Ο Moni Ovadia είναι Ιταλός ηθοποιός θεάτρου, μουσικός, τραγουδιστής και συγγραφέας. Εδώ και καιρό ασχολείται με την αναζήτηση λύσης στην ισραηλινο-παλαιστινιακή σύγκρουση, η οποία του έδωσε το Βραβείο Colombe για την Ειρήνη το 2005. Τον ρωτήσαμε τη γνώμη του σχετικά με τα πρόσφατα γεγονότα.

Εκείνοι που επικρίνουν την πολιτική του Ισραήλ και, ιδιαίτερα, τις παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων των Παλαιστινίων συχνά κατηγορούνται για αντισημιτισμό. Πώς νομίζεις ότι οι ισχυρισμοί αυτοί μπορούν να αντιμετωπιστούν;

Πρέπει να ξεκινήσουμε καταδικάζοντας αυτές τις κατηγορίες για αυτό που είναι: επαίσχυντες, απειλητικές πράξεις προπαγάνδας με στόχο να μην αφήνουν τους ανθρώπους να μιλάνε, δειλές πράξεις που επιδιώκουν να αποτρέψουν οποιαδήποτε μορφή συζήτησης σχετικά με τις αδικίες που υπόκεινται ο παλαιστινιακός λαός. Μια μορφή παράνοιας, ένα ψυχοπαθολογικό βραχυκύκλωμα. Είναι σαν οι άνθρωποι που κάνουν αυτές τις δηλώσεις να έζησαν στο Βερολίνο το 1935 και όχι σε μια χώρα οπλισμένη μέχρι τα δόντια, κατέχοντας πυρηνικά όπλα και σε συμμαχία όχι μόνο με τις Ηνωμένες Πολιτείες, αλλά και με την Αίγυπτο, την Ιορδανία και τη Σαουδική Αραβία. Είναι η μόνη χώρα που κάνει ό,τι θέλει, αγνοώντας τα ψηφίσματα του ΟΗΕ, ενώ η διεθνής κοινότητα δεν κάνει τίποτα.

Έχω ο ίδιος βρεθεί σε αυτή τη θέση. Καθώς ο αντισημιτισμός είναι ένα έγκλημα στην Ιταλία, προκάλεσα τους κατήγορούς μου να με πάνε στο δικαστήριο, ώστε να μπορέσουμε πραγματικά να κάνουμε μια ανοιχτή συζήτηση. Έχω προτείνει επίσης να πάνε σε έναν ψυχίατρο για μια μακρά θεραπεία.

Πώς βλέπεις τον νόμο που εγκρίθηκε πριν από ένα μήνα από το ισραηλινό κοινοβούλιο που κήρυξε το Ισραήλ ως «εθνικό κράτος του εβραϊκού λαού»;

Θεωρώ ότι είναι ένας νόμος που κάνει επίσημη πολιτική αυτό που ήταν προηγουμένως ένα σύστημα de facto απαρτχάιντ και ρατσισμού και είναι μια έκφραση μιας αποικιακής λογικής και νοοτροπίας. Είναι τρελό, όταν το 20% του πληθυσμού είναι Παλαιστίνιοι Άραβες, κάνοντας το Ισραήλ ένα κράτος δύο εθνών ούτως ή άλλως.

Δεν λέω ότι αυτή είναι η νοοτροπία όλων των Ισραηλινών. Υπάρχουν εκείνοι που είναι παγιδευμένοι από το φόβο και από τον μύθο ότι είναι περικυκλωμένοι, εκείνοι που προτιμούν να κρύβονται από την πραγματικότητα και εκείνοι που επικρίνουν την επίσημη πολιτική και πληρώνουν τις συνέπειες για την τόλμη τους. Δυστυχώς, οι τελευταίοι ανήκουν στη μειοψηφία. Ωστόσο, η ιστορία μάς διδάσκει ότι συχνά είναι οι μειοψηφίες που μας συνεφέρνουν και μας σώζουν. Η πλειοψηφία μπορεί να έχει το δικαίωμα να κυβερνά, αλλά δεν σημαίνει ότι έχει δίκιο.

Οργανώσεις όπως η Combatants for Peace (Μαχητές για την Ειρήνη) ενώνουν τους Ισραηλινούς και τους Παλαιστίνιους που πέρασαν στη μηβία αφού πολέμησαν ο ένας εναντίον του άλλου σε στρατιωτικές επιχειρήσεις. Η Prayer of the Mothers (Προσευχή των Μητέρων) ένωσε χιλιάδες εβραίες, μουσουλμάνες και χριστιανές γυναίκες απαιτώντας μια μηβίαιη λύση στη σύγκρουση, αποδεκτή και από τις δύο πλευρές. Τι γνώμη έχεις για αυτές τις πρωτοβουλίες;

Είναι θαρραλέες και θαυμαστές πρωτοβουλίες που διεξάγονται από ανθρώπους που η κυβέρνηση μποϊκοτάρει και κατηγορεί ότι είναι εναντίον των συμφερόντων του Ισραήλ. Θα ήθελα επίσης να αναφέρω τους νεαρούς αντιρρησίες συνείδησης που προτιμούν να πάνε στη φυλακή, αντί να υπηρετήσουν στα κατεχόμενα εδάφη και τις ενώσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων όπως η B’Tselem. Πριν από δύο χρόνια, κατά τη διάρκεια ειδικής συνόδου του Συμβουλίου Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών, ο διευθυντής της B’Tselem, Hagai El-Ad, ζήτησε «άμεση δράση» εναντίον των οικισμών του Ισραήλ και την «αόρατη, γραφειοκρατική καθημερινή βία» που υπόκεινται οι Παλαιστίνιοι «από την κούνια μέχρι τον τάφο».

Κατά τη γνώμη σου, τι μπορούμε να κάνουμε στην Ευρώπη και ιδιαίτερα στην Ιταλία για να συνεισφέρουμε σε μια ειρηνική λύση στη σύγκρουση μεταξύ Ισραήλ και Παλαιστίνης;

Το πρώτο πράγμα είναι το πολιτιστικό σημείο που ανέφερα νωρίτερα. Πρέπει να συνεχίσουμε να επαναλαμβάνουμε ότι η καταγγελία των αδικιών και των καταπιέσεων που υπόκεινται οι Παλαιστίνιοι δεν έχει καμία σχέση με τον αντισημιτισμό ή το Ολοκαύτωμα.

Δεύτερον, πιέζοντας τις κυβερνήσεις να πάρουν θέση και να απαιτήσουν την τήρηση των ψηφισμάτων του ΟΗΕ που παραβιάζει συνεχώς το Ισραήλ.

Τρίτον, υποστηρίξτε το κίνημα BDS, μια παγκόσμια εκστρατεία που χρησιμοποιεί μποϊκοτάζ, από-επενδύσεις και κυρώσεις εναντίον του Ισραήλ και η οποία ζητά από την Ευρώπη να κατασχέσει αγαθά – με βάση ότι είναι παράνομα – που παράγονται στα κατεχόμενα εδάφη και στους οικισμούς των αποικιών. Το μήνυμα είναι απλό, αλλά πολύ δυνατό: «Δεν είναι η γη σας, επομένως είναι λαθραία και παράνομα αγαθά και δεν τα θέλουμε».

Μετάφραση από τα Αγγλικά: Pressenza Athens