Του David Andersson
Όλα ξεκίνησαν όπως συνήθως. Το πρωινό κρύο με έκανε να κινηθώ γρήγορα προς το τρένο. Όταν πήγα στη δουλειά, ξεκίνησα τη συνηθισμένη ρουτίνα μου, άρχισα να ελέγχω τα email μου, να ενημερώνομαι για την ημέρα. Ένα μήνυμα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου, με τίτλο «Διαμαρτυρία 17 λεπτών», στάλθηκε από τον επικεφαλής του σχολείου μας. Αυτό ήταν πέρα από τα συνηθισμένα. Στα 19 χρόνια που εργαζόμουν σε αυτό το σχολείο δεν υπήρξε ποτέ, ποτέ, μια διαμαρτυρία, και αυτό το αίτημα δεν στέλνεται απλώς στους μαθητές αλλά στη διοίκηση, τους δασκάλους, και το διοικητικό προσωπικό. Ο καθένας κλήθηκε να παραμείνει έξω για 17 λεπτά, ένα για κάθε ένα από τα θύματα των πυροβολισμών στο σχολείο Parkland, Φλόριντα τον περασμένο μήνα.
Στο πεζοδρόμιο, μαζί με τους συναδέλφους και τους μαθητές μου, καθώς γίνονταν ομιλίες και διάβαζαν ποίηση, είδαμε μαθητές από το απέναντι σχολείο να διασχίζουν το δρόμο σε πορεία κρατώντας πινακίδες. Συνειδητοποίησα ότι δεν ήταν μόνο ένα σχολικό γεγονός, αλλά κάτι μεγαλύτερο, σε συντονισμό με τα σχολεία σε ολόκληρη τη χώρα.
Σήμερα, 14 Μαρτίου, ήταν μια Εθνική Σχολική Διαμαρτυρία. Ο σκοπός, σύμφωνα με τους διοργανωτές, ήταν να επισημανθεί η αδράνεια “του Κογκρέσου ενάντια στη βία των πυροβόλων όπλων που μαστίζουν τα σχολεία και τις γειτονιές μας”. Οργανώθηκε με την υποστήριξη της Πορείας των Γυναικών, και υπολογίζετια ότι συμμετείχαν περίπου 185.000 νέοι σε 50 Πολιτείες. Περίπου 3.100 σχολεία δήλωσαν ότι πρόκειται να συμμετάσχουν σύμφωνα με τη δήλωση ενός εκ των διοργανωτών στο NBC News πριν από την διαμαρτυρία.
