Οι ιστορικές στιγμές είναι σα μεγάλα πλοία με τα οποία ταξιδεύουμε χωρίς καν να το αντιλαμβανόμαστε. Έχουν μια καθορισμένη κατεύθυνση που είναι μάταιο να προσπαθήσουμε ν’ αλλάξουμε μέσα από τις μικροσκοπικές καμπίνες στις οποίες βρισκόμαστε. Χρειάζεται μια ισχυρή ώθηση, συχνά ένα εξωτερικό σοκ, μια αμετάκλητη φθορά, σε άλλες περιπτώσεις απαιτείται μια τεράστια σύγκλιση όλων των παραγόντων, η εισβολή νέων πεποιθήσεων και ενός μυστικισμού ικανού να κινητοποιήσει, έτσι ώστε να αποκτήσουν τη δύναμη που χρειάζεται για ν αλλάξει η εποχή την πορεία της.
Το σύνηθες είναι να επιβάλλεται η φόρμα, οι αξίες, οι επιδιώξεις, οι σημαίες και τα θέματα που είναι της μόδας και που μπορούν να γίνουν αντιληπτά μέσα στον εποχικό ορίζοντα.
Έτσι, σε έναν κόσμο σημαδεμένο από τη δύναμη του χρήματος, τη βία και την περιθωριοποίηση, όπου μια τεράστια απόσταση χωρίζει τις ευκαιρίες των μεγάλων πλειοψηφιών ενώ ευνοούνται όλο και περισσότερο ολιγάριθμες ελίτ, σ’ έναν κόσμο που κυβερνάται από σχεδόν γελοίους ηγέτες με τη στήριξη παλιολιθικών δεξιών, δεν είναι περίεργο που σε μια μικρή λατινοαμερικάνικη χώρα, όχι ιδιαίτερα συντονισμένη με τις παγκόσμιες τάσεις, στις εκλογές που έγιναν σήμερα στη Χιλή ο κόσμος θέλησε να βρεθεί στην ίδια συχνότητα με την υπόλοιπη Ήπειρο, εκλέγοντας για το άμεσο μέλλον του έναν κυβερνήτη που είναι από τους καλύτερους φίλους του Μάκρι, του Τεμέρ, σίγουρα και του Μακρόν και -γιατί όχι;- σύντομα και του Τραμπ.
Ο Σεμπαστιάν Πινιέρα εκπροσωπεί τέλεια τον τύπο των προέδρων που είναι σήμερα επικεφαλής στις περισσότερες χώρες της ηπείρου και υπόσχεται να εφαρμόσει για τα επόμενα τέσσερα χρόνια τις ίδιες πολιτικές με τον ίδιο τρόπο που ήδη γνωρίζουμε προς τα πού οδηγεί και την οπισθοδρόμηση που θα σημάνει για τη χώρα. Το 54,58% των Χιλιανών που πήγαν στις κάλπες τού έδωσαν την εμπιστοσύνη τους, εκπλήσσοντας τους αναλυτές απλά και μόνο επειδή επιβεβαίωσαν τη νεοφιλελεύθερη, χριστιανική, μιλιταριστική, υπέρ της αποστράγγισης των φυσικών πόρων και υπέρ της ελεύθερης αγοράς τάση, που είναι ικανή να καταργεί κοινωνικά δικαιώματα και να γίνεται απροκάλυπτα ξενοφοβική, ακολουθώντας το μοντέλο που επιβάλλεται παντού αυτά τα χρόνια.
Αυτοί που θέλουμε έναν κόσμο ανθρωπιστικό, χωρίς αποκλεισμούς, μηβίαιο, αναδιανεμητικό, αποκεντρωμένο, όπου τα σύνολα βελτιώνουν τα άτομα και το συλλογικό υπερισχύει του ειδικού, θα πρέπει να επικαλεστούμε ό,τι μας εμπνέει περισσότερο για να εργαστούμε υπέρ του μέλλοντος, της αλλαγής των συνθηκών που υπάρχουν αυτήν τη στιγμή.
Ευτυχώς μια αναδυόμενη νέα δύναμη είναι έτοιμη να αρχίσει να ξεπροβάλλει από κάτω, από τη βάση, από τα κοινωνικά κινήματα, τα νέα ρεύματα, τα οικολογικά, τα φεμινιστικά, αυτά που μάχονται για τα δικαιώματα των ιθαγενών, στους καθηγητές και στους συνταξιούχους που δε θέλουν πια τις Συμφωνίες Πολυετούς Χρηματοδότησης, στους φοιτητές, και σε τόσους άλλους με τους οποίους οι ανθρωπιστές προσπαθούν να ανοίξουν δίαυλο εδώ και λιγότερο από ένα χρόνο, δίνοντας πολιτική μορφή στο Frente Amplio. Είναι ένα ρεύμα εύθραυστο ακόμη και νεαρό, αλλά ήδη με μια ικανή εκπροσώπηση για να μπορέσει να γίνει μια καθοριστική αντιπολιτευτική δύναμη και να φυτέψει τους σπόρους για να μπορέσει να αναπτυχθεί πλήρως όταν θα ανατείλουν στον ορίζοντα τα σημάδια της νέας εποχής και τότε να προχωρήσει με αποφασιστικότητα.
