“Οι μεταναστεύσεις προωθούν την οικονομική ανάπτυξη, την ενεργητικότητα των κοινωνιών και την ανοχή. Προσφέρουν ευκαιρίες σε εκατομμύρια ανθρώπους, που βρίσκονται προς αναζήτηση μιας καλύτερης ζωής και ωφελούν, τόσο τις κοινότητες προέλευσης όσο κι εκείνες του προορισμού.”
António Guterres, Γενικός Γραμματέας του ΟΗΕ.

Κοινωνική δικαιοσύνη, ίσα δικαιώματα και ελεύθερη κυκλοφορία
Η Παγκόσμια Ημέρα των Μεταναστών, σημαδεύτηκε από την κλήση 250 και πλέον συλλογικοτήτων, ενώσεων κι οργανισμων, που συγκεντρώθηκαν και διαδήλωσαν στο σύνολο της γαλλικής επικράτειας για Ελευθερία και Ίσα Δικαιώματα.

Η κατάσταση των εγκλωβισμένων μεταναστών στα σύνορα της Ευρώπης κι εκείνων που συνεχίζουν να πεθαίνουν στη Μεσόγειο, είναι ανυπόφορη. Η κατάσταση των παράτυπων -χωρίς χαρτιά- εργατών είναι αντίστοιχη. Στην αγορά εργασίας ασκούνται πιέσεις καθώς, ορισμένοι εργοδότες ικανοποιούνται βρίσκοντας φθηνά εργατικά χέρια σε ανέχεια, εις βάρος των μισθωτών, τις συνθήκες και τους όρους εργασίας, αναγκάζοντάς τους να δουλεύουν κάτω από ακόμα δυσκολότερες συνθήκες, υπό καθεστώς δουλείας. Είναι η εργοδοσία και οι άδικοι – και γεμάτοι διακρίσεις – νόμοι των κυβερνήσεών μας που δημιουργούν το κοινωνικό ντάμπινγκ. Εφόσον το ντάμπινγκ χαθεί, οι κοινωνικοί μας αγώνες θα είναι δυσκολότεροι.

Η γαλλική κυβέρνηση, με τον τελευταίο νόμο περί “ασύλου και μετανάστευσης”, ενισχύει τα μέτρα καταστολής ενάντια στους παράτυπους εργάτες. Μεγιστοποιεί τους ελέγχους στα σύνορα και κάνει ακόμη δυσκολότερη την πρόσβαση στη προσωρινή διαμονή και το δικαίωμα στην εργασία, υποβαθμίζοντας όλο και πιο βίαια τις μεταναστευτικές ροές, τις συνθήκες ζωής και εργασίας στις χώρες υποδοχής, συντηρώντας τις μαφίες και τα δίκτυα εμπορίας και διακίνησης ανθρώπων.

Ο Μακρόν, σε πλήρη ανισορροπία απ’τη κοινωνική και πολιτική κρίση, προσπαθεί να εξαπατήσει το λαό ξαναμιλώντας για την “ταυτότητα” ή το “μεταναστευτικό ζήτημα”. Όπως συμβαίνει κάθε φορά που μία κυβέρνηση, αρνείται ν’απαντήσει στις κοινωνικές διεκδικήσεις και προσπαθεί να στρέψει αλλού την προσοχή της κοινής γνώμης, μολονότι το ζητούμενο πραγματικά, είναι η κοινωνική δικαιοσύνη.

Είναι η αβεβαιότητα του συνόλου των εργαζομένων, η αμφισβήτηση των κοινωνικών κεκτημένων από τις πολιτικές λιτότητας που διεξάγονται από τους κυβερνώντες μας και μεγενθύνουν τα συναισθήματα της δυστυχίας και της εσωστρέφειας στους λαούς.

Η αντιπαλότητα μεταξύ των μισθωτών, δεν προστατεύει τα δικαιώματά μας. Πρέπει να αγωνιστούμε μαζί, επιμένοντας σε όσα μας ενώνουν και σίγουρα όχι σε όσα μας χωρίζουν. Μπορούμε να παλέψουμε αποτελεσματικά για μια καλύτερη και ισότιμη κοινωνία.

Σημείωση: Αυτό το άρθρο, γράφτηκε βασισμένο στο δελτίο τύπου της γαλλικής Γενικής Συνομοσπονδίας Εργατών (CGT) και των Αλληλέγγυων (Solidaires).

——————–
Μετάφραση από τα γαλλικά για την ελληνική Pressenza: Ανδρέας Παπαγγελόπουλος