Η συγκεκριμένη συνέντευξη είναι μέρος της παρουσίασης μερικών από τους ομιλητές και τις ομιλήτριες του Ευρωπαϊκού Ανθρωπιστικού Φόρουμ που θα πραγματοποιηθεί σε λίγες μέρες στη Μαδρίτη.
Η Alex Ross μετανάστευσε από τα βουνά της Βαυαρίας στην Lüneburger Heide. Μετά το Λύκειο, μετακόμισε στο Αμβούργο για να μάθει a trade. Η Alex πλέον έχει αφοσιωθεί στη συγγραφή και στη δημιουργική ζωγραφική.
Alex, είσαι εθελόντρια στο online περιοδικό, Neue Debatte (νέα συζήτηση). Πώς προέκυψε αυτό και γιατί να ονομαστεί έτσι;
Ήταν το 2016 όταν ανακάλυψα την διαδήλωση για την ειρήνη που έγινε στο Βερολίνο, στις 8 Οκτωβρίου. Έψαχνα ανθρώπους με κοινές απόψεις ανά τον κόσμο και αντίστοιχες εκδηλώσεις και έτσι εκείνη τη μέρα επιβιβάστηκα σε ένα λεωφορείο που είχε ναυλώσει για την διαδήλωση το Φόρουμ του Αμβούργου. Εκεί ξεκίνησαν οι πρώτες μου επαφές με το κίνημα της ειρήνης. Ο κόσμος άρχισε να συζητά. Μέσα σε λίγες ώρες είχαμε συζητήσει για τόσα πολλά πράγματα, όπως και για τρόπους για να εκδοθεί η συγγραφική μου δουλειά. Με σύστησαν στο Neue Debatte και μερικές μέρες μετά είδα την τριλογία μου «Ρατσισμός στην καθημερινότητα» να δημοσιεύεται στο διαδικτυακό περιοδικό. Η αρχή είχε γίνει.
Εμπλουτίζεις το περιοδικό κυρίως με καλλιτεχνική πρόζα και αφορά κυρίως τις σκέψεις σου. Τι είναι αυτό που σε εμπνέει;
Μου αρέσει πάρα πολύ η ανθρώπινη συμπεριφορά. Αυτό που οι άνθρωποι κάνουν, πώς το κάνουν και μέσα από αυτό βρίσκω το δρόμο. Υπάρχει πολύ βιβλιογραφία σε αυτή την έρευνα, που έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Πολλές φορές όμως είναι γραμμένη με πολύ επιστημονικό τρόπο. Μου αρέσει να προσεγγίζω την περιπλοκότητα του ανθρώπινου μυαλού υπό το φως της φιλολογίας.
Παρακολουθώ ό,τι μας περιβάλλει, όταν δω κάτι που δεν καταλαβαίνω, ασχολούμαι μαζί του με μολύβι και χαρτί. Είναι ένας όμορφος τρόπος να σε αυτοπαρατηρείς μέσα από τον τρόπο που αντιλαμβάνεσαι όμορφα αλλά και άσχημα τοπία και ερεθίσματα.
Είσαι επίσης και ακτιβίστρια και θα συμμετέχεις ως ομιλήτρια στο πάνελ «Ανεξάρτητη δημοσιογραφία και κοινωνικός ακτιβισμός». Γιατί νομίζεις ότι αυτό είναι ένα σημαντικό θέμα;
Όταν αποφοίτησα μου είπαν ότι πρέπει να διαβάζω την εφημερίδα για να ενημερώνομαι γιατί λέει σημαντικά νέα και με ώριμη παρουσίαση. Δεν ήταν ακριβώς αυτή η εμπειρία μου διαβάζοντας εφημερίδες. Γενικά δεν λάμβανα ιδιαίτερη ποσότητα πληροφορίας από μεγάλα ΜΜΕ κυρίως γιατί αυτά που εμένα μου τραβούσαν το ενδιαφέρον δεν υπήρχαν εκεί γραμμένα. Κάθε είδους πρόβλημα ναι, παρουσιαζόταν, κυρίως οι αρνητικές πλευρές της ζωής μας και πάντα συνοδευόμενα από διαφημίσεις.
Οι αναφορές για το τι συμβαίνει στον κόσμο πρέπει να είναι όσο πιο αντικειμενικές γίνεται χωρίς να στηρίζεται η παρουσίασή τους σε συγκεκριμένα κίνητρα χειραγώγησης και αυτό δεν συμβαίνει στα μεγάλα ειδησεογραφικά δίκτυα. Αν ένα μέσο ενημέρωσης βασίζεται στη διαφήμιση για να επιβιώσει, κάτι δεν κάνουμε καλά. Οι άνθρωποι έχουν ανάγκη να ενημερώνονται χωρίς να επεμβαίνουν σε αυτή τη διαδικασία μπάνερ, φωνές, διαφημιστικά βίντεο, που προσπαθούν να σου τραβήξουν την προσοχή και να σε επηρεάσουν. Οι διαφημίσεις πραγματικά με εκνευρίζουν, αν κάτι είναι καλό, τότε δεν έχει ανάγκη τη διαφήμιση.
Τί σημαίνει για σένα το σλόγκαν «Αυτό που μας ενώνει: προς ένα Παγκόσμιο Ανθρώπινο Έθνος».
Δεν μπορώ να αλλάξω τον κόσμο μόνη μου, κανείς δεν το μπορεί. Όλοι γνωρίζουμε πόσο άσχημος είναι ο ποντικοδιάδρομος πάνω στον οποίο τρέχουμε. Μόνο και μόνο αν κάτσεις στην άκρη στο μετρό το πρωί και παρατηρήσεις τα πρόσωπα των ανθρώπων θα το καταλάβεις. Ζούμε μίσερα. Όμως δεν μπορείς να αλλάξεις τα πράγματα μόνος σου. Δημιουργήσαμε ένα σύστημα που βασίζεται στην απληστία. Αυτό είναι μόνο μια πλευρά του ανθρώπου. Μας λένε το παραμύθι ξανά και ξανά: «Έτσι είναι τα πράγματα και οι άνθρωποι». Εμείς όμως μπορούμε να πούμε μια άλλη ιστορία: αυτήν της αμοιβαίας υποστήριξης, της συνεργασίας, της ομορφιάς, της ελευθερίας και της αγάπης. Είναι και αυτές πλευρές των ανθρώπων.
