«Σε εποχές τερματικής κρίσης και ανάγκης για βαθιές αλλαγές της Ανθρωπότητας η θεμελιώδης ερώτηση ήταν και είναι πάντα: συμπόνια ή εγωισμός, καλοσύνη ή κακία, ομορφιά ή ασχήμια, φως ή σκοτάδι. Ανθρωπισμός ή αντι-ανθρωπισμός, Βία ή Μηβία»

Παντού στον κόσμο, το «πολιτικό σόου» συνδράμει στην υποκρισία των παραδοσιακών κομμάτων και πολιτικών. Οι νεοφιλελεύθεροι λένε ότι είναι η «καινούρια αριστερά». Επαναλαμβάνουν παραδοσιακές ιδέες και προτάσεις του σοσιαλισμού (ενώ, στη συνέχεια, όταν βρεθούν στην εξουσία, κάνουν το αντίθετο απ’ αυτό που υποσχέθηκαν). Η αριστερά λέει ότι ανανεώνεται και αντιγράφει την αισθητική και το «μάρκετινγκ» της δεξιάς. Οι δημοσκόποι μεταμφιέζονται σε μάντες (που ποτέ δε μαντεύουν τίποτα) και αποκαλούνται «γκουρού» της πολιτικής. «Οι επαγγελματίες της εικόνας» φορούν το κοστούμι του «κοινωνιολόγου-συμβούλου» και γράφουν τους λόγους των υποψηφίων. Ομιλίες «σοσιαλιστικής ευημερίας» για τους υποψήφιους της δεξιάς. «Μετριοπαθείς» ομιλίες για τους σοσιαλιστές επαναστάτες. Ο γενικός αποπροσανατολισμός σκιάζει και υποβαθμίζει τη σημερινή πολιτική, της οποίας οι πρωταγωνιστές ζουν βυθισμένοι στην «εξωτερικότητα των κενών λέξεων» προσπαθώντας να πείσουν εκείνους που πρόκειται να τους ψηφίσουν. Αριστερά, δεξιά και κέντρο δεν ξέρουν προς τα πού να πάνε. Όλα «αμβλύνονται» σ’ αυτήν την αναζήτηση της εξουσίας.

Διαβλέπονται μεγάλες αλλαγές στο «γενικό αίσθημα» των κοινωνιών και των ατόμων. Επαναλαμβάνοντας συνεχώς το μεγάλο λάθος, οι πολιτικοί καταφεύγουν σε βίαιους ανταγωνισμούς που ανταποκρίνονται σε ένα τοπίο του «παρελθόντος» ενώ προσπαθούν να απαντήσουν σε ανησυχίες του «μέλλοντος». Κενές επιχειρηματολογίες, που ούτε οι ίδιοι πιστεύουν.

Δεν πρόκειται απλώς για δυσδιάκριτες πολιτικές της αριστεράς, της δεξιάς ή του κέντρου. Αυτοί οι παλιοί μηχανισμοί ανήκουν σε έναν κόσμο που πια δεν υπάρχει. Οι νέοι άνθρωποι και οι νέες γενιές το νιώθουν και με τον τρόπο τους, με τους κωδικούς και τη σημειολογία τους, τους απαξιώνουν.

Σ’ αυτές τις εποχές, βαθιάς κρίσης της Ανθρωπότητας, επείγουσας ανάγκης, οριακών καταστάσεων, το βασικό δίλημμα που πρέπει να απαντήσουμε είναι απλό και βαθύ. Το να χαράξουμε σαφώς τη διαχωριστική γραμμή ανάμεσα σ’ αυτό που πάει καλά κι αυτό που πάει άσχημα, ανάμεσα στην ομορφιά και την ασχήμια, ανάμεσα στην αληλεγγύη και τον εγωισμό, ανάμεσα στην αγάπη και το μίσος, ανάμεσα στη συμφιλίωση και την εκδίκηση, ανάμεσα στο φως και το σκοτάδι. Πώς να το κάνουμε αυτό; Διατυπώνοντας με σαφήνεια το δίλημμα που σήμερα αντιμετωπίζουμε:

«Ανθρωπισμός ή αντι-ανθρωπισμός». «Βία ή μηβία».

