Γράφουν οι Hilary Moore και η Laura Frey στις 13 Ιουλίου 2018.
Χιλιάδες άνθρωποι βγήκαν στους δρόμους στο Μόναχο και σε πολλές άλλες πόλεις της Γερμανίας την Τετάρτη για να διαμαρτυρηθούν για την εδώ και πολλά χρόνια αναμενόμενη ετυμηγορία σε μια νεοναζιστική υπόθεση τρομοκρατίας. Αν και οι πέντε κατηγορούμενοι – που συνδέονται με την τρομοκρατική οργάνωση National Socialist Underground ή NSU – καταδικάστηκαν για τις πράξεις τους σε σειρά δολοφονιών από το 2000 ως το 2007, με στόχο κοινότητες μεταναστών, πολλοί πιστεύουν ότι η ετυμηγορία ήταν ευνοϊκή, παραβλέποντας το ευρύτερο δίκτυο τρομοκρατίας.
Το δικαστήριο εξέδωσε την ετυμηγορία ότι η κύρια κατηγορούμενη, Beate Zschäpe, ήταν ένοχη για συνέργεια σε 10 υποθέσεις δολοφονίας, 43 απόπειρες δολοφονιών και 15 βίαιες ένοπλες ληστείες. Της δόθηκε ποινή ισόβιας κάθειρξης, η οποία μεταφράζεται σε 15 χρόνια φυλάκισης. Ένας άλλος εναγόμενος καταδικάστηκε σε 10 χρόνια για να συνέργεια σε εννέα από τις δολοφονίες, ενώ τρεις άλλοι κατηγορούμενοι έλαβαν μεταξύ δύο και τριών ετών για υποστήριξη τρομοκρατικής οργάνωσης.
“Ποιο είναι το μήνυμα αυτής της ετυμηγορίας;” ρώτησε ο Alexander Hoffmann, βοηθός δικηγόρος που εκπροσωπεί την οικογένεια ενός θύματος. “Ότι οι νεοναζί είναι σε θέση να βγουν έξω, να σκοτώσουν τους ανθρώπους και αν τους υποστηρίξεις, να τιμωρηθείς με μόνο δύο χρόνια φυλακή. Αυτό είναι πρόσκληση!”Δεκάδες νεοναζί άλλωστε εντός της αιθούσης του δικαστηρίου επικρότησαν την ετυμηγορία.
Εν τω μεταξύ, έξω από την αίθουσα του δικαστηρίου, υπήρχε οργισμένο πλήθος. Στο Μόναχο, 5.000 άνθρωποι έκαναν πορεία στους δρόμους, φέρνοντας πλακάτ με πορτρέτα των δολοφονηθέντων. Οι ακτιβιστές άλλαξαν επίσης 200 ονόματα οδών με ονόματα εκείνων που σκοτώθηκαν από τη ρατσιστική σειρά δολοφονιών από την NSU: Enver Şimşek, Abdurrahim Özüdoğru, Süleyman Taşköprü, Habil Kılıç, Mehmet Turgut, Ismail Yaşar, Theodoros Boulgarides, Mehmet Kubaṣık, Halit Yozgat.
Αυτές οι ενέργειες, αποτελούν μόνο μέρος των τελευταίων προσπαθειών για να φωτίσουν την αδικία σε δίκες που αφορούσαν προηγούμενες υποθέσεις. Κατά τη διάρκεια των τελευταίων πέντε ετών, ακτιβιστές και ακτιβίστριες από τον αντιφασιστικό και αντιρατσιστικό χώρο ευαισθητοποιούν για τις δίκες και τις συνέπειές τους – παρακολουθώντας, τεκμηριώνοντας και μεταφράζοντας 438 ημέρες δικαστικών διαδικασιών. Έχουν επίσης αγωνιστεί για να φέρουν κατηγορητήρια για θεσμικό ρατσισμό και κρατική συμπαιγνία, αλλά έχουν μπλοκαριστεί πολλές φορές στην πορεία. Σε μια μείζονα περίπτωση, η Υπηρεσία Εσωτερικού Ελέγχου, δηλαδή η γερμανική έκδοση του FBI, εμπόδισε την κυκλοφορία των αρχείων της NSU – επιλέγοντας να προστατεύσει τους πληροφοριοδότες της, αντί να διερευνήσει πλήρως την υπόθεση. Ως αποτέλεσμα, οι ακτιβιστές οργάνωσαν μια διαδικασία ανοιχτού δικαστηρίου, ή όπως το ονόμασαν δικαστήριο του λαού, για να παρουσιάσουν αποδείξεις που δεν εξετάστηκαν και να δώσουν φωνή στις οικογένειες των θυμάτων. Πηγαίνοντας προς τα εμπρός, είναι ενωμένοι με ένα απλό μήνυμα: “Kein Schlussstrich” ή “No Closure”, που σημαίνει – όπως εξήγησαν σε συνέντευξη τύπου την περασμένη Τετάρτη – ότι θα συνεχίσουν να διερευνούν τις δολοφονίες και να εργάζονται ενάντια στις συνθήκες που δημιούργησαν την NSU.
Για τους αντιρατσιστικούς και αντιφασιστικούς αγωνιστές στις Ηνωμένες Πολιτείες, αυτή είναι μια γνωστή πρακτική. Σε περιπτώσεις όπως οι καλοκαιρινές δολοφονίες του 1964 στο Μισισιπή, η στη σφαγή του Greensboro το 1979 στη Βόρεια Καρολίνα και τη θανατηφόρα επίθεση στο Charlottesville πέρσι, όπου το δικαστικό σύστημα παρεμπόδισε τις διώξεις για να συμπεριληφθεί η κρατική συμπαιγνίας, οι ακτιβιστές έπρεπε να ασκήσουν στρατηγική και οργανωμένη πίεση για να προκύψουν έστω κάποια πολιτικά οφέλη από αυτές τις τραγωδίες. Τώρα, οι Γερμανοί ακτιβιστές αντιμετωπίζουν παρόμοια στρατηγικά ερωτήματα με εκείνα που οι Αμερικανοί ακτιβιστές έχουν διαπραγματευτεί για μεγάλο μέρος του περασμένου μισού αιώνα.
Αυτό είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρον, δεδομένου ότι η λευκή υπεροχή ανέκαθεν ανέπτυσσε εξουσία πέρα από τα σύνορα. Και η ιστορία των ρατσιστικών πρακτικών των Η.Π.Α., κατά καιρούς, έδωσε ένα εμπνευσμένο χέρι στους σχηματισμούς της Γερμανίας, από τη γοητεία του Χίτλερ με τους νόμους του Jim Crow, μέχρι τα παρακλάδια της Ku Klux Klan που είναι σήμερα ενεργά στη Γερμανία.
Ως εκ τούτου, η περίπτωση αυτή είναι μια ευκαιρία να ενισχυθούν οι στρατηγικές αντίστασης και να μάθει το ένα κίνημα από το άλλο. Δεδομένης αυτής της πολιτικής συγκυρίας, όπου αυξανόμενος αριθμός ομάδων μίσους ενθαρρύνεται από τις δεξιές κυβερνήσεις, η δίκη της NSU είναι ένα σημαντικό παράδειγμα των περιορισμών που έχει το κράτος στη δίωξη οργανώσεων λευκής υπεροχής και στην ύπαρξη διαθέσιμων κινήσεων τακτικής των κινημάτων της αριστεράς.
