γράφει ο Gunnar Westberg.
Ο συγγραφέας έχει ταξιδέψει δυο φορές στη Βόρεια Κορέα και διατηρεί επαφές με φυσικούς βορειοκορεάτες, μέλη του «Διεθνούς δικτύου φυσικών για την πρόληψη πυρηνικών πολέμων».
«Αν η χώρα σου εξακολουθεί να αναπτύσσει πυρηνικά όπλα, το πιο πιθανό είναι να σου επιτεθούν με πυρηνικά όπλα». Αυτό μας είπαν οι συνάδελφοί μας κατά τη διάρκεια συναντήσεων στην Pyongyang αλλά και σε διεθνείς συναντήσεις. «Μπα, δείτε τις περιπτώσεις του Σαντάμ Χουσεΐν και του Μουαμάρ Καντάφι. Εγκατέλειψαν τα σχέδιά τους περί πυρηνικών και τους επιτέθηκαν. Η ανάπτυξη πυρηνικών όπλων δεν είναι ο μοναδικός λόγος που οι ΗΠΑ επιτίθενται. Υπάρχει και το πετρέλαιο», απαντήσαμε.
Μάλλον είχαμε δίκιο. Η Βόρεια Κορέα – DPRK – συνέχισε το δρόμο προς τα πυρηνικά και ο Πρόεδρος των ΗΠΑ απειλεί με επίθεση. Η κρίση προς το παρόν υποχωρεί, ίσως όμως υπάρξει εξέλιξη, όταν η Βόρεια Κορέα κάνει την επόμενή της κίνηση. Η όποια παρεξήγηση ή έλλειψη συνεννόησης μεταξύ των δυο κρατών μπορεί να οδηγήσει σε έναν καταστροφικό πόλεμο.
Τα πυρηνικά όπλα είναι αιτία πολέμων.
Το αμερικάνικο κοινό δεν θα είχε χωνέψει την επίθεση στο Ιράκ αν δεν υπήρχε το «νέφος μανιταριού» στο φόντο της δήλωσης της κας Condoleezza Rice στην τηλεόραση «δεν θέλω το όπλο που θα εκπυρσοκροτήσει να αφορά μια πυρηνική έκρηξη στο Μανχάταν».
Παρομοίως οι ηγέτες των ΗΠΑ πέτυχαν στο να κάνουν τους πολίτες τους να πιστέψουν ότι το Ιράν θα ανέπτυσσε πυρηνικά όπλα και ότι σχεδιαζόταν ευλόγως γι αυτό αμερικανική επίθεση.
Αν δεν υπήρχαν τα πυρηνικά, δεν θα υπήρχει καμία απειλή εναντίον της Βορείου Κορέας. Ούτε από τη Νότια Κορέα, ούτε από την Κίνα, ούτε από τις ΗΠΑ. Ίσως οι αμερικάνοι να διατηρούσαν μια απειλητική στάση – γιατί «η χώρα μας ξεμένει από εχθρούς» – αλλά οι κυβερνήσεις της Νότιας Κορέας και της Κίνας θα σταματούσαν κάθε είδους στρατιωτικής επίθεσης από πλευράς ΗΠΑ.
Οι ηγέτες της Pyongyang επίσης χρειάζονται τις ΗΠΑ ως εχθρό για να δικαιολογήσουν τη μεγάλη καταπίεση που εξασκούν στους πολίτες και θα συνέχιζαν να παίζουν αυτό το παιχνίδι.
Η πυρηνική αναχαίτιση δεν λειτουργεί. Το ογκώδες πυρηνικό οπλοστάσιο της Ρωσίας δεν εμπόδισε το ΝΑΤΟ στο να πλησιάσει στα σύνορα τη Ρωσία. Το Ισραήλ έχει δεχθεί επίθεση από τους γείτονές του, οι οποίοι δεν πτοήθηκαν από τα πηρυνικά που έχει στην κατοχή του.
Οι ΗΠΑ προσπαθούν να σταματήσουν τον πυρηνικό πολλαπλασιασμό «εμποδίζοντας να πέσουν τα πυρηνικά σε λάθος χέρια». Είναι δηλαδή τα χέρια του Donald Trump τα «σωστά χέρια»; Θα του εμπιστευόμασταν την τύχη της ανθρωπότητας;
Και τι γνωρίζουμε για τους μελλοντικούς ηγέτες της Ρωσίας; Δεν θα μπορούσαν να είναι πιο επικίνδυνοι από τον Putin ή τον Trump;
Η πυρηνική κρίση της Βορείου Κορεάς μας διδάσκει μερικά μαθήματα:
1. Η αναχαίτιση των πυρηνικών δεν λειτουργεί.
