Η ελληνική δικαιοσύνη αποφάσισε πριν λίγες ώρες ότι ο «πύρινος» λόγος του Μητροπολίτη Αμβρόσιου, παραμονές της συζήτησης για το σύμφωνο συμβίωσης στο ελληνικό κοινοβούλιο το 2015, δεν απευθυνόταν στους ομοφυλόφιλους αλλά στους έλληνες πολιτικούς που υποστήριξαν τα δικαιώματα των ομοφυλόφιλων. Τόσο η έδρα όσο και οι συνήγοροι υπεράσπισης του Μητροπολίτη, πάσχιζαν εδάφιο εδάφιο, επί εφτά ολόκληρες ώρες, να αποδείξουν το παραπάνω και κατά συνέπεια να φανεί ότι δεν συνέτρεξε κανένας λόγος υποκίνησης μίσους ή βίαιων πράξεων εναντίον των 8 εναγόμενων. Και μέχρι εκείνη τη στιγμή, τεμαχίζοντας ένα κείμενο και μην αγγίζοντας καθόλου την ουσία και το πνεύμα του, είχαν καταφέρει να περάσουν την υπερασπιστική γραμμή τους στην έδρα.
Τότε ήρθε το ρεσιτάλ του Μητροπολίτη. Κατά τη διάρκεια της απολογίας του και για μία ώρα, χρησιμοποίησε ένα λόγο δέκα φορές χειρότερο από τον γραπτό για τον οποίο δικαζότανε. Ήταν λες και είχε επίτηδες αποφασίσει να διαλύσει την όποια υπερασπιστική γραμμή ακολούθησαν οι -3 παρακαλώ- συνήγοροί του. «Αν είχα όπλο και με άφηνε ο νόμος θα το χρησιμοποιούσα να ξεμπερδεύουμε», φώναζε με μίσος.
Σε εκείνο το σημείο της δίκης ήμουν πεπεισμένη ότι ένας τόσο βίαιος και κακοποιητικός λόγος δεν θα αφήσει ασυγκίνητη την έδρα. Θα της καταρρίψει τις όποιες αμφιβολίες περί μίσους και θα την φέρει στην ομολογουμένως δύσκολη θέση να τον καταδικάσει. Δύσκολη γιατί ήταν η πρώτη φορά που δικαζόταν μητροπολίτης για κήρυγμα μίσους, γιατί η Πρόεδρος είχε απέναντί της την πίεση δεκάδων ιερωμένων που ήταν στην αίθουσα, τους οποίους θα αντιμετώπιζε και την επόμενη μέρα στο Αίγιο και γιατί ακόμα, αν θέλετε, δεν έχουμε συνηθίσει να κάθεται στο εδώλιο η εκκλησία.
Η Εισαγγελέας εισηγήθηκε ότι δεν πείστηκε για το κήρυγμα και την υποκίνηση μίσους. Ακολούθησε η σύμφωνη γνώμη της Προέδρου και ο Μητροπολίτης Αμβρόσιος αθωώθηκε, εν τω μέσω ιαχών μέρους του πλήθους που παρακολουθούσε και χειροκροτημάτων.
Υπογραμμίζω τρία πράγματα:
Ζούμε ακόμα σε ένα κράτος που στον πυρήνα των εξουσιών του έχει σε ιδιαίτερο βάθρο την εκκλησία. Ο θεσμός ζει, βασιλεύει, θριαμβεύει και θα χρειαστεί επίσημος διαχωρισμός αν θέλουμε να έχουμε, όπως είπε η Κλειώ Παπαντωλέων, κράτος έστω θρησκευόμενο και όχι θρησκοκρατούμενο.
Ο λαός του Αιγίου δεν συντάχθηκε με το μικρό πλήθος που ήταν έξω και μέσα στο Μονομελές δικαστήριο. Στην πλατεία, στους δρόμους και στην παραλιακή, η ζωή συνεχιζόταν κανονικά και κανείς δεν άλλαξε τους ρυθμούς του για να παραστεί στο μέγα γεγονός.
Ήταν η πρώτη φορά που ένας εκπρόσωπος της εκκλησίας του μίσους (γιατί υπάρχει και η άλλη πλευρά εντός της) κάθισε στο σκαμνί. Αξίζει ένα μεγάλο μπράβο σε όλους όσους κίνησαν την διαδικασία, ανεξαρτήτου τελικού ή φαινομενικού αποτελέσματος. Οι αγώνες κατακτώνται βήμα βήμα και η κοινότητά μας τολμά.
