε στην πτώση του δικτάτορα Perez Jimenez το 1958, αναγνωρίζοντας το δρόμο για την αυτο-ανακήρυξη του Juan Guaidó, αναπληρωτή του Βάργκας και ενεργό μέλος των ακροδεξιών της Λαϊκής Βούλησης.
Στη Λατινική Αμερική, ο πρόεδρος του Μεξικού, Αντρές Μανουέλ Λόπες Ομπραδόρ μαζί με την κυβέρνηση του Ταμπαρέ Βάσκες της Ουρουγουάης, σηματοδότησαν την πορεία της συνοχής, μαζί με τα δεκαπέντε κράτη της Καραϊβικής του CARICOM και των χωρών της ALBA-TCP, ζητώντας σεβασμό της κυριαρχίας και διαχωρίζοντας τη θέση τους από τις δεξιές κυβερνήσεις της Λατινικής Αμερικής, που ήταν έτοιμες να συνταχθούν στο σφύριγμα του πραξικοπήματος των ΗΠΑ.
Συντηρητικές κυβερνήσεις, των οποίων η έλλειψη πραγματικού δημοκρατικού πνεύματος είναι τόσο κοινή όσο οι εξωτερικές τους παραγγελίες. Είναι ακόμα φρέσκια στην καρδιά του λαού της Ονδούρας η μνήμη της νύχτας της 29ης Νοεμβρίου 2017, κατά την οποία μια απότομη μείωση της καταμέτρησης των ψήφων άλλαξε την πορεία της νίκης της μέχρι τότε αντιπολίτευσης του Σαλβαδόρ Νασράλα. Για να μην αναφέρουμε τις πολυάριθμες παρατυπίες που διαπιστώθηκαν από τους παρατηρητές των διεθνών οργανισμών και που σχετίζονταν με την κυβέρνηση πριν και κατά τη διάρκεια της εκλογικής διαδικασίας. Ή η ρητή εντολή του Συντάγματος της Ονδούρας, ότι ένα από τα αμετάβλητα σημεία του Συντάγματος απαγορεύει την προεδρική επανεκλογή (άρθ. 239).
Κυβερνήσεις όπως του Bolsonaro, ήρθαν στην εξουσία με μια πραξικοπηματική πλατφόρμα κοινοβουλευτικών μέσων κατά της Ντίλμα Ρούσεφ (2016), την επακόλουθη φυλάκιση χωρίς αποδεικτικά στοιχεία και εκλογική διαγραφή του εξαιρετικά δημοφιλούς πρώην προέδρου Λούλα ντα Σίλβα και μια δηλητηριώδη εκστρατεία μίσους, που χρηματοδοτούνται παράνομα μέσω δικτύων ψηφιακών μηνυμάτων.
Κυβερνήσεις όπως αυτή του Vizcarra, ο οποίος μετά τη θητεία του ως πρεσβευτής στον Καναδά πήρε στο όνομά του τη διπλή ιδιότητα ως αντιπρόεδρος για να αναλάβει στη συνέχεια την προεδρία του Περού, μετά τη σκανδαλώδη τοποθέτηση του νεοφιλελεύθερoυ τραπεζίτη Kuczynski στη μακρά σειρά των πρώην προέδρων. Σκάνδαλο που αποκάλυψε το δίκτυο δωροδοκιάς στα υψηλότερα κλιμάκια της δικαστικής εξουσίας και εξαιτίας αυτού έχει τεθεί υπό κράτηση ως πολιτική διάδοχος και η κόρη του δικτάτορα Fujimori ενώ η κατάσταση συνεχίζει, κάτω από έντονη λαϊκή πίεση, με σκοπό την δημοσιοποίηση της εγγενούς θεσμική διαφθορά στην εν λόγω χώρα. Μια χώρα που δύσκολα μπορεί να θεωρηθεί παράδειγμα για τις δημοκρατικές της πρακτικές.
