«Ευχαριστούμε τους Έλληνες για την φιλοξενία στην Βάση της Σούδας και να προσθέσω ότι η Ελλάδα είναι από τις λίγες χώρες του ΝΑΤΟ που δίνουν 2% του ΑΕΠ τους για αμυντικές δαπάνες και θέλω να τους συγχαρώ για αυτό».
Με αυτόν τον τρόπο επιβεβαιώνει ο πλανητάρχης τις εξαιρετικές σχέσεις των δυο χωρών. Πρόκειται για μια πολιτική συνέπεια προς τις υποχρεώσεις μας στο ΝΑΤΟ. Για μια πολιτική που δεν γνωρίζει τι θα πει κρίση. Και φυσικά για μια πολιτική που, αν ο Αλέξης Τσίπρας ήταν αντιπολίτευση, θα στηλίτευε με τον πιο δυναμικό τρόπο.
“1,1 δις κοστίζουν τα F16”, λέει ο Πάνος Καμμένος. Σήμερα στο διαδίκτυο κυκλοφορούν ήδη εναλλακτικές για το τι μπορεί να είχε κάνει η χώρα αν επένδυε διαφορετικά αυτά τα ποσά, βάζοντας άλλες προτεραιότητες όπως η υγεία, η εκπαίδευση ή οι θέσεις εργασίας. Οι κυβερνήσεις μας όμως αναμένουν σταθερότητα στα γεωπολιτικά σε ό,τι μας αφορά, που σημαίνει να κόβει το ΝΑΤΟ τον τσαμπουκά της Τουρκίας αλωνίζοντας στο Αιγαίο και να έχει τη Σούδα για πάτημα προς τη Μέση Ανατολή. Αναμένουν ελάφρυνση χρέους μέσω διπλωματικών πιέσεων προς το ΔΝΤ για να ξεκαθαρίσει το ρόλο του και άρα τους όρους της συμμετοχής του στην μετά τρίτου μνημονίου χρονική περίοδο. Αναμένουν και την ανάπτυξη αλλά με όρους που θα θέσουν οι αμερικανικές επιχειρήσεις, αν και όταν έρθουν.
Καιρό τώρα γνωρίζουμε ότι δεν έχουμε αριστερή κυβέρνηση στην Ελλάδα. Άρα δεν καταλαβαίνω γιατί πέφτουμε από τα σύννεφα κάθε φορά που ο σημερινός Πρωθυπουργός αυτοαναιρείται. Μάλλον μας ανησυχεί το μέγεθος της τωρινής του «ωριμότητας», αυτή που κερδίζει καθημερινά εξασκώντας το αξίωμα. Και μας ανησυχεί και κάτι ακόμα νομίζω: το ποια θα μπορούσε να είναι η εναλλακτική σε πολιτικό επίπεδο. Γιατί αν κοιτάξει σήμερα κανείς το πολιτικό τοπίο δεν νομίζω εύκολα να βρει κάτι «αριστερότερο».
Αν και – για ακόμα μια φορά – λυπάμαι για το πόσο καλοί πελάτες του ΝΑΤΟ είμαστε, με όλα όσα αυτό συνεπάγεται, χαίρομαι γιατί με τέτοιες κινήσεις το ρήγμα των 300 με την κοινωνία βαθαίνει ακόμα περισσότερο. Πριν μια εβδομάδα στη Βουλή είδαμε πόσο ανίκανη είναι η αντιπολίτευση να στηρίξει τις υποσχέσεις της και να ψηφίσει το νόμο για τη νομική αναγνώριση της ταυτότητας φύλου. Σήμερα βλέπουμε την κυβέρνηση – που προωθεί τα ανθρώπινα δικαιώματα – να προσκυνά τον Ντόναλντ Τραμπ και να παίρνει επαίνους καλού πελάτη στην αγορά των όπλων. Η κρίση της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας βαθαίνει μέρα με τη μέρα. Και επειδή πάντα υπάρχουν εναλλακτικές, θυμίζω ότι η δημοκρατία έχει και άλλους τρόπους να εκφράζεται και μάλιστα πολύ πιο άμεσα. Και – εξ όσων γνωρίζω – η κοινωνία προετοιμάζεται ήδη για την επόμενη μέρα.
