Με τον όρο οροασύμβατο ή οροδιαφορετικό αναφερόμαστε στα ζευγάρια που ο ένας από τους δύο είναι θετικός στον HIV. Τα συγκεκριμένα επίθετα τα ακούμε πολύ σπάνια, μια – δυο φορές τον χρόνο και συνήθως την 1η Δεκέμβρη, στην παγκόσμια μέρα για τον HIV. Η Μαρίνα είναι το οροαρνητικό μέλος ενός τέτοιου ζευγαριού και μας μίλησε για την ιστορία τους και όχι μόνο.
Με τον Γιώργο γνωριστήκαμε τυχαία από κοινούς γνωστούς και ερωτευτήκαμε αμέσως και πολύ δυνατά. Όχι, δεν ήξερα εκ των προτέρων ότι είναι οροθετικός όπως δεν το ξέρουν και οι περισσότεροι άνθρωποι του περιβάλλοντός μας. Πότε μου το είπε; Λίγες μέρες αφού είχαμε γνωριστεί, την πρώτη νύχτα που περάσαμε μαζί, στο ίδιο σπίτι.
Πώς αισθάνθηκα; Πρώτα από όλα θυμό για μια ημιμαθή κοινωνία που κάνει τους ανθρώπους να φοβούνται να μιλήσουν. Ήθελα ο άνθρωπος που αγαπάω να μην κουβαλάει αυτό το ασήκωτο βάρος μέχρι να μου μιλήσει, ούτε να κατακλύζεται από μαύρες σκέψεις για το πώς θα αντιδρούσα, αν θα τέλειωνε εκεί αυτό το τόσο όμορφο που είχαμε αρχίσει, κτλ. Το αμέσως επόμενο συναίσθημα ήταν μια τρομερή στενοχώρια και για καμιά τριανταριά ώρες με είχε κυριέψει αυτή η λύπη που αισθάνεσαι όταν σκέφτεσαι ότι κάτι κακό μπορεί να συμβεί σε αυτούς που αγαπάς. Από εκεί και πέρα, άρχισα να προσέχω λίγο περισσότερο τι τρώμε, πως ντυνόμαστε όταν κάνει κρύο, την ξεκούραση μας, ότι δηλαδή κάνουν όλοι οι άνθρωποι του κόσμου.
Αν φοβήθηκα για μένα; Τι να φοβηθώ; Οι άνθρωποι που λαμβάνουν αντιρετροϊκή αγωγή δεν μεταδίδουν τον ιό με κανέναν τρόπο. Μάλιστα, πριν από ένα χρόνο έγινε μεταμόσχευση ήπατος από οροθετική μητέρα στο παιδί της που έπασχε από σοβαρή ηπατική ασθένεια χωρίς να μεταδοθεί ο ιός στο παιδί.
Τι θα ήθελα; Να μην φοβόμαστε τις αντιδράσεις φίλων και συγγενών αν τύχει να το μάθουν. Ξέρω ότι πολλοί από τους ανθρώπους που γνωρίζω δεν θα μας έδιναν να κρατήσουμε αγκαλιά το μωρό τους. Έχω δει την αποδοκιμασία στο βλέμμα μερικών ανθρώπων που αγαπάω και είναι πολύ δυσάρεστο συναίσθημα. Θα ήθελα περισσότερη γνώση που θα τους οδηγήσει να αλλάξουν συμπεριφορά.
Για ποιον λόγο μοιράζομαι την ιστορία μας; Γιατί θέλω να πω με όλη τη δύναμη της φωνής μου στους ανθρώπους που ζουν με τον ιό να σταματήσουν να φοβούνται, να βγουν, να φλερτάρουν, να ερωτευτούν, να αγαπήσουν και να αγαπηθούν, να κάνουν οικογένεια και παιδιά, να ζήσουν. Η επιστήμη εγγυάται την καλή φυσική τους κατάσταση αλλά είναι απαραίτητη και η συναισθηματική πληρότητα για μια όμορφη ζωή. Και σε αυτό μπορούμε και πρέπει να βοηθήσουμε όλοι. Πριν λίγα χρόνια συζητούσα με ένα πολύ νεαρό οροθετικό άνθρωπο, 26-27 χρονών, και μου έλεγε πόσο πολύ έχει επηρεαστεί η ψυχολογία του από την ημέρα που διαγνώστηκε, ότι δεν θέλει να βγαίνει καν από το σπίτι, πόσο μάλλον να τολμήσει μια σχέση που είναι καταδικασμένη. Τόσο νέος και τόσο μόνος. Πρέπει επιτέλους όλοι μαζί να σταματήσουμε το βίαιο στιγματισμό των οροθετικών που καλύπτεται πίσω από το αβάσιμο επιχείρημα του φόβου και να πείσουμε ότι είναι ευπρόσδεκτοι στην κοινωνία και τις ζωές μας.