Κυβερνήσεις, όπως αυτή του επιχειρηματία Mauricio Macri, που έχει πλουτίσει από συμβάσεις παραχώρησης δημοσίων έργων, διώχθηκε για λαθρεμπόριο εξαρτημάτων αυτοκινήτων, αν και τελικά αθωώθηκε στην αμφιλεγόμενη διασπασμένη απόφαση του Ανωτάτου Δικαστηρίου και εν τέλει χρέωσε με ένα εκατομμύριο δολάρια το Δημόσιο. Ο Macri έγινε πρόεδρος χάρη στη μνημειακή απάτη των μέσων ενημέρωσης που τελέστηκε από τα πολυμέσα Clarín καθόλη τη διάρκεια της κυβέρνησης της Cristina Fernández. Πολυμέσα που πέτυχαν το επιχειρηματικό άλμα μετά την ιδιωτικοποίηση της εταιρείας Papel Prensa, του μοναδικού κατασκευαστή χαρτιού εφημερίδων, κατά τη διάρκεια της δικτατορίας του Jorge Rafael Videla. Την ημέρα του στρατιωτικού πραξικοπήματος, στις 24 Μαρτίου 1976, “η μεγάλη εφημερίδα της Αργεντινής” κυκλοφόρησε με τίτλο “Επιστροφή στην ομαλότητα: οι ‘Ενοπλες Δυνάμεις παίρνουν την κυβέρνηση”. Ένα πολυμέσο που λειτουργεί ως επικοινωνιακή θωράκιση της κυβέρνησης Macri κυβέρνηση με αντάλλαγμα τη δυνατότητα να ασκεί το μονοπώλιό της χωρίς κανέναν περιορισμό, με επιπλέον δε τα ζουμερά πακέτα διαφήμισης που εκείνος πληρώνει με αντάλλαγμα μια δημοσιογραφία υπέρ του.
Κυβερνήσεις όπως αυτή της Γουατεμάλα, η οποία μετά από μια μακρά μάχη και πολλαπλές παρεμβολές, εκδίωξε τη Διεθνή Επιτροπή κατά της ατιμωρησίας στην Γουατεμάλα (CICIG), την επιτροπή που πέτυχε, ύστερα από εντολή των Ηνωμένων Εθνών, να εντοπίσει δεκάδες εγκληματικές δομές. Ο Iván Velázquez, έγραψε σε πρόσφατο άρθρο του σε εφημερίδα ότι στη Γουατεμάλα «υπάρχει ρωγμή στο κράτος δικαίου». Και εδώ, η λαϊκή κραυγή απαιτεί σοβαρές αλλαγές εν όψει της χρόνιας απονομιμοποίησης των δημόσιων δυνάμεων, που γίνεται μέσα από τις παρεμβάσεις της οικονομικής ολιγαρχίας, τον πραγματικό κυβερνήτη της χώρας.
Κυβερνήσεις όπως η Κολομβία, όπου σκοτώνονται κάθε μέρα ηγέτες, άντρες και γυναίκες, των αγροτών, όπου η πολιτική των φόνων είναι και πάλι υπεύθυνη για την εξόντωση των δημοκρατικών θεσμών, και βρίσκονται να κυβερνούν συντηρητικές δυνάμεις με τους γαιοκτήμονες και συμπυκνωμένες οικονομικές ομάδες και όπου τα θεμελειώδη ανθρώπινα δικαιώματα δεν είναι παρά ένας τρόπος του λέγειν.
Με αυτού του είδους τις κυβερνήσεις, έχει συνταχθεί αυτές τις ώρες με τελεσίγραφα το κουαρτέτο των πρώην αποικιακών δυνάμεων της Ισπανίας, της Γαλλίας, της Γερμανίας και του Ηνωμένου Βασιλείου, προτρέποντας την κυβέρνηση της Βενεζουέλας να διενεργήσει εκλογές μέσα στις επόμενες οκτώ ημέρες. Η ισπανική δυναστική μοναρχία της οποίας ο βασιλιάς Χουάν Κάρλος προσπάθησε να φιμώσει τον Τσάβες σε μια Λατινοαμερικανική Συύνοδο Κορυφής, επιστρέφει στους παλαιούς τρόπους της με απαιτήσεις μέσω του σημερινού Ισπανού Προέδρου της κυβέρνησης. Ακολουθεί ο Γάλλος Macron με ένα κίτρινο γιλέκο δεμένο στο λαιμό του, η συντηρητική Βρετανή Πρωθυπουργός και η Χριστιανοδημοκρατική Γερμανική κυβέρνηση. Και οι 4 τους είναι πάντα πρόθυμοι να συνεργαστούν για τα δικαιώματα στον κόσμο, πολύ δε περισσότερο, αν για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων αυτών επιχειρή στρατιωτικά το ΝΑΤΟ. Η Ευρώπη, που κοινωνικά ασφυκτιά από τη δύναμη των τραπεζών, με μια ένωση σε κίνδυνο αποσύνθεσης, που διέπεται όλο και περισσότερο από φασίστες χωρίς στολές, δεσμεύεται στην απειλή, αντί να συνεργαστεί μέσω του διαλόγου για τη διατήρηση της ειρήνης.
