Η ταινία-ντοκιμαντέρ “Libre” – “Ελεύθερος” στα ελληνικά- ιχνηλατεί τον αγώνα που κάνει ο Cédric Herrou για να βοηθήσει τους μετανάστες που περνάνε μέσα απ’τη κοιλάδα του. Η Pressenza, πήρε συνέντευξη από τον Cédric κατά την προβολή του φιλμ στο Pessac, μια περιοχή κοντά στο Μπορντώ της Γαλλίας.

Ποιά είναι η αποδοχή που λαμβάνετε μέσα απ’την περιοδεία σας στη Γαλλία;
Με την ταινία-ντοκιμαντέρ του Michel Toesca, κάναμε κάτι λιγότερο από εκατό προβολές σε αίθουσες και πιστεύω ότι κόψαμε 50.000 εισιτήρια. Η ταινία έτυχε πολύ καλής αποδοχής. Είναι αρκετά συγκινητικό να βλέπεις γεμάτες αίθουσες ακόμα και σε μικρές πόλεις και κυρίως χωριά των δύο ή τριών χιλιάδων κατοίκων. Βλέπουμε ότι ο κόσμος είναι ευαισθητοποιημένος, όχι υποχρεωτικά δεσμευμένος. Δεν είναι απαραιτήτως άνθρωποι που φιλοξενούν.

Νομίζω ότι υπάρχει ένα ζήτημα που κάνει τους ανθρώπους να αισθάνονται άβολα, είναι ένα ζήτημα που ενοχλεί γενικώς… Είναι το να πείς πως δεν μπορούμε να δεχτούμε όλη τη μιζέρια του κόσμου αλλά οφείλουμε να πάρουμε το μερίδιο που μας αναλογεί και κυρίως όταν όλη αυτή η μιζέρια βρίσκεται στο έδαφός μας…Για να παραμείνουμε αξιοπρεπείς, για να σεβαστούμε την αξιοπρέπεια των ανθρώπων, για να διατηρήσουμε τη δική μας αυτοεκτίμηση. Δεν χρειάζεται να είναι κανείς ειδικός σε θέματα μετανάστευσης για να καταλάβει ότι όταν έχουμε ανθρώπους εδώ, θα πρέπει να τους συμπεφερόμαστε αξιοπρεπώς.

Τι θα μπορούσαμε εμείς, ως απλοί πολίτες, να κάνουμε απ’τη πλευρά μας;
Η ταινία αυτή, μιλάει για μια κοιλάδα μέσω της οποίας ωθούμε τον θεατή σ’έναν προβληματισμό. Είναι μια κοιλάδα στην οποία οι κάτοικοι αισθάνονται σαν το σπίτι τους, στο δημόσιο χώρο, στην πλατεία του χωριού. Η έννοια “σπίτι” δεν περιορίζεται στο μπαλκόνι ή το σαλόνι τους. Είμαστε υπεύθυνοι της περιοχής του δημόσιου χώρου.

Το φιλμ προβάλλει έναν απλό κοινωνικό αγώνα. Δεν είναι ένας αγώνας δραματικός αλλά ένας χαρούμενος αγώνας που δημιουργήσαμε μεταξύ φίλων. Δεν είναι μια πάλη ειδικών στο μεταναστευτικό ζήτημα. Πρέπει λοιπόν ν’ανοίξουμε τα μάτια μας και να κοιτάξουμε γύρω μας. Να γίνουμε πιο ευαίσθητοι στην αγωνία και τον κίνδυνο που μπορεί να έρθει.

Θα μπορούσαμε να είμαστε για παράδειγμα στο RER (τον προαστιακό σιδηρόδρομο του Παρισιού), βλέποντας έναν συνάνθρωπό μας φορτωμένο με βαλίτσες να δυσκολεύεται ν’ανέβει τα σκαλιά: τον βοηθάμε άραγε;
Να πούμε μια καλημέρα σε κάποιον που είναι άστεγος και ζητιανεύει χωρίς απαραιτήτως να του προσφέρουμε χρήματα. Αδελφοσύνη δεν σημαίνει μοιράζω χρήματα σ’όλο τον κόσμο. Αδελφοσύνη σημαίνει να θεωρήσουμε τον άλλον όμοιο, ισότιμο με εμάς, όποιο κι αν είναι το κοινωνικό του στάτους, η διοικητική του θέση, το χρώμα του δέρματός του ή η θρησκεία του. Είναι να αναλάβουμε, να επωμιστούμε ό,τι μας αναλογεί εδώ και καιρό. Ξεχνάμε το απόφθεγμά μας, μιλάμε για “ελευθερία, ισότητα, αδελφοσύνη” αλλά έχουμε απολέσει τη σημασία των λέξεων, αυτού ακριβώς που εννοούμε λέγοντας ελευθερία, ισότητα, αδελφοσύνη.

Τι σημαίνει “ζούμε μαζί”;
Νομίζω πως όταν είμαστε ευαισθητοποιημένοι με τη συμφορά του άλλου, με τις ανάγκες του, αυτό κάνει καλό. Αισθανόμαστε λίγο περισσότερο ζωντανοί. Θα πρέπει να το προσπαθήσετε κι εσείς, έτσι θα κοιμόσαστε καλύτερα τα βράδια, με πιο ήσυχη συνείδηση.

—————-
Μετάφραση από τα γαλλικά για την ελληνική Pressenza: Ανδρέας Παπαγγελόπουλος.