Δεν θα υπάρξει κάποια πορεία, ούτε δάκρυα αποχαιρετισμού, ούτε καν ένα φιλί από τον Juncker. Αντίθετα σήμερα τελειώνει η de facto αποικιοκρατία της Ευρωπαϊκής Ένωσης προς την Ελλάδα, ακριβώς όπως ξεκίνησε το 2010, με το χτύπημα μιας ανώνυμης τεχνοκρατικής πένας. Η Ελλάδα βγαίνει σήμερα από τον μακρύ αυτόν δρόμο των 300 δισεκατομμυρίων ευρώ με ένα δάνειο που πολλοί οικονομολόγοι ανά τον κόσμο, ακόμα και οικονομολόγοι του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, θεωρούν μη βιώσιμο. Επίσης είναι ακόμα πιο φτωχή χώρα από τότε που ξεκίνησε η παρέμβαση σωτηρίας από την ΕΕ. Η οικονομία της αποκλίνει περίπου 25% καθόλη αυτή την περίοδο των Μνημονίων, τοποθετώντας την στην ίδια ομάδα με τη Λιβύη, την Υεμένη και τη Βενεζουέλα.
Τα παραπάνω γράφει ο Matthew Carnitsching σε άρθρο του στο Politico για τη σημερινή ημέρα “εξόδου” από τα Μνημόνια.
Ο πρώην Υπουργός Οικονομίας, Γιάνης Βαρουφάκης εξηγεί τι δεν συμβαίνει και γιατί δεν πρέπει να χαιρόμαστε:
- Ακόμα και τα δικά μας χρήματα που μας χρωστά η ΕΚΤ και τα οποία συμφώνησαν να μας επιστρέψουν με δόσεις έως το 2020 – ώστε να τους τα δώσουμε πίσω βέβαια, προσποιούμενοι ότι τους… αποπληρώνουμε – θα δίνονται ανά τρίμηνο μετά από αξιολόγηση από ΕΚΤ, ΕΕ και… ΔΝΤ.
- Η λεγόμενη ελάφρυνση χρέους στην ουσία δεν σημαίνει παρά ευκολίες πληρωμών έως το 2032 καθώς μετέθεσαν αποπληρωμές περίπου 100 δισ. για μετά το 2032.
- Η αναβολή αυτή θα είναι πάντα υπό αίρεση αν δεν πιάνουμε στόχους πρωτογενούς που σημαίνουν σκληρότατη (στο διηνεκές) λιτότητα και εγγυόνται την ισοπέδωση ιδιωτικού τομέα, των οικογενειών αλλά και των δημόσιων επενδύσεων.
- Επί της ουσίας πρόκειται για βάναυση επιβάρυνση του χρέους καθώς από το 2032 έως το 2060 το κράτος μας θα καλείται να καταβάλει αποπληρωμές μεταξύ 15% και 20% του ΑΕΠ, δηλαδή στο 55% των σημερινών φορολογικών εσόδων του κράτους (τα οποία, παρεμπιπτόντως, κάθε χρόνο φθίνουν λόγω της δίνης ύφεσης-χρέους).
Από αυτή την πρώτη φάση της μεγάλης κρίσης, η ΕΕ δεν θα έβγαινε χτυπημένη ως σύνολο. Ήταν πολύ πιο εύκολο να χτυπηθεί μια χώρα (ή μερικές μικρές χώρες), να μετακυληθεί η κρίση του χρηματοπιστωτικού συστήματος εκεί, παρά να γίνουν βασικές τομές στο πώς είναι σχεδιασμένη η Ένωση και να συγκλίνει περισσότερο στην έννοια της αλληλεγγύης και της ανατροφοδότησης. Άλλωστε αυτή η έννοια, όπως λέει στη συνέχεια του άρθρου του και ο Carnitsching, εκλαμβάνεται με διαφορετικούς τρόπους σήμερα στην ΕΕ. Τίποτα δεν μπορεί να χτιστεί σε σοβαρή και ανθρωπιστική βάση, αν σε μια ένωση κρατών-μελών δεν αντιλαμβανόμαστε και δεν ερμηνεύουμε τις έννοιες αυτονομία, αλληλεγγύη, κυριαρχία, τουλάχιστον με τον ίδιο τρόπο: κάθε πολιτική που εφαρμόζεται να οδηγεί στην ευημερία όλων των ανθρώπων και ιδιαίτερα των πιο αδύναμων.
