Πήγαμε σήμερα να δούμε τη θεία Ανθούλα, όπως κάθε φορά και ήταν μες στην τρελή χαρά, παρά το ότι είχε μόλις κάνει μια μικρή επέμβαση στα πνευμόνια της κι ήταν γενικά κουρασμένη από αυτό.

Η χαρά της οφείλεται στο ότι ένα λεωφορείο έφυγε το προηγούμενο σαββατοκύριακο από Λάρνακα και πήγε σε ένα μικρό χωριό της Αμμοχώστου στα κατεχόμενα. Πήγαν να δουν το χωριό τους. Όσοι πήγαν κατάγονταν από το ίδιο χωριό. Πήραν μάλιστα μαζί τους κι έναν παπά για να τελέσει λειτουργία στην εκκλησία του χωριού. Έτσι κι έγινε, τέλεσε έναν εσπερινό.

Η πρώτη μου ερώτηση ήταν σε τι κατάσταση είναι η εκκλησία. Πώς να είναι, με ρωτά. Ανάσα δεν κυκλοφορεί στους τοίχους. Έτοιμη να πέσει είναι. Όλα τα άλλα φυσικά είναι άθικτα. Δεν πείραξαν κάτι, ούτε λείπει κάποια εικόνα, μου λέει δακρυσμένη.

Το πιο εντυπωσιακό στην ιστορία δεν είναι ότι δεν πείραξαν οι Τουρκοκύπριοι την εκκλησία, ούτε ότι η θεία Ανθούλα ήπιε κυπριακό καφέ στο σπίτι της, το οποίο εγκατέλειψε άρον άρον το ’74. Το πιο εντυπωσιακό είναι ότι στον εσπερινό που τέλεσαν οι Ελληνοκύπριοι στην ερημωμένη εκκλησία τους, δεν ήταν μόνοι τους. Η εκκλησία γέμισε από κόσμο επειδή οι Τουρκοκύπριοι του χωριού πήγαν και αυτοί να παρακολουθήσουν την λειτουργία. Και ξέρετε αυτοί είναι μουσουλμάνοι, δεν ήξερα ότι πάνε σε άλλους ναούς, και μάλιστα οι άλλοι των άλλων ναών τους δέχονται κιόλας.
Αυτό τώρα, εμένα ως άθεο, με συγκίνησε και με εντυπωσίασε.

Οι λαοί δεν έχουν να χωρίσουν τίποτα τελικά ακόμα και όταν τους έχουν χωρίσει σε άλλους και “άλλους”..

——-

Πηγή: κοινωνικός ιστότοπος Galjan Galileu