(Με αφορμή την επίθεση στο Δήμαρχο της Θεσσαλονίκης, Γιάννη Μπουτάρη, χτες, 19 Μαΐου 2018, ημέρα εκδήλωσης μνήμης για τους Έλληνες του Πόντου, την οποία η συντακτική ομάδα της PRESSENZA σαφώς καταδικάζει, παραθέτουμε σχόλιο της κας Αιμιλίας Σαλβάνου για τον απαραίτητο προβληματισμό που χρειάζεται να συνοδεύει την απλή καταδίκη του γεγονότος.)
Δεν υπάρχει ουδέτερη μνήμη. Αυτονόητα δεν υπάρχει συναισθηματικά ουδέτερη, αλλά ούτε και πολιτικά ουδέτερη υπάρχει. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι το πρόσημο είναι αμετάβλητο, ότι δεν αλλάζει το περιεχόμενο και η δυναμική της μνήμης. Εδώ βρίσκεται η ευθύνη. Το θέμα δεν είναι μόνο αν θυμόμαστε, αλλά το πώς θυμόμαστε, γιατί θυμόμαστε και τι επιλέγουμε να ξεχνάμε (ή να παραλείπουμε να θυμηθούμε). Και κυρίως, τι κάνουμε με τη μνήμη του παρελθόντος στο παρόν, πώς οργανώνονται οι πολιτικές της. Χρησιμοποιούμε τη μνήμη ως άλλοθι για τυφλή βία ή σε μια προσπάθεια να κατανοήσουμε; Πώς καταλαβαίνουμε την “διόρθωση” της αδικίας του παρελθόντος. Θέλουμε να αφήσουμε το τραύμα πίσω μας ή να το αναπαράγουμε πάση θυσία; Όλα αυτά είναι πολιτικά. Και επειδή όλα αυτά δεν είναι ακριβώς αυθόρμητα, υπάρχουν σε όλα τα επίπεδα θεσμοί, φορείς, παράγοντες που οργανώνουν και δίνουν σχήμα στη μνήμη και διαμορφώνουν τις πολιτικές της, ίσως είναι ώρα να αρχίσουμε να μιλάμε και για το “κείμενο πίσω από το κείμενο” σιγά σιγά.