Αυτή η ιστορία μπορεί να είναι επώδυνη. Το σίγουρο είναι ότι δεν θα παραμείνουν τα πράγματα αδρανή, για διάφορους λόγους. Πρώτα απ ‘όλα, λόγω της παραπληροφόρησης του ολιγοπωλιακού μιντιακού καρτέλ, που διαμαρτύρεται για την εκλεγμένη κυβέρνηση στη Βενεζουέλα και παρουσιάζει τους αντιφρονούντες ως ιππότες, υπερασπιστές της δημοκρατίας. Η καταμέτρηση είναι επίσης χρήσιμη για να κατανοήσουμε πώς η εικόνα ενός «σατανικού καθεστώτος» – που είναι ακόμα αποτελεσματικό προϊόν της προπαγάνδας του Ψυχρού Πολέμου – εξυπηρετεί όλες τις κυβερνήσεις για να κρύψουν τις δικές τους σκοτεινές πλευρές και να αποστρέψουν το βλέμμα από τους ανθρώπους τους. Αλλά υπάρχει και ένας άλλος λόγος που γράφω αυτό το κείμενο.
Μοντέλα και εναλλακτικές λύσεις
Δεν υπάρχει ένα μοναδικό μοντέλο κοινωνικής οργάνωσης ή κυβέρνησης. Πόσο μάλλον “δημοκρατικό”. Οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής προσπάθησαν – με μια εξωφρενική αλαζονεία και προστατευόμενες από τη δύναμή της επικοινωνίας και της προπαγάνδας κατά τον 20ό αιώνα – να κάνουν τους ανθρώπους να πιστεύουν ότι είναι οι ιδιοκτήτες του μόνο πιθανού μοντέλου. Αυτές μαζί με τα στρατιωτικά και πολιτικά προτεκτοράτατά τους είναι που αποφασίζουν τι είναι δημοκρατικό και τι δεν είναι, παρόλο που αυτές οι αποφάσεις συνοδεύονται από καταφανείς αντιφάσεις, για τις οποίες δώσαμε μόνο μερικά παραδείγματα.
Η φιλελεύθερη δημοκρατία που προέκυψε από την αντιμοναρχική δράση της αστικής τάξης στην Ευρώπη, δεν είχε αρχικά προβλέψει ίσα δικαιώματα για όλους και για όλες. Μέσα από τους νόμους και τις πρακτικές της είχαν αποκλειστεί για πολλά χρόνια οι γυναίκες, είχαν υποδουλωθεί και διακρίνονταν οι μαύροι, είχαν συρρικνωθεί οι αυτόχθονοι πληθυσμοί, είχαν καταβυθιστεί οι φτωχοί και καταπιεστεί οι οργανώσεις τους. Η Ευρώπη πλούτισε από αυτή την τεράστια βία, η οποία σήμερα απαιτεί «δημοκρατία και ανθρώπινα δικαιώματα» αντί να ασκεί μια βαθιά και συνεπή διαδικασία ιστορικής αποκατάστασης.
Η πλουτοκρατία – η κυβέρνηση των πλουσίων – επισημοποιήθηκε μέσω εκλογών απογραφής, επαρχιακής φεουδαρχίας, απάτης, εκβιασμού και δίωξης κάθε διαφωνίας. Το ίδιο πνεύμα ενσαρκώθηκε, σε νεοφιλελεύθερη μορφή, στη σημερινή «δημοκρατία», όπου τα χρήματα συνεχίζουν να χωρίζουν το «καλό» από το «κακό» πέρα από τις νομικές διατυπώσεις.