Βία είναι να συνεχίζουμε να στηρίζουμε τη συγκέντρωση του πλούτου και την υποταγή των λαών στην απληστία του επιχειρηματικού και χρηματοοικονομικού κεφαλαίου.

Μηβία είναι να προχωρήσουμε προς μια δίκαιη διανομή των πόρων διασφαλίζοντας τη στέγη, την υγεία, την τροφή και την εκπαίδευση στις περιοχές και τους λαούς που έχουν τη μεγαλύτερη ανάγκη.

Βία είναι να στηρίζουμε οποιαδήποτε αξία (χρήμα, θρησκεία, πατρίδα, φυλή ή κράτος) πάνω από την ανθρώπινη ζωή.

Μηβία είναι να τοποθετήσουμε το ανθρώπινο ον και την ευημερία του πάνω από κάθε άλλη αξία.

Βία είναι να στηρίζουμε άμεσα ή έμμεσα την προοδευτική ιδιωτικοποίηση της υγείας και της εκπαίδευσης.

Μηβία είναι να διασφαλίσουμε, χωρίς αναβολές και δικαιολογίες, ποιοτική δημόσια υγεία και εκπαίδευση για όλους.

Βία είναι η διατήρηση και η αύξηση των πυρηνικών και συμβατικών οπλοστασίων.

Μηβία είναι να προχωρήσουμε προς την πλήρη εξάλειψη του πυρηνικού και συμβατικού εξοπλισμού στον πλανήτη.

Βία είναι να επιτρέπουμε και να στηρίζουμε τις στρατιωτικές επεμβάσεις και την κατοχή εδαφών.

Μηβία είναι να προάγουμε αποφασιστικά ειρηνευτικές συμφωνίες στις εμπόλεμες περιοχές.

Βία είναι να στηρίζουμε την κατασκευή «τειχών» και διοικητικών φραγμών που χωρίζουν τους λαούς.

Μηβία είναι να προωθούμε νόμους που διασφαλίζουν την ελεύθερη διέλευση των ανθρώπων σε όλο τον πλανήτη.

Βία είναι να στηρίζουμε έναν ΟΗΕ με «χώρες με ειδικές εξουσίες», με χώρες πρώτης και δεύτερης κατηγορίας.

Μηβία είναι να προχωρήσουμε προς μια Παγκόσμια Ομοσπονδία Εθνών με ισότιμη συμμετοχή όλων των χωρών-μελών.

Βία είναι να στηρίζουμε τους ισχύοντες μηχανισμούς των «τυπικών δημοκρατιών» όπου κάποιοι λίγοι πολιτικοί προδίδουν την εντολή και τις ευθύνες που τους δόθηκαν όταν εκλέχτηκαν.

Μηβία είναι να προχωρήσουμε προς μηχανισμούς «άμεσης και πραγματικής δημοκρατίας» όπου η εξουσία λήψης των αποφάσεων περνά προοδευτικά στο λαό.

Βία είναι να στηρίζουμε μια «παγκοσμιοποίηση» όπου κάποιες χώρες και επιχειρήσεις συγκεντρώνουν και αυξάνουν την ισχύ τους, και άλλες περιθωριοποιούνται και γίνονται αντικείμενο εκμετάλλευσης.

Μηβία είναι η αυξανόμενη «οικουμενικότητα» με βάση την ισοτιμία και την ισότητα και με στόχο την εξέλιξη προς το μελλοντικό Παγκόσμιο Ανθρώπινο Έθνος.

Κάθε οργάνωση, κάθε κοινωνική και πολιτική δύναμη πρέπει να εκφράσει με σαφήνεια σε ποια πλευρά βρίσκεται… και θα πρέπει να ενεργεί αναλόγως.