2. Τα πυρηνικά όπλα μπορούν να είναι αιτία πολέμου.
3. Δεν υπάρχουν «ασφαλή χέρια» για να διαχειριστούν πυρηνικά όπλα.
4. Όσο υπάρχουν πυρηνικά όπλα στον κόσμο, ρισκάρουμε έναν πυρηνικό πόλεμο, που πιθανά θα οδηγήσει στον αφανισμό ολόκληρου του ανθρώπινου πολιτισμού.
Στις 7 Ιουλίου 2017 φτάσαμε σε μια διεθνή συμφωνία, όπου ειπώθηκε πως εξαιτίας των τρομερών συνεπειών που μπορεί να υποφέρει η ανθρωπότητα από κάθε είδους χρήση των πυρηνικών όπλων, πρέπει να θεωρηθούν παράνομα. 122 κράτη, μια ευρεία δηλαδή πλειοψηφία, υποστήριξαν αυτή την Συνθήκη.
Οι χώρες που κατέχουν πυρηνικά όπλα δεν θα στηρίξουν αυτή την Συνθήκη άμεσα. Πρέπει όμως να λάβουν το μήνυμα. Πρέπει να ξεκινήσουν διακρατικές διαπραγματεύσεις όπως υποσχέθηκαν ήδη από το 1968 όταν υπογράφτηκε η Συνθήκη της μη επέκτασης (NPT).
Διμερείς διαπραγματεύσεις μεταξύ Ρωσίας και ΗΠΑ πρέπει να γίνουν επίσης.
Αρχικά, οι άμεσες απειλές πρέπει να πλαισιωθούν ως εξής: Καμία χώρα δεν θα πρέπει να έχει επίπεδο υψηλής προειδοποίησης, μια κατάσταση που μπορεί να οδηγήσει σε καταστροφή την ανθρωπότητα. Καμία απειλή πυρηνικής επίθεσης δεν θα πρέπει να γίνεται ποτέ εναντίον χώρας που δεν έχει πυρηνικά όπλα. Τέλος πρέπει να επικυρωθεί η πλήρης απαγόρευση των πυρηνικών δοκιμών.
Στη συνέχεια, οι δυο πυρηνικές υπερδυνάμεις, οι ΗΠΑ και η Ρωσία, που κατέχουν περισσότερο από το 90% των πυρηνικών όπλων παγκοσμίως, πρέπει να συμφωνήσουν σε δραστικές περικοπές των οπλοστασίων τους, μέχρι να φτάσουν σε το πολύ σε μερικές εκατοντάδες πυρηνικά όπλα, «στρατηγικής σημασίας» και κάθε πυρηνικό όπλο «τακτικής» πρέπει να απενεργοποιηθεί.
Πρέπει να επαναλάβουν την πεποίθησή τους ότι ένας πυρηνικός πόλεμος δεν μπορεί να κερδηθεί και δεν πρέπει να δοθεί.
Αυτό σημαίνει ότι οι Ρώσοι ηγέτες πρέπει να σταματήσουν να μιλάνε για χρήση «τακτικών» πυρηνικών όπλων και το παιχνίδι «κλιμάκωσης για αποκλιμάκωση» την ίδια στιγμή που οι ΗΠΑ πρέπει να σταματήσει να εκμοντερνίζει τα πυρηνικά της όπλα στην Ευρώπη.
Οι πολυμερείς συζητήσεις μεταξύ των κρατών που έχουν πυρηνικά όπλα πρέπει επίσς να στοχεύσουν στη μείωση του ρίσκου ενός πυρηνικού πολέμου από ατύχημα.
Φαίνεται επομένως ότι τα προβλήματα είναι διαφορετικά για τα διάφορα κράτη. Για να επιλυθούν αυτά, τα κράτη που κατέχουν «μικρή» ποσότητα πυρηνικών όπλων πρέπει να είναι πεπεισμένα ότι οι δύο μεγάλες πυρηνικές δυνάμεις είναι σοβαρές στις προσπάθειές τους να μειώσουν τα πυρηνικά τους οπλοστάσια στο επίπεδο των «μικρών» πυρηνικών δυνάμεων, που σημαίνει μερικές εκατοντάδες πυρηνικά για κάθε κράτος.
Το μονοπάτι προς έναν κόσμο χωρίς πυρηνικά δεν έχει ακόμα δρομολογηθεί. Για να συμβεί αυτό χρειάζεται τα κράτη που κατέχουν πυρηνικό οπλοστάσιο να δείξουν την αποφασιστικότητά τους να δράσουν υπεύθυνα και να τιμήσουν τις δεσμεύσεις τους.