Αυτή η «φυσική κατάσταση» της πολιτικής και της κοινωνίας, στην οποία οι φτωχοί έχουν γεννηθεί για να εξυπηρετήσουν τους εργοδότες τους, αμφισβητήθηκε από επαναστάσεις, κάποιες ένοπλες, άλλες με λαϊκή ψήφο, οι οποίες προσπάθησαν να δείξουν ότι μια άλλη κοινωνική πραγματικότητα είναι δυνατή.
Οι κοινωνικές επαναστάσεις του εικοστού αιώνα και τα αναδυόμενα μοντέλα που πρότειναν, επιδίωξαν να επιβεβαιώσουν την ουσιαστική ισότητα των ευκαιριών των ανθρώπων ως προϋπόθεση της ελευθερίας και, ως εκ τούτου, έπρεπε, πρέπει και θα πρέπει να αντισταθούν στην σκληρότητα των βίαιων συντηρητικών αντιδράσεων. Τα ημιτελή μοντέλα που γεννήθηκαν, τα οποία αναμφισβήτητα υπέστησαν και τις ατέλειες που επέφεραν η μεταφορά περιεχομένων από τα προηγούμενα τοπία, έχουν σαφείς αποκλίσεις από το σκοπό τους.
Η Μπολιβαριανή Επανάσταση υπό την ηγεσία του Ούγκο Τσάβες, όπως ήταν κάποτε η κουβανική επανάσταση, η Λαϊκή Ενότητα στη Χιλή ή Νικαράγουα, αποτελεί ένα ισχυρό παράδειγμα επίδειξης, ένα εναλλακτικό μοντέλο, στο οποίο τα κοινωνικά δικαιώματα, όπως η παιδεία, η υγεία, η εκπαίδευση, η διατροφή ή η στέγαση είναι θεμελιώδεις πυλώνες.
Στο ίδιο αυλάκι, ως απάντηση στην κοινωνική καταστροφή της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, κατά τις τελευταίες δεκαετίες του προηγούμενου αιώνα, προέκυψαν δημοφιλείς κυβερνήσεις όπως του Λούλα, της Κίρσνερ, του Ίβο Μοράλες και του Ραφαέλ Κορέα, για να αναφέρουμε μερικές. Ακόμη και σε χώρες που θεωρούνται φέουδα της δεξιάς, όπως η Ονδούρα, η Γουατεμάλα ή η Παραγουάη, προέκυψαν προοδευτικές εναλλακτικές λύσεις. Η αριστερά και οι προοδευτικές δυνάμεις έδειξαν την ικανότητά τους για κυβερνητική και κοινωνική βελτίωση. Κάθε μία με τη διακριτική της απόχρωση, όλες αυτές οι κυβερνήσεις είχαν κάτι κοινό: προσπάθησαν να είναι αντιπροσωπευτικές των πλειοψηφιών και των επιθυμιών τους. Από εκεί προέρχεται ένα υπόβαθρο νομιμότητας που είναι αδύνατο να επιτευχθεί από τους λιποτάκτες που σήμερα σκίζουν τα ρούχα τους ενάντια στις λαϊκές κυβερνήσεις.
Από τη θέληση της λαϊκής κυριαρχίας και της κοινωνικής δικαιοσύνης προέκυψαν ευκαιρίες για συνεργασία, όπως η ALBA-TCP, η Petrocaribe, η UNASUR, η CELAC και στο πέρασμά τους, πο οδήγησαν σε μεγαλύτερη κοινωνική και πολιτική ανεξαρτησία αρμούς όπως η Mercosur, η CARICOM ή η SICA .
Η κυρίαρχη ένταξη αποτελούσε επομένως ανεπιθύμητο ανταγωνισμό για την πρόθεση της αμερικανικής ηγεμονίας και τις εμπορικές ορέξεις των ευρωπαϊκών εταιρειών. Από τότε λοιπόν παρακολουθούμε την αντίδραση αυτών των δυνάμεων στις νέες ελευθερίες και την αξιοπρέπεια που έχουν επιτύχει οι λαοί με βάση την πραγματική αντιπροσωπευτικότητα των προοδευτικών κυβερνήσεων. Όταν αυτές οι κυβερνήσεις μιλάνε για την «ανάκτηση της δημοκρατίας», εννοούν «την ανάκτηση προνομίων».
Η συντηρητική αντίδραση αποσκοπεί στην εξάλειψη κάθε εναλλακτικού μοντέλου κυβέρνησης ή δημοκρατίας, καθώς αυτά τα εναλλακτικά μοντέλα δείχνουν, με τις αρετές και τα ελαττώματά τους, ότι “ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός”. Η δυνατότητα αυτή, σε συνδυασμό με την ορατή φθορά και την κοινωνική και οικολογική αναποτελεσματικότητα του σημερινού συστήματος, είναι ένα εκρηκτικό μείγμα για την κατεστημένη δύναμη, και θα πρέπει να πνιγεί, με κάθε κόστος.
Αυτό, σε συνδυασμό με την αδηφάγο διάθεση για τους φυσικούς πόρους της χώρας της Καραϊβικής και τον παγκόσμιο γεωπολιτικό ανταγωνισμό με την Κίνα, είναι από τους σημαντικότερους λόγους για το τρέχον πραξικόπημα εναντίον της Βενεζουέλας και της επανάστασής της.
Ειρήνη και κυριαρχία
Ο πρόεδρος του Μεξικού, ο οποίος εξελέγη πρόσφατα με συντριπτική πλειοψηφία, έχει δείξει στην πρώτη διεθνή τοποθέτηση της κυβέρνησής του ότι οι ελπίδες που έχει ξυπνίσει είναι βάσιμες.
«Σύμφωνα με τις συνταγματικές αρχές της μη παρέμβασης, της αυτοδιάθεσης των λαών, της ειρηνικής επίλυσης των διεθνών διαφορών, της νομικής ισότητα των κρατών, του σεβασμού, της προστασίας και της προώθησης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και του αγώνα για την ειρήνη και τη διεθνή ασφάλεια, το Μεξικό δεν θα συμμετάσχει στην αποκήρυξη της κυβέρνησης μιας χώρας με την οποία διατηρεί διπλωματικές σχέσεις», δήλωσε ο υπουργός Εξωτερικών με ανακοίνωσή του.
Στη συνέχεια, η μεξικανική κυβέρνηση, μαζί με την κυβέρνηση της Ουρουγουάης, ζήτησαν μια ειρηνική και δημοκρατική λύση στο περίπλοκο πανόραμα που αντιμετωπίζει η Βενεζουέλα. Για το σκοπό αυτό, πρότειναν «μια νέα διαδικασία χωρίς αποκλεισμούς και αξιόπιστη διαπραγμάτευση με πλήρη σεβασμό του κράτους δικαίου και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων». Και εξέφρασαν την «πλήρη υποστήριξη, τη δέσμευση και την προθυμία να εργαστούν από κοινού για τη σταθερότητα, την ευημερία και την ειρήνη του λαού της Βενεζουέλας».
Θέση που συμπίπτει με την εκτίμηση που κάναμε σε προηγούμενο άρθρο, στο οποίο σχολιάζαμε: “Οι προοδευτικές δυνάμεις γιορτάζουν τη νίκη του Λόπες Ομπραδόρ, διότι συνεπάγεται την αποδυνάμωση μιας από τις κύριες κυβερνήσεις – δορυφόρους του ξένου παρεμβατισμού στη Λατινική Αμερική και την Καραϊβική, που προωθείται κυρίως από τις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής αλλά και από ορισμένες ευρωπαϊκές κυβερνήσεις.
Ιδιαίτερη σημασία θα έχει η υπεράσπιση της ειρήνης στην περιοχή. Η νέα κυβέρνηση στο Μεξικό, σε αντίθεση με τη θέση που έλαβε κατά τη διάρκεια της περιόδου των έξι ετών, θα μπορούσε να γίνει ένα είδος περιφερειακού διαμεσολαβητή, κάτι σαν φράγμα των κυρώσεων του Βορρά, για παράδειγμα προς ττη Βενεζουέλα, την Κούβα και τη Νικαράγουα.”
Σημειώνουμε, στη συνέχεια, ότι “μια τέτοια στάση θα ήταν όχι μόνο σε αλληλεγγύη με τις αδελφές χώρες του Νότου, αλλά και σύμφωνη με τη διπλωματική της παράδοση, από την οποία προέκυψαν συνθήκες ορόσημο, όπως η Συνθήκη του Tlatelolco – που ισχύει μέχρι σήμερα – μέσω της οποίας η Λατινική Αμερική και η Καραϊβική έγινε οι πρώτες ζώνες – ελεύθερες από πυρηνικά στον κόσμο. Από αυτή τη θέση διαλόγου και συμφωνίας προέκυψαν επίσης οι αποτελεσματικές διαμεσολαβήσεις της ομάδας Contadora, όπου το Μεξικό, μαζί με τον Παναμά, την Κολομβία και τη Βενεζουέλα, διαδραμάτισαν κεντρικό ρόλο στην επίτευξη ειρηνευτικών συμφωνιών που έθεσαν τέλος στον πόλεμο στην Κεντρική Αμερική.”
Η Ομάδα Κονταδόρα ήταν η προηγηθείσα της Ομάδας του Ρίο και υπεύθυνη το 2011 για τη δημιουργία της Κοινότητας Κρατών της Λατινικής Αμερικής και της Καραϊβικής (CELAC), ένα περιβάλλον που θα ήταν σήμερα επιθυμητό να μπορέσει να συνοδεύσει τη σύγκλιση της πολιτικής βούλησης στη Βενεζουέλα και να προωθήσει τον πολιτικό διάλογο μεταξύ των εθνών νότια του Rio Grande, χωρίς επεμβάσεις και παρεμβολές.
Η κοινή πρόταση από το Μεξικό και την Ουρουγουάη να δημιουργηθεί μια διεθνή πρωτοβουλία για τον διάλογο μεταξύ των πολιτικών δυνάμεων στη Βενεζουέλα αμέσως υποστηρίχτηκε από τον Πρόεδρο Maduro, ο οποίος είπε ότι ο στόχος αυτής της πρωτοβουλίας θα πρέπει να επιτευχθεί «στο πλαίσιο του Συντάγματός μας, το οποίο εγγυάται τη σταθερότητα και την ειρήνη σε όλες και όλους τους κατοίκους της Βενεζουέλας».
Ωστόσο, ο εκπρόσωπος της αντιπολίτευσης Guaidó απέρριψε αυτή τη δυνατότητα, επισημαίνοντας ότι πρόκειται για “ψευτοδιάλογο”.
Ο γραμματέας του κράτους των ΗΠΑ και πρώην επικεφαλής της CIA, ο Mike Pompeo, που δεν είναι φίλος των λέξεων αλλά έτοιμος για δράση, κάλεσε το Σάββατο το Συμβούλιο Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών να επιχειρήσει μια καταδίκη της κυβέρνησης της Βενεζουέλας και διεθνή αναγνώριση την πολιτική τους μαριονέτας. Η δήλωση ήταν το προοίμιο για σειρά νέων κυρώσεων – συμπεριλαμβανομένων των πολεμικών απειλών – αλλά δεν τα κατάφερε, χάρη στη σοφία των χωρών που βλέπουν την κίνηση ως παραβίαση του διεθνούς δικαίου και παρέμβαση στις εσωτερικές υποθέσεις των άλλων κρατών, πράξεις και δηλώσεις εντελώς αντίθετες με τη Χάρτα και το πνεύμα των Ηνωμένων Εθνών.
Παρόλα αυτά, η κυβέρνηση των ΗΠΑ και οι ευρωπαϊκές χώρες έχουν καταφέρει να δώσουν διεθνή διάσταση σε μια πολιτική σύγκρουση που αφορά μόνο τους κατοίκους της Βενεζουέλας, αλλά που στη συνέχεια με τον τρόπο που το χειρίζονται θέτουν σε κίνδυνο τη χειραφέτηση και την ανεξαρτησία όλων των λαών του κόσμου.
Τίποτα καλό δεν φέρνουν οι πόλεμοι. Δεν είναι ούτε δίκαιοι, ούτε ιεροί, ούτε καλοί. Είναι θανατηφόροι. Δεν φέρνουν ανάπτυξη, δημοκρατία ή ελευθερία, αλλά καταστροφή, πόνο και κυριαρχία.
Τίποτα καλό δεν φέρνουν τα πραξικοπήματα, είναι πάντα σκληρά, ποτέ δεν είναι ήπια. Πολύ χειρότερα, εάν προέρχονται από το χέρι μιας δύναμης σε παρακμή και ενός παρακμιακού συστήματος, στην απεγνωσμένη προσπάθεια τους να αποτρέψουν τους νέους ανέμους του μέλλοντος.